ปล.ยาวมากๆเลยนะคะ
คือเรามีปัญหาที่ว่าพ่อกับแม่ของเราอายุประมาณ50แล้วช่วงนี้ก็ทะเลาะกันบ่อยมากๆเลยค่ะ ทั้งๆที่เรื่องมันก็ไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้นแแต่เขาก็พยายามที่จะขู่เราหนักมากเลยอย่างเช่น เรื่องการซื้อของ เราเองเงินเก็บที่ได้จากการไปโรงเรียนแล้วเหลือมาเลยไปซื้อของกินก็โดนพ่อตวาดแถมด่าชุดใหญ่เลย ว่าเงินเป็นของพ่อแม่ที่พ่อแม่ให้ แต่นั่นมันเป็นเงินที่เราเหลือไว้หลายวันก็แค่อยากจะซื้อของบ้างเองนะ;-; ล่าสุดเกือบโดนไม้กวาดฟาดหัวแตกแล้วค่ะ แล้วก็ขู่เรื่องที่ว่าจะให้ออกจากโรงเรียนทั้งๆที่เรายังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ แถมพ่อแม่เราเป็นพวกที่ถ้าคนใดคนหนึ่งเริ่มก็จะช่วยกันรุม ใช่เราโดนพ่อแม่รุมด่าล่ะทั้งๆที่มันก็ไม่ได้เกี่ยวกับอีกคนเลย หาที่พึ่งพาใจไม่ได้แล้วล่ะค่ะ แล้วก็ปัญหาหลักๆที่พ่อแม่ชอบเอามาด่าเลยก็คือเรื่องเงินค่ะ โดยเฉพาะพ่อนี่ตัวดีเลย พอเห็นเด็กคนไหนช่วยพ่อแม่ทำงานก็จะหันมาว่าเราว่าเห็นไหม ขนาดคนนั้นยังทำงานช่วยพ่อแม่เลยทั้งๆที่ไม่รู้ว่าบางทีเด็กคนนั้นอาจจะไม่ได้ช่วยอะไรมากหรือว่างทั้งวันแล้วเพิ่งมาช่วยก็ได้ ไม่กี่วันก่อนที่ทะเลาะกันอีกก็คือการไปเรียนมหาลัยต่อน่ะค่ะ คือเราเล็งมหาลัยที่อยากจะเรียนได้แล้วแค่พยายามที่จะหาผลงานมาทำพอร์ตแต่อยู่ๆพี่ก็มาบอกว่าถ้าจบม.6เมื่อไรจะให้มาทำงานที่ร้านค้า เรารู้สึกว่ามันไม่คุ้มเลยเพราะเราก็เรียนสายวิทย์-คณิตมาค่าเทอมมันก็แพงด้วย แต่จบมายังไม่ทันได้แตะมหาลัยก็ต้องมาทำงานที่ต้องรอเงินจากลูกค้าแทน คือเราไม่ได้ดูถูกนะแต่เราคิดว่ามันไม่คุ้มเลยน่ะ เราพยายามอธิบายเหตุผลแล้วแต่เราเป็นพวกที่ต่อให้มีเหตุผลแต่ก็อธิบายไม่เก่งทำให้ได้แต่ยอมคนอื่นเขาอยู่เรื่อยเลยค่ะ แล้วพ่อเราก็ขู่เรื่องเงินอีกว่าจะให้เอาเงินที่ไหนมาเรียนมหาลัย? เราที่ดูจะไม่น่าสู้ไหวเลยเงียบแล้วไม่ฟังอีกเลย พอเช้าวันต่อมาก็ดันบอกว่าจะให้ไปเรียนเอกธุรกิจทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ยังบอกเลยว่าไม่มีเงินส่งเข้ามหาลัย แถมแกกะจะเอาให้ถึงเอกเพื่อที่จะมาบริหารร้านเล็กๆแค่ร้านเดียวเองด้วย..... แล้วก็กะจะยกร้านนี้ให้เราอีกทั้งๆที่เราก็มีพี่แต่พ่อก็ไม่เอาให้เขาดูแลแทน เราเริ่มอิจฉาพวกพี่ๆที่ได้แต่งงานกันไปตั้งแต่สมัยเรียนเพราะจะได้ย้ายบ้านออกห่างจากพ่อแม่ แต่เราที่เป็นน้องเล็กและยังไม่จบม.6ก็ต้องอยู่กับพวกเขาที่เข้าวัยทองแล้วแทน เราเริ่มรู้สึกแย่มากๆจนไม่อยากจะกลับมาที่บ้าน กลับมาทีไรก็ต้องรู้สึกระแวงทุกการกระทำของพ่อแม่ตลอด ร้องไห้บ่อยมากและก็หนักมากๆ ทุกวันนี้ที่ๆทำให้เราสงบใจได้มากสุดก็มีแค่หน้าคอมแล้วล่ะค่ะ
รับมือกับพ่อแม่วัยทองยังไงไม่ให้สุขภาพจิตเสีย
คือเรามีปัญหาที่ว่าพ่อกับแม่ของเราอายุประมาณ50แล้วช่วงนี้ก็ทะเลาะกันบ่อยมากๆเลยค่ะ ทั้งๆที่เรื่องมันก็ไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้นแแต่เขาก็พยายามที่จะขู่เราหนักมากเลยอย่างเช่น เรื่องการซื้อของ เราเองเงินเก็บที่ได้จากการไปโรงเรียนแล้วเหลือมาเลยไปซื้อของกินก็โดนพ่อตวาดแถมด่าชุดใหญ่เลย ว่าเงินเป็นของพ่อแม่ที่พ่อแม่ให้ แต่นั่นมันเป็นเงินที่เราเหลือไว้หลายวันก็แค่อยากจะซื้อของบ้างเองนะ;-; ล่าสุดเกือบโดนไม้กวาดฟาดหัวแตกแล้วค่ะ แล้วก็ขู่เรื่องที่ว่าจะให้ออกจากโรงเรียนทั้งๆที่เรายังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ แถมพ่อแม่เราเป็นพวกที่ถ้าคนใดคนหนึ่งเริ่มก็จะช่วยกันรุม ใช่เราโดนพ่อแม่รุมด่าล่ะทั้งๆที่มันก็ไม่ได้เกี่ยวกับอีกคนเลย หาที่พึ่งพาใจไม่ได้แล้วล่ะค่ะ แล้วก็ปัญหาหลักๆที่พ่อแม่ชอบเอามาด่าเลยก็คือเรื่องเงินค่ะ โดยเฉพาะพ่อนี่ตัวดีเลย พอเห็นเด็กคนไหนช่วยพ่อแม่ทำงานก็จะหันมาว่าเราว่าเห็นไหม ขนาดคนนั้นยังทำงานช่วยพ่อแม่เลยทั้งๆที่ไม่รู้ว่าบางทีเด็กคนนั้นอาจจะไม่ได้ช่วยอะไรมากหรือว่างทั้งวันแล้วเพิ่งมาช่วยก็ได้ ไม่กี่วันก่อนที่ทะเลาะกันอีกก็คือการไปเรียนมหาลัยต่อน่ะค่ะ คือเราเล็งมหาลัยที่อยากจะเรียนได้แล้วแค่พยายามที่จะหาผลงานมาทำพอร์ตแต่อยู่ๆพี่ก็มาบอกว่าถ้าจบม.6เมื่อไรจะให้มาทำงานที่ร้านค้า เรารู้สึกว่ามันไม่คุ้มเลยเพราะเราก็เรียนสายวิทย์-คณิตมาค่าเทอมมันก็แพงด้วย แต่จบมายังไม่ทันได้แตะมหาลัยก็ต้องมาทำงานที่ต้องรอเงินจากลูกค้าแทน คือเราไม่ได้ดูถูกนะแต่เราคิดว่ามันไม่คุ้มเลยน่ะ เราพยายามอธิบายเหตุผลแล้วแต่เราเป็นพวกที่ต่อให้มีเหตุผลแต่ก็อธิบายไม่เก่งทำให้ได้แต่ยอมคนอื่นเขาอยู่เรื่อยเลยค่ะ แล้วพ่อเราก็ขู่เรื่องเงินอีกว่าจะให้เอาเงินที่ไหนมาเรียนมหาลัย? เราที่ดูจะไม่น่าสู้ไหวเลยเงียบแล้วไม่ฟังอีกเลย พอเช้าวันต่อมาก็ดันบอกว่าจะให้ไปเรียนเอกธุรกิจทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ยังบอกเลยว่าไม่มีเงินส่งเข้ามหาลัย แถมแกกะจะเอาให้ถึงเอกเพื่อที่จะมาบริหารร้านเล็กๆแค่ร้านเดียวเองด้วย..... แล้วก็กะจะยกร้านนี้ให้เราอีกทั้งๆที่เราก็มีพี่แต่พ่อก็ไม่เอาให้เขาดูแลแทน เราเริ่มอิจฉาพวกพี่ๆที่ได้แต่งงานกันไปตั้งแต่สมัยเรียนเพราะจะได้ย้ายบ้านออกห่างจากพ่อแม่ แต่เราที่เป็นน้องเล็กและยังไม่จบม.6ก็ต้องอยู่กับพวกเขาที่เข้าวัยทองแล้วแทน เราเริ่มรู้สึกแย่มากๆจนไม่อยากจะกลับมาที่บ้าน กลับมาทีไรก็ต้องรู้สึกระแวงทุกการกระทำของพ่อแม่ตลอด ร้องไห้บ่อยมากและก็หนักมากๆ ทุกวันนี้ที่ๆทำให้เราสงบใจได้มากสุดก็มีแค่หน้าคอมแล้วล่ะค่ะ