🐥😸THE GLOVES 2020 ถุงมือเรื่องสั้น#27 สัปดาห์ที่ 10 : 31 ส.ค.-4 ก.ย. "ต้อยติ่งหนีเที่ยว" - ถุงมือ นิทานกล่อมเด็ก😸🐥

เริ่ม ถุงมือเรื่องสั้น เรื่องแรก ประจำสัปดาห์ที่ 10 และเป็นสัปดาห์ที่เริ่มตั้งเกมตอบใหม่ เคลียร์กระดานเก่า เพราะคราวที่แล้ว วีคที่ผ่านมา เราได้แชมป์สมัยที่ 1 รองแชมป์ และที่ 3 ไปเรียบร้อยแล้วครับ เพราะฉะนั้นมาเริ่มออกสตาร์ทกันใหม่ ^^

เรื่องสั้นเรื่องแรกที่ เบาๆ สบายๆ เหมือนผู้ใหญ่เล่านิทานเรื่องหนึ่งให้เด็กฟัง เป็นเรื่องของเป็ดน้อยตัวหนึ่งหนีออกจากบ้านไป ผจญภัยนอกบ้านพอประมาณหนึ่งแล้วก็กลับบ้านมามีความสุขตามเรื่องตามราวของมัน

จะอ่านเรื่องนี้ให้สนุก โยนความเป็นผู้ใหญ่ในปัจจุบันนี้ทิ้งไปก่อน

ถือว่าเรา กลับไปเป็นเด็กเล็กๆ ชั้นอนุบาล แล้วจะมีความสุขกับการอ่านครับ ^^

เช้าวันหนึ่ง เป็ดน้อยชื่อ ต้อยติ่ง หนีแม่พริ้ง ออกจากบ้านไป

ไม่ลืมเอาหมวกกันแดด แสนรัก ที่แม่ทำให้ ใส่หัวไปด้วย แม่ช่างแสนห่วงใย

ต้อยติ่งเดินตามทางไป บ้านของนวลนางเพื่อนรัก ตั้งอยู่ไม่ไกล

และชวนนวลนาง ออกไปเล่นน้ำในบึงกว้างกลางป่าใหญ่

พอมาถึง นวลนางช่างแสนดีใจ พุ่งตัวกระโดดไกล ลงในน้ำสำราญใจ

ต้อยติ่งไม่รอช้า กระโดดตาม ถอดหมวกกันแดดแสนรัก วางไว้ใกล้ ๆ

นวลนางและต้อยติ่งช่างไม่รู้อะไร  เล่นว่ายน้ำไป สุขสำราญใจสบายอุรา

สนุกสนานนักหนา เพลิดเพลินจนเกินเวลา หันซ้ายแลขวา น่าจะใกล้ค่ำ

มีกระรอกน้อยชื่อ ‘ไม้หนึ่ง’ ยืนอ้ำอึ้งอยู่ริมบึง เห็นแล้วนึกหมั่นไส้

‘ไม้หนึ่ง’ ไม่รอช้า รีบย่องเร็วไว หยิบหมวกแสนรักของต้อยติ่งไปทิ้งในพงหญ้า แล้วรีบกลับมาแอบซ่อนตัวไว้

ต้อยติ่งและนวลนางต่างก็ตกใจ!!!

หมวกกันแดดหายไป แต่ต้อยติ่งจำได้วางไว้ตรงนี้

ต้อยติ่งร้องไห้เสียใจ หมวกกันแดดแสนรักหายไป จะบอกแม่ยังไง? ไม่ให้ถูกตี

นวลนางและต้อยติ่งเร็วรี่ รีบช่วยกันหาอีกทีเผื่ออยู่ไม่ไกล แต่หายังไงก็ไม่พบเจอ

ไม้หนึ่งเห็นเหตุการณ์ก็นึกสงสาร และสำนึกผิด

ไม่ได้คาดคิดว่า ต้อยติ่งจะเสียอกเสียใจร้องไห้ฟูมฟาย มากมายเพียงนี้

ลุกขึ้นจากที่ซ่อนตัว เดินก้มหัวออกมาขอโทษที

ต้อยติ่งสุดแสนดีใจ และไม่ได้โกรธอะไร เพราะแม่สอนไว้

รู้จักให้อภัยเมื่อเขาขอโทษ

ทั้งสามก็ต้องตกใจ เมื่อไม้หนึ่ง พาไปหาที่เก็บซ่อนหมวกเอาไว้

แต่หายังไงก็ไม่พบเจอ

รีบช่วยกันหา ต้อยติ่งพบว่า หมวกกันแดดของเธอถูกลมพัดออกไป

ปลิวไสวมาไกลตกอยู่ในโคลนตม

ต้อยติ่งสุดแสนดีใจรีบลุยโคลนไป เอาหมวกกลับมา

แต่ร้องไห้โฮ เมื่อหมวกใส่หัวเปรอะเปื้อนโคลนจนไม่น่าใช้

ไม้หนึ่ง และ นวลนาง เกือบหัวเราะ ก๊าก กับภาพที่เห็น

มันช่างแสนยากเย็นก็ภาพที่เห็น ต้อยติ่งเปื้อนโคลนจนจำไม่ได้

แต่...ทั้งสองเห็นใจ เก็บอาการไว้ กลัวเพื่อนเสียใจ ร้องไห้อีกครั้ง

แม่พริ้งเป็นห่วงต้อยติ่งมากกว่าสิ่งใด

“ลูกแม่แอบไปเที่ยวไหน ? ทำไมยังไม่กลับมา”

ไม้หนึ่งกับนวลนางเดินตามต้อยติ่งไป

ต้อยติ่งร้องไห้ เมื่อเห็นแม่พริ้งแต่ไกล ยืนอยู่หน้าบ้าน

แม่พริ้งเห็นต้อยติ่งแล้วต้องตกใจ รีบร้องออกไป “เกิดอะไรขึ้นลูกแม่ ?”

ทั้งสามยืนแน่นิ่งตกใจ ต้อยติ่งร้องใหญ่ ขอโทษแม่พริ้งที่แอบหนีเที่ยวไม่ได้บอกกล่าว

ไม้หนึ่ง รีบกระโดดก้าวขึ้นหน้าขออาสาบอกเล่าเรื่องราว เพราะเขาเป็นต้นเหตุเรื่อง

แม่พริ้งฟังอย่างตั้งใจ บอกเด็ก ๆ ไว้ ว่าต่อไปอย่าได้หนีเที่ยว

กลมเกลียวเป็นเพื่อนกันไว้ อย่าได้แกล้งกัน รู้จักแบ่งปันและมีน้ำใจ

เด็ก ๆ รับคำจะไม่ทำอีก แม่พริ้งยิ้มให้แสดงความห่วงใย

บอกต้อยติ่งให้ไปอาบน้ำ และกำชับไม้หนึ่งและนวลนางรีบกลับบ้านไป

พ่อกับแม่รอคอยเป็นห่วงเป็นใยเมื่อไม่เห็นหน้า

อาบน้ำสุขสำราญใจ แม่พริ้งใจดีเข้าใจ เอาหมวกแสนรักไปซักตากให้

และไม่ต่อว่าให้เจ็บช้ำใจ

ต้อยติ่งชอบอาบน้ำฝักบัว ร้องเพลงมั่ว ๆ ก๊าบ ก๊าบ ตามใจสบายจริงเอย

“ก๊าบ ก๊าบ ก๊าบ ฉันอาบน้ำสระผม แม่ชมว่าเป็นเป็ดเก่ง ก๊าบ ก๊าบ
ก๊าบ ก๊าบ ก๊าบ  ฉันเก่งของฉันทุกวัน แม่รักฉันยิ่งกว่าสิ่งใด  ก๊าบ ก๊าบ ---- ก๊าบ ก๊าบ ก๊าบ”

“ก๊าบ ก๊าบ ก๊าบ ฉันอาบน้ำสระผม แม่ชมว่าเป็นเป็ดเก่ง ก๊าบ ก๊าบ
ก๊าบ ก๊าบ ก๊าบ  ฉันเก่งของฉันทุกวัน แม่รักฉันยิ่งกว่าสิ่งใด ก๊าบ ก๊าบ  ----   ก๊าบ ก๊าบ ก๊าบ”