มีปัญหากับพี่เขย

ตามหัวข้อข้างบนเลยนะคะ ก็ไม่เชิงว่ามีเรื่องหรืออะไรหรอกค่ะ คือพี่เขยเราเป็น ผญ นะคะ เขาเป็นคนชอบเห็นแก่ตัวมั้งคะ ไม่ค่อยเป็นคนเผื่อแผ่ เรื่องที่เราเครียดที่สุดคือการให้อาหารหมาค่ะ เขาจะไม่เหลือข้าวไว้ให้หมาเราเลย ซึ่งหมาเขาเป็นพันธุ์โกเด้น หมาเราเป็นหมาพันธุ์ทางค่ะมีอยู่3ตัว เขามีตัวเดียว แล้วเขาก็จะชอบเราข้าวให้หมาเขาเยอะๆไม่เหลือไว้ให้เราเลยค่ะบางที แล้วพี่เราเองก็เข้าข้างเขาว่าหมามันน่ารักต้องกินเยอะๆ เราก็เถียงกับไปว่าแต่หมาเรา3ตัวจะให้มันกินน้อยกว่าแค่หมาตัวเดียว พี่เราเลยบอกว่าให้เอามันไปทิ้งค่ะ เรื่องนี้เราโมโหมากๆ แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้จริงๆ เพราะบางทีเราก็ขอเงินพี่เราใช้ เราพึ่งม.3เองค่ะ คิดอยู่นะคะว่าอยากออกจากการเรียนไปหางานทำ แต่เราก็อยากเรียนต่อค่ะ เลยตัดสินใจไม่ทำแบบนั้น แ้วอีกเรื่องหนึ่งของพี่เขยเราคือ เขาเป็นคนที่กินอะไรทำอะไรไม่ค่อยไม่ค่อยกินกิรไหนไว้นั้นค่ะ เราบอกพี่เราให้บอกเขาให้ล้างให้เก็บแต่ก็โดนด่ามาอีกค่ะ จนพี่ชายบอกว่าพี่หลงเขาเกินไปไม่เอาน้องหรือเอาพ่อแม่เลยบางทีมันก็เกินไป เราพยายามลดธิถิ ทุกอย่างแล้วนะคะ เราเป็นคนน้อยใจง่ายมากกับเรื่องครอบครัวเราร้องไห้ง่ายมาก บางครั้งก็ไม่กินข้าวกักตัวเดียวอยู่คนเดียวนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว จนกลัวตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้ามากๆ เรากลัวโรคนี้มากเลยค่ะ เรากลัวว่าเราจะทำร้ายตัวเอง เรากลัวพ่อแม่ร้องไห้กลับเรา เรากลัวพ่อแม่เจ็บที่หัวใจ การเขียนกระทู้ครั้งนี้ขอให้ทุกคนช่วยอ่านให้จบหน่อยนะคะ ว่ามันเป็นการระบายเรื่องครอบครัวของเด็กคนหนึ่งที่ระบายพร้อยน้ำตาบางเรื่องเราก็คิดว่ามันหนักเกินไปสำหรับเด็กแค่นี้ค่ะ เราไม่ไหวจริงๆ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านที่เข้ามาให้ความคิดเห็น เราเองอาจจะไม่ได้เข้ามาตอบนะคะ อาจจะอ่านหรือตอบแค่ขอบคุณ เราใช้คำกับผู้ใหญ่ไม่ค่อยเก่งค่ะเรากลัวว่าจะว่าไม่มีมารยาท เรากลัวทุกอย่างเลย

ปล.โดยเฉพาะเรื่องการบูลลี่เราเจอมาหมดแล้วค่ะ อยากจะฝากบอกพ่อแม่ของเด็กๆทุกคนนะคะว่า สังคมในโรงเรียนมันเป็นอะไรที่น่ากลัวมากค่ะ ให้ความสำคัญกับลูกให้มากๆคอยใส่ใจเขาค่ะ เด็กวัยนี้เขาต้องการแบบนี้โดยเฉพาะเด็กแบบเราค่ะ ขาดความอบอุ่นมากๆเลย มันอาจจะเป็นข้อความที่ยาวมากแต่มันเป็นความในใจเรายังไม่ถึงครึ่งเลยค่ะ