เรากับสามีคบกันมา9ปีค่ะ แต่งงาน5ปี มีลูกด้วยกัน1คน
มีอยู่ช่วงหนึ่ง เราคิดว่าเรารู้สึกกับเค้าไม่เหมือนเดิม คิดว่าเราสามารถอยู่ได้โดยไม่มีเขา
เลยขอทดลองแยกกันอยู่กับสามี(อยู่ร่วมบ้านกัน ในฐานะพ่อแม่ของลูก ไม่ได้คิดว่าต้องคุยกับคนอื่น)
ตอนแรกสามีก็ไม่โอเค ง้อเรา เราก็เฉยๆ ทำตัวปกติ
ยังมีอะไรกันอยู่ เมินเค้าบ้าง คุยกันบ้าง ตอนนั้นเราเป็นโรคซึมเศร้า กำลังรักษากับหมออยู่
นักจิตบอกว่า เราอาจจะแค่เหนื่อย ที่ต้องทำงานทั้งในและนอกบ้าน เลยไม่ยากให้สามีมีอะไรด้วย (เดือนล่ะ5-8ครั้ง)
เราเริ่มล็อคห้องนอนเพราะต้องการนอนจริงๆ(เราหลับยาก) เราย้ายเสื้อผ้าเค้าไปไว้ในห้องนอนเค้า
(ปกติแยกกันนอนคนละห้อง ลูกเราขี้ร้อนเปิดแอร์นอน เค้าเป็นหอบหืด นอนห้องแอร์หายใจไม่ออก)
อันนี้เป็นมุมที่เค้าคิดว่าเราไม่รักเค้าแล้ว ไม่ต้องการมีเค้าในชีวิต
แต่ก่อนย้ายเสื้อผ้า เราถามเค้าแล้ว เค้าตอบมาแค่ อืม เราคิดว่าเค้าโอเค แต่เค้าไม่โอเค เค้าไม่บอกเรา เรามารู้ทีหลัง
ผ่านไป2อาทิตย์ เค้าบอกว่าเค้าเริ่มคุยกับคนอื่นแล้ว แต่เรายังอยู่ร่วมบ้านกันอยู่
แรกๆเราก็งงปนช็อค เราเริ่มเที่ยวกับเพื่อน เพราะอยู่บ้านก็เห็นสามีแชทกับคนอื่น สองวันต่อเราเริ่มร้องไห้ ไม่อยากทำอะไร อยากให้เค้ากลับมา
แต่เค้าบอกว่า มันสายไปแล้ว เค้ารักเราไม่เหมือนเดิม เค้าคุยกับอีกคนแล้วรู้สึกดี ยังไงก็ไม่กลับมาคบกับเราแล้ว
แต่เค้ายังห่วง แต่ไม่หึง ไม่มีความรู้สึกรักแบบสามีภรรยา
เค้าเสียใจมาก พึ่งรู้สึกว่าเรารักเค้า ไม่ชอบที่เค้าคุยกับคนอื่น (แต่แฟนบอกว่าเราหวงก้าง เสียดายของ)
เค้าไม่อยากกลับมารู้สึกว่า เราไม่ต้องการเค้าแล้ว มันกระทบกับชีวิตเค้า เราทำงานไม่ได้
ตอนนี้เรากับสามีอยู่บ้านหลังเดียวกัน อยู่เป็นพ่อและแม่ของลูกต่อไป
แต่เค้ายังมีอารมณ์กับเราอยู่ ยังมีอะไรกัน
คิดว่ามีโอกาศที่เค้าจะกลับมาเหมือนเดิม
เราถามเค้า เค้าบอกไม่รู้ เป็นเรื่องของอนาคต
เราเข้าไปกอด หรืออ้อน เค้าก็บอกว่าอย่าทำแบบนี้
เราปรึกษานักจิต เค้าก็บอกเราอย่า อย่าคิดถึงอนาคต ให้คิดถึงแค่ปัจจุบันก็พอ รับผิดชอบความรู้สึกของตัวเอง
แต่มันก็อดคิดไม่ได้จริงๆ
เราอาจจะเขียนงงนะคะ พยายามเรียบเรียงแล้ว ได้แค่นี้จิงๆ
ง้อสามี สามีมูฟออนแล้ว ตัดใจแล้ว ทำไงดี
มีอยู่ช่วงหนึ่ง เราคิดว่าเรารู้สึกกับเค้าไม่เหมือนเดิม คิดว่าเราสามารถอยู่ได้โดยไม่มีเขา
เลยขอทดลองแยกกันอยู่กับสามี(อยู่ร่วมบ้านกัน ในฐานะพ่อแม่ของลูก ไม่ได้คิดว่าต้องคุยกับคนอื่น)
ตอนแรกสามีก็ไม่โอเค ง้อเรา เราก็เฉยๆ ทำตัวปกติ
ยังมีอะไรกันอยู่ เมินเค้าบ้าง คุยกันบ้าง ตอนนั้นเราเป็นโรคซึมเศร้า กำลังรักษากับหมออยู่
นักจิตบอกว่า เราอาจจะแค่เหนื่อย ที่ต้องทำงานทั้งในและนอกบ้าน เลยไม่ยากให้สามีมีอะไรด้วย (เดือนล่ะ5-8ครั้ง)
เราเริ่มล็อคห้องนอนเพราะต้องการนอนจริงๆ(เราหลับยาก) เราย้ายเสื้อผ้าเค้าไปไว้ในห้องนอนเค้า
(ปกติแยกกันนอนคนละห้อง ลูกเราขี้ร้อนเปิดแอร์นอน เค้าเป็นหอบหืด นอนห้องแอร์หายใจไม่ออก)
อันนี้เป็นมุมที่เค้าคิดว่าเราไม่รักเค้าแล้ว ไม่ต้องการมีเค้าในชีวิต
แต่ก่อนย้ายเสื้อผ้า เราถามเค้าแล้ว เค้าตอบมาแค่ อืม เราคิดว่าเค้าโอเค แต่เค้าไม่โอเค เค้าไม่บอกเรา เรามารู้ทีหลัง
ผ่านไป2อาทิตย์ เค้าบอกว่าเค้าเริ่มคุยกับคนอื่นแล้ว แต่เรายังอยู่ร่วมบ้านกันอยู่
แรกๆเราก็งงปนช็อค เราเริ่มเที่ยวกับเพื่อน เพราะอยู่บ้านก็เห็นสามีแชทกับคนอื่น สองวันต่อเราเริ่มร้องไห้ ไม่อยากทำอะไร อยากให้เค้ากลับมา
แต่เค้าบอกว่า มันสายไปแล้ว เค้ารักเราไม่เหมือนเดิม เค้าคุยกับอีกคนแล้วรู้สึกดี ยังไงก็ไม่กลับมาคบกับเราแล้ว
แต่เค้ายังห่วง แต่ไม่หึง ไม่มีความรู้สึกรักแบบสามีภรรยา
เค้าเสียใจมาก พึ่งรู้สึกว่าเรารักเค้า ไม่ชอบที่เค้าคุยกับคนอื่น (แต่แฟนบอกว่าเราหวงก้าง เสียดายของ)
เค้าไม่อยากกลับมารู้สึกว่า เราไม่ต้องการเค้าแล้ว มันกระทบกับชีวิตเค้า เราทำงานไม่ได้
ตอนนี้เรากับสามีอยู่บ้านหลังเดียวกัน อยู่เป็นพ่อและแม่ของลูกต่อไป
แต่เค้ายังมีอารมณ์กับเราอยู่ ยังมีอะไรกัน
คิดว่ามีโอกาศที่เค้าจะกลับมาเหมือนเดิม
เราถามเค้า เค้าบอกไม่รู้ เป็นเรื่องของอนาคต
เราเข้าไปกอด หรืออ้อน เค้าก็บอกว่าอย่าทำแบบนี้
เราปรึกษานักจิต เค้าก็บอกเราอย่า อย่าคิดถึงอนาคต ให้คิดถึงแค่ปัจจุบันก็พอ รับผิดชอบความรู้สึกของตัวเอง
แต่มันก็อดคิดไม่ได้จริงๆ
เราอาจจะเขียนงงนะคะ พยายามเรียบเรียงแล้ว ได้แค่นี้จิงๆ