เราอายุจะ20แล้ว
ตามหัวข้อเลยค่ะเราจะอธิบายอะไรหรือพูดอะไรแม่ไม่เคยเปิดใจรับฟัง เราไม่เคยได้พูดในสิ่งที่รู้สึก หรือว่าผ่านมาเป็นยังไงบ้าง ยุคนี้ก็ต่างมากจากยุคของเเม่ในวัยเท่าเรา ท่านก็แต่เคยผ่านมาเเล้ว ทำไมไม่ยอมฟังความคิดเห็นอะไรจากเราเลย เรื่องส่วนตัวเราก็สรุปให้เราตลอด บางทีเราก็อยากมีความสุขบ้าง การที่เเม่รับฟังเรามันคือความฝันมันคงดีไม่ใช่น้อยที่สามารถคุยเรื่องต่างๆที่ทำในแต่ละวัน ที่เจอทุกครั้งกับแม่ได้ แต่เราได้เเต่เงียบ คุยได้เฉพาะบางเรื่องจริงๆ เก็บไว้คนเดียวบ้าง ไม่ก็คุยกับเพื่อนกับย่าที่ดูแลเรามาตั้งเเต่เล็กๆ เพราะย่าคุยกับเราทุกเรื่องจริงๆ พอเราย้ายมาอยู่กับเเม่เลยรู้สึกน้อยใจนะ ที่พยายามจะพูดในสิ่งที่คิดเเต่ก็พูดไม่ได้
น้อยใจทุกครั้งที่แม่ไม่ยอมฟังความคิดเห็นจากเรา
ตามหัวข้อเลยค่ะเราจะอธิบายอะไรหรือพูดอะไรแม่ไม่เคยเปิดใจรับฟัง เราไม่เคยได้พูดในสิ่งที่รู้สึก หรือว่าผ่านมาเป็นยังไงบ้าง ยุคนี้ก็ต่างมากจากยุคของเเม่ในวัยเท่าเรา ท่านก็แต่เคยผ่านมาเเล้ว ทำไมไม่ยอมฟังความคิดเห็นอะไรจากเราเลย เรื่องส่วนตัวเราก็สรุปให้เราตลอด บางทีเราก็อยากมีความสุขบ้าง การที่เเม่รับฟังเรามันคือความฝันมันคงดีไม่ใช่น้อยที่สามารถคุยเรื่องต่างๆที่ทำในแต่ละวัน ที่เจอทุกครั้งกับแม่ได้ แต่เราได้เเต่เงียบ คุยได้เฉพาะบางเรื่องจริงๆ เก็บไว้คนเดียวบ้าง ไม่ก็คุยกับเพื่อนกับย่าที่ดูแลเรามาตั้งเเต่เล็กๆ เพราะย่าคุยกับเราทุกเรื่องจริงๆ พอเราย้ายมาอยู่กับเเม่เลยรู้สึกน้อยใจนะ ที่พยายามจะพูดในสิ่งที่คิดเเต่ก็พูดไม่ได้