ตั้งแต่เด็กจนโต เราไม่เคยได้ยินคำชมหรือคำบอกรักจากพ่อแม่เลยค่ะ เราตั้งใจเรียนมากๆ ไม่เกเร ผลการเรียนอยู่ในลำดับ 1-2 ตลอดค่ะ เพื่อนๆรุ่นเดียวกันคือเรียนคนละรร.ใจแตกหมดแล้ว กินเหล้าเสพยา ร้ายแรงสุดคือ ท้องมีลูกกันหมดแล้ว แต่เราไม่เคยทำตัวแบบนั้น อยู่บ้านตลอด จนคนแถวบ้านคิดว่าเราหายไปไหน คือพ่อจะเข้มงวดมากๆค่ะ จะออกไปไหนต้องบอกตลอด
เราจะคอยถามพ่อตลอดว่าเราเก่งไหม พ่อหนูได้เกรดเท่านั้นเท่านี้นะหนูเก่งมั้ย คือเราก็ถามเล่นๆ แต่ก็ไม่เคยได้คำตอบ มันอาจจะเป็นเพราะครอบครัวไม่ค่อยได้แสดงความรักต่อกัน ไม่ค่อยกล้าบอกรักกัน อย่างมาก เราแค่กอดพ่อกับแม่เป็นประจำค่ะ คือท่านไม่เคยชมเราก็เข้าใจค่ะ แต่จะมาเสียใจก็ตอนที่เราทะเลาะกัน เวลาบางทีเราลืมทำงานบ้านแล้วแม่กลับมากจากทำงานมาเห็นเราไม่ทำแม่ก็จะตีแรงสุดคือใช้ด้ามไม้ตีเรา ตีที่หัว ตีตัวเป็นรอยช้ำอยู่1-2อาทิตย์ จะด่าเราแรงๆ แบบ...ไม่น่าเกิดมาเป็นลูกก เลย น่าจะตายๆไปซะ โง่ดักดาน สันดานหมา โตไปมงก็เลี้ยงกไม่ได้หรอก ไม่มีปัญญาหรอก มันเจ็บมันจำทุกคำพูดแต่แต่เด็ก ยิ่งทำให้เจ็บไปอีกเพราะไม่เคยชมแล้วยังทำให้เรารู้สึกว่าเราไม่ควรอยู่บนโลกนี้อีกต่อไป ไม่เคยคิดจะฆ่าตัวตาย แต่คิดว่าถ้าเราไม่อยู่มันคงจะดีคิดในบางครั้งที่เสียใจมากๆค่ะ รู้สึกว่าเราทำไปมันยังไม่ดีพอหรอ ต้องทำถึงขนาดไหน แม่ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกคนอื่นที่เป็นรุ่นพี่ที่เขาทำงานหาเงินเลี้ยงพ่อแม่ได้แล้ว มาเทียบเราที่ยังเรียนอยู่ เราพยายามบอกตัวเองว่าไม่เป็นไรนะเดี๋ยวท่านก็ลืม แม่ก็ลืมจริงๆค่ะ แต่สำหรับเรามันไม่เคยลืม ทุกคำพูดทุกคำตอกย้ำ รู้ค่ะว่าพ่อแม่บางคนรักแต่ไม่แสดงออก เราไม่ได้ต้องการบ่อยๆ แต่เราแค่อยากได้ยินมันสักครั้ง มันอาจเป็นเพราะเราไปเห็นครอบครัวคนอื่น เวลาลูกเขาทำพลาดพ่อกับแม่ก็จะคอยให้กำลังใจ มปร.นะเริ่มใหม่ได้ แต่สำหรับพ่อแม่เราท่านจะด่าจะว่าจะคอยซ้ำเติมเราตลอด มันทพให้เราท้อมากๆเลยค่ะ
อยากได้ความคิดเห็นจากทุกๆคน จะด่าเราก็ได้ค่ะที่คิดอะไรแบบนี้ หรือแนะนำให้เราคิดในแง่บวกทีค่ะ แต่ก็ไปหาอ่านมาเยอะนะคะ แต่มันอดคิดไม่ได้จริงๆค่ะ ขอบคุณค่ะ
พ่อกับแม่ไม่เคยชมเราเลยค่ะ
เราจะคอยถามพ่อตลอดว่าเราเก่งไหม พ่อหนูได้เกรดเท่านั้นเท่านี้นะหนูเก่งมั้ย คือเราก็ถามเล่นๆ แต่ก็ไม่เคยได้คำตอบ มันอาจจะเป็นเพราะครอบครัวไม่ค่อยได้แสดงความรักต่อกัน ไม่ค่อยกล้าบอกรักกัน อย่างมาก เราแค่กอดพ่อกับแม่เป็นประจำค่ะ คือท่านไม่เคยชมเราก็เข้าใจค่ะ แต่จะมาเสียใจก็ตอนที่เราทะเลาะกัน เวลาบางทีเราลืมทำงานบ้านแล้วแม่กลับมากจากทำงานมาเห็นเราไม่ทำแม่ก็จะตีแรงสุดคือใช้ด้ามไม้ตีเรา ตีที่หัว ตีตัวเป็นรอยช้ำอยู่1-2อาทิตย์ จะด่าเราแรงๆ แบบ...ไม่น่าเกิดมาเป็นลูกก เลย น่าจะตายๆไปซะ โง่ดักดาน สันดานหมา โตไปมงก็เลี้ยงกไม่ได้หรอก ไม่มีปัญญาหรอก มันเจ็บมันจำทุกคำพูดแต่แต่เด็ก ยิ่งทำให้เจ็บไปอีกเพราะไม่เคยชมแล้วยังทำให้เรารู้สึกว่าเราไม่ควรอยู่บนโลกนี้อีกต่อไป ไม่เคยคิดจะฆ่าตัวตาย แต่คิดว่าถ้าเราไม่อยู่มันคงจะดีคิดในบางครั้งที่เสียใจมากๆค่ะ รู้สึกว่าเราทำไปมันยังไม่ดีพอหรอ ต้องทำถึงขนาดไหน แม่ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกคนอื่นที่เป็นรุ่นพี่ที่เขาทำงานหาเงินเลี้ยงพ่อแม่ได้แล้ว มาเทียบเราที่ยังเรียนอยู่ เราพยายามบอกตัวเองว่าไม่เป็นไรนะเดี๋ยวท่านก็ลืม แม่ก็ลืมจริงๆค่ะ แต่สำหรับเรามันไม่เคยลืม ทุกคำพูดทุกคำตอกย้ำ รู้ค่ะว่าพ่อแม่บางคนรักแต่ไม่แสดงออก เราไม่ได้ต้องการบ่อยๆ แต่เราแค่อยากได้ยินมันสักครั้ง มันอาจเป็นเพราะเราไปเห็นครอบครัวคนอื่น เวลาลูกเขาทำพลาดพ่อกับแม่ก็จะคอยให้กำลังใจ มปร.นะเริ่มใหม่ได้ แต่สำหรับพ่อแม่เราท่านจะด่าจะว่าจะคอยซ้ำเติมเราตลอด มันทพให้เราท้อมากๆเลยค่ะ
อยากได้ความคิดเห็นจากทุกๆคน จะด่าเราก็ได้ค่ะที่คิดอะไรแบบนี้ หรือแนะนำให้เราคิดในแง่บวกทีค่ะ แต่ก็ไปหาอ่านมาเยอะนะคะ แต่มันอดคิดไม่ได้จริงๆค่ะ ขอบคุณค่ะ