เเผลเป็นเริ่มมาเติมเเต่งบนเเขน บนหน้าอก ทีละที่
บนอกเกิดจากการถูกบอกเลิก บนเเขนเกิด
จากการเเบลงค์ยานอนหลับ เเผลบนอกเกิดจากคนที่รักมากบอกเลิก ด้วยอารมณ์ชั่ววูบ ง่ายๆคือเราทะเลาะกับเเฟน
คนจิตไม่ปกติเเบบเรา(ไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้ใคร ไม่เคยไปหวีดร้องในที่สาธารณะ ไม่เคยไปโวยใคร เพราะไม่ใช่คนบ้า เคยไปนั่งร้องไห้ตอบไลน์อยู่ร้านนมเพื่อนเเล้วเพื่อนเข้ามาปลอบใจ เอาทิชชู่มาให้) เราไม่เคยรักใครง่ายๆ
อายุเรากับเขาห่างกันเยอะ หวาดระเเวงตลอดว่าเขาจะทิ้งเราไป เพราะเราตามอารมณ์วัยรุ่นอย่างเขาไม่ทัน
พ่อเเม่เขารู้ว่าเขาคบกับเรา ล่าสุดเเม่เขาพึ่งถักผ้าพันคอส่งมาให้น้องสาวเรา เคยสวัสดี เเละส่งของไหว้ให้เเม่เขาไปเเล้ว ในวันเเม่ เป็นพวงมาลัยสบู่ใส่กรอบเเก้ว กับตัวเขาเอง เราส่งเครื่องประดับ ไม่ได้มีราคาค่างวดอะไรมากมาย เลทข้อมือเงิน เเหวนคู่ เคสมือถือ สองชิ้น นาฬิกาเรือนละ 450 บาท ให้ในวันครบรอบ วันเกิดครบ 16 ปีของเขา
เราพูดตามตรง เราไม่เคยรักใครมากกว่าตัวเอง เรามองโลกในเเง่ไม่คาดหวังอะไรกับมัน ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซน เเต่ก็ไม่ได้เลวร้าย ไม่เป็นพิษมากจนเกินไป ความรักทำให้เรารู้สึกมีจิตใจมากขึ้น เเต่ทำไมเรายังติดอยู่กับความรู้สึกเเบบนี้
ทุกวันนี้กินยาอยู่สามตัวยาจิตเวช Sertaline, Dizepam,Conazepam (บางอันเราจำตัวสะกดไม่ได้ ผิดถูกขออภัยนะคะ) มีอากาศกระดูกต้นคอไม่ดีร่วมด้วย ปวดหลังเรื้อรัง บาดเจ็บสะสมจากการออกกำลังกายตอนลดน้ำหนัก เมื่อสองปีที่เเล้ว เอาง่ายๆไม่มีอะไรดีทั้งสุขภาพจิตเเละกาย
สำหรับเรื่องรัก ยิ่งอยู่กันคนละที่ ยิ่งกลัวเขาทิ้ง ทั้งที่เขาก็ไม่ได้ชอบเขาสังคมนัก น้องเขาอยู่มัธยมปลายเเล้ว เเต่ไม่ได้เรียนต่อ พ่อเเม่มีปัญหากัน เป็นเด็กติสท์ๆหน่อย เข้าถึงยากบางที ชอบฟังงิ้ว ร้องงิ้ว เเต่งคอสเพลย์ตัวละครจีน เขาจะเป็นประมาณนี้ ทั้งๆที่เขาก็บอกว่าจะมีใครมาเอาเขาไปจากเราได้ เพื่อนเขาก็ไม่มี
เราอยู่กับความทรงจำวันที่โดนบอกเลิก เเล้วกรีดเนื้อตัว กรีดอกซ้าย เด็กสาวอายุ 16 ไล่เราเหมือนไม่เคยรักกัน เหมือนโลกถล่ม ฟ้าดินทลาย ทรมานจนครั้งนั้นเป็นครั้งเเรกที่รู้สึกว่า กรีดตัวเองมันไม่พอจริงๆ คาบเกี่ยวมากเกือบกระโดดตึกวันนั้น ตึกเเถวสองชั้น กรีดอกซ้าย เเล้วร้องไห้ไม่หยุดเป็นชั่วโมง อายุห่างกันเจ็ดปี เรา 23 เขา 16 คนหม่นเทา อนาคตไม่มีอะไรรออยู่มาเจอกัน ปัญหาครอบครัวมีเหมือนกัน เราไม่มีพ่อ เราตัดพ่อออกจากชีวิตไปนานเเล้ว มันรู้สึกเหมือนเป็นจุดเติมเต็มให้กันเเละกัน เรารู้สึกเเบบนั้น
ฝั่งนั้นพ่อเเม่เขาก็อยู่บ้านเดียวกัน เเต่ไม่ได้ร่วมห้องกัน เขามีพี่น้องเยอะ เพราะพ่อเขามีบ้านเล็กบ้านน้อยเยอะ ส่วนทางเราไม่มีปัญหาอะไรกับเเม่คนเดียวที่เหลืออยู่ เราน่ะ เราเเค่อยากมีเขาเป็นเเสงสว่างของเราตลอดไป พฤศจิกายนจะได้เจอกันเเล้ว เรารอวันนั้นมาก เเต่เราไม่เคยสลัดความรู้สึกนี้ทิ้งไปได้เลย เรารู้ว่าอนาคตมันไม่เเน่นอน ทุกวันเเปรผันเปลี่ยนไปได้เสมอ เเต่เราเเค่อยากมีความสุข อยู่กับเขาจนเเก่เฒ่า เเค่นั้นเอง อยากจัดการความรู้สึกนี้ทิ้งไป จากสมองมากๆ
(โรคซึมเศร้า,ความรู้สึก,ความรัก) ไม่อยากมีความรู้สึกเเบบนี้ ช่วยเเนะนำเราทีได้ไหม
บนอกเกิดจากการถูกบอกเลิก บนเเขนเกิด
จากการเเบลงค์ยานอนหลับ เเผลบนอกเกิดจากคนที่รักมากบอกเลิก ด้วยอารมณ์ชั่ววูบ ง่ายๆคือเราทะเลาะกับเเฟน
คนจิตไม่ปกติเเบบเรา(ไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้ใคร ไม่เคยไปหวีดร้องในที่สาธารณะ ไม่เคยไปโวยใคร เพราะไม่ใช่คนบ้า เคยไปนั่งร้องไห้ตอบไลน์อยู่ร้านนมเพื่อนเเล้วเพื่อนเข้ามาปลอบใจ เอาทิชชู่มาให้) เราไม่เคยรักใครง่ายๆ
อายุเรากับเขาห่างกันเยอะ หวาดระเเวงตลอดว่าเขาจะทิ้งเราไป เพราะเราตามอารมณ์วัยรุ่นอย่างเขาไม่ทัน
พ่อเเม่เขารู้ว่าเขาคบกับเรา ล่าสุดเเม่เขาพึ่งถักผ้าพันคอส่งมาให้น้องสาวเรา เคยสวัสดี เเละส่งของไหว้ให้เเม่เขาไปเเล้ว ในวันเเม่ เป็นพวงมาลัยสบู่ใส่กรอบเเก้ว กับตัวเขาเอง เราส่งเครื่องประดับ ไม่ได้มีราคาค่างวดอะไรมากมาย เลทข้อมือเงิน เเหวนคู่ เคสมือถือ สองชิ้น นาฬิกาเรือนละ 450 บาท ให้ในวันครบรอบ วันเกิดครบ 16 ปีของเขา
เราพูดตามตรง เราไม่เคยรักใครมากกว่าตัวเอง เรามองโลกในเเง่ไม่คาดหวังอะไรกับมัน ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซน เเต่ก็ไม่ได้เลวร้าย ไม่เป็นพิษมากจนเกินไป ความรักทำให้เรารู้สึกมีจิตใจมากขึ้น เเต่ทำไมเรายังติดอยู่กับความรู้สึกเเบบนี้
ทุกวันนี้กินยาอยู่สามตัวยาจิตเวช Sertaline, Dizepam,Conazepam (บางอันเราจำตัวสะกดไม่ได้ ผิดถูกขออภัยนะคะ) มีอากาศกระดูกต้นคอไม่ดีร่วมด้วย ปวดหลังเรื้อรัง บาดเจ็บสะสมจากการออกกำลังกายตอนลดน้ำหนัก เมื่อสองปีที่เเล้ว เอาง่ายๆไม่มีอะไรดีทั้งสุขภาพจิตเเละกาย
สำหรับเรื่องรัก ยิ่งอยู่กันคนละที่ ยิ่งกลัวเขาทิ้ง ทั้งที่เขาก็ไม่ได้ชอบเขาสังคมนัก น้องเขาอยู่มัธยมปลายเเล้ว เเต่ไม่ได้เรียนต่อ พ่อเเม่มีปัญหากัน เป็นเด็กติสท์ๆหน่อย เข้าถึงยากบางที ชอบฟังงิ้ว ร้องงิ้ว เเต่งคอสเพลย์ตัวละครจีน เขาจะเป็นประมาณนี้ ทั้งๆที่เขาก็บอกว่าจะมีใครมาเอาเขาไปจากเราได้ เพื่อนเขาก็ไม่มี
เราอยู่กับความทรงจำวันที่โดนบอกเลิก เเล้วกรีดเนื้อตัว กรีดอกซ้าย เด็กสาวอายุ 16 ไล่เราเหมือนไม่เคยรักกัน เหมือนโลกถล่ม ฟ้าดินทลาย ทรมานจนครั้งนั้นเป็นครั้งเเรกที่รู้สึกว่า กรีดตัวเองมันไม่พอจริงๆ คาบเกี่ยวมากเกือบกระโดดตึกวันนั้น ตึกเเถวสองชั้น กรีดอกซ้าย เเล้วร้องไห้ไม่หยุดเป็นชั่วโมง อายุห่างกันเจ็ดปี เรา 23 เขา 16 คนหม่นเทา อนาคตไม่มีอะไรรออยู่มาเจอกัน ปัญหาครอบครัวมีเหมือนกัน เราไม่มีพ่อ เราตัดพ่อออกจากชีวิตไปนานเเล้ว มันรู้สึกเหมือนเป็นจุดเติมเต็มให้กันเเละกัน เรารู้สึกเเบบนั้น
ฝั่งนั้นพ่อเเม่เขาก็อยู่บ้านเดียวกัน เเต่ไม่ได้ร่วมห้องกัน เขามีพี่น้องเยอะ เพราะพ่อเขามีบ้านเล็กบ้านน้อยเยอะ ส่วนทางเราไม่มีปัญหาอะไรกับเเม่คนเดียวที่เหลืออยู่ เราน่ะ เราเเค่อยากมีเขาเป็นเเสงสว่างของเราตลอดไป พฤศจิกายนจะได้เจอกันเเล้ว เรารอวันนั้นมาก เเต่เราไม่เคยสลัดความรู้สึกนี้ทิ้งไปได้เลย เรารู้ว่าอนาคตมันไม่เเน่นอน ทุกวันเเปรผันเปลี่ยนไปได้เสมอ เเต่เราเเค่อยากมีความสุข อยู่กับเขาจนเเก่เฒ่า เเค่นั้นเอง อยากจัดการความรู้สึกนี้ทิ้งไป จากสมองมากๆ