ตามหาพี่อู๋ลูกลุงหมาที่เคยขายของชำอยู่หน้าปากซอยบ้านค่ะ

ตามหัวข้อเลยค่ะ แต่ต้องขอเท้าความก่อนนะคะว่า เรื่องมีอยู่ว่าเมื่อประมาณ9-10ปีก่อนเราอาศัยอยู่ในซอยเทอดไท33(ซอยตรงข้ามกับปั๊มเอสโซ่ที่อยู่เยื้องกับตลาดมะลิทอง) เราเป็นเด็กตัวเล็กๆที่ดูเหมือนทอมเพราะตัดผมสั้นชอบแต่งตัวเหมือนเด็กผู้ชาย ขายข้าวถ้วยอยู่หน้าปากซอย เราเจอพี่เขาครั้งแรกตอนคืนวันหนึ่งประมาณ4ทุ่มเพราะพี่ชายเราใช้ให้ไปซื้อน้ำเป๊ปซี่ ซึ่งปกติส่วนใหญ่เราจะซื้อในซอยเพราะใกล้บ้านแต่วันนั้นร้านปิดแล้วเลยออกมาซื้อร้านลุงหน้าปากซอยบ้าน ปกติเราก็ซื้อของร้านลุงแกบ่อยๆแต่ไม่เคยเจอพี่เขาเลย แล้ววันนั้นพี่เขาออกมารับออเดอร์เอง เรารู้สึกตะลึงกับความหล่อของพี่เขามาก เพราะตอนนั้นที่เราจำได้คือพี่เขาสูง ขาวมากเหมือนไม่เคยโดนแดดเลย ผมรองทรง คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ตาไม่โตมาก ปากเล็กออกชมพูหน่อยๆ ดูดีจนเหมือนอยู่คนละโลกอะ น่าจับไปเดบิวต์เป็นไอดอลมากๆ (เราเป็นติ่งเกาหลี55555) เรารู้สึกแบบชอบพี่เขามากๆ จนเผลอปากถามชื่อพี่เขาและชวนพี่เขาคุย พี่เขาบอกชื่ออู๋ อายุ18 ห่างจากเราประมาณ3ปี ตอนนั้นเขากำลังอยู่ในช่วงเตรียมสอบเพราะเพิ่งจบม.6หมาดๆ ส่วนเราเพิ่งจบม.3 ตอนที่เราเจอเขาครั้งแรกเรารู้สึกแปลกใจมากๆเพราะเราอยุ่ตรงนั้นมาประมาณครึ่งปีแต่ไม่เคยเจอเขาเลย เคยเจอแต่พ่อของเขา แล้วเราคุยกันนานจนเรารู้สึกเสียดายแต่พี่เขาก็บอกว่า "ถ้าอยากเจอพี่เขาอีก ก็ให้ถามกับพ่อแล้วเดี๋ยวพี่เขาจะออกมา" แล้วรอบที่2เราก็ถามหาพี่เขากับพ่อเขา พ่อเขาดูตกใจมากที่เรารู้จักลูกเขา เพราะลูกเขาน่าจะเป็นคนเก็บตัวมาก เพราะเราไม่เคยเห็นเขาสุงสิงกับเด็กแถวบ้านเลย แต่เราคุยกันไม่บ่อยหรอกเพราะพี่เขายุ่งมาก ส่วนใหญ่ถ้าพี่เขาไม่อยู่พ่อเขาจะบอกว่าพี่เขาไม่อยู่ แต่ถ้าพี่เขาอยู่เขาจะออกมารับออเดอร์เราเองและเราก็ชวนคุยเรื่องทั่วไปแต่เราก็ไม่ค่อยได้คุยเพราะมันแต่เขินพี่เขาอยู่555555 เราขายข้าวถ้วยอยู่หน้าปากซอยบ้านซึ่งก็คือข้างบ้านพี่เขา เราจะเห็นพี่เขาเฉพาะเวลามีของมาส่ง เขาชอบใส่ชุดบาสเสื้อสีม่วงเวลาโดนแดดรู้สึกออร่าจับมาก เราก็ชอบแอบมองพี่เขามากแล้วพี่เขาก็จะยิ้มมาให้ทุกครั้งที่เห็นเรา แต่เรื่องมันมาพลิกผันตรงที่เรารู้จักกับน้องแถวบ้านที่อยู่ในซอยมานานแล้ววันหนึ่งเราเผลอปากบอกว่าลูกชายร้านลุงหมาหล่อมากแอบชอบพี่เขามานานแล้ว แล้วน้องคนนั้นเขาอยากเจอพอน้องเขาเจอเขาก็ถูกใจพร้อมแปลกใจมากเหมือนเราว่าทำไมเขาอยู่ที่นี่มาก่อนเราแต่ไม่เคยเห็นพี่เขาเลย แล้ววันนั้นน้องคนนั้นเขาก็ให้เราไปขอเบอร์พี่เขาท้าให้ไปขอเลย พี่เขาก็รีบจดให้เลย แค่จังหวะที่พี่เขาจะยื่นให้น้องเขาดันโผล่ไปก่อนเลยทำให้พี่เขาจะให้เบอร์เรากลับไม่ให้เพราะคิดว่าเราไม่ได้ขอไปเองแต่เอาไปให้เพื่อน ตอนนั้นเรารู้เลยว่าพี่เขาโกรธมากแน่ๆ แต่เราไม่ได้ขอโทษเขาเลยเพราะน้องลากไปก่อน ใครจะไปคิดว่านั่นคือครั้งสุดท้ายที่เจอพี่เขา เพราะหลังจากนั้นลุงหมาพ่อเขาก็บอกว่าพี่เขาสอบติดหมอที่ม.หัวเฉียวแล้วและวางแผนจะเรียนหมอ6ปีต่อเฉพาะทางอีก5ปี และหลังจากตอนนั้นเราก็ย้ายบ้านออกมาแถมต้องเริ่มทำงานเพื่อช่วยครอบครัวจนไม่มีโอกาสได้คุยกับลุงแกอีก พอเรากลับไปลุงแกก็ย้ายบ้านไปแล้ว เราไม่มีเบอร์ติดต่อพวกเขาเลย ไม่รู้จะไปตามที่ไหนและจะมีโอกาสได้เจอไหม ที่เรามาตั้งกระทู้ตามหาพี่เขาครั้งนี้เราไม่หวังอะไรมากเลย นอกจากอยากจะเจอเขาสักครั้งและขอโทษเขาในสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกไม่ดีในวันนั้น ตอนนั้นเรายังเด็กและสถานการณ์ตอนนั้นไม่เอื้ออำนวยที่จะสามารถไปเจอพี่เขาได้ จริงๆที่มาตั้งกระทู้นี้เราก็ยังกลัวอยู่แหละ อาจจะดูเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับใครหลายๆคน แต่สำหรับเราตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้เราก็ยังไม่สามารถปล่อยวางความรู้สึกผิดกับพี่เขาได้ จะเรียกว่าฝังใจก็ได้ค่ะ ถึงแม้พี่เขาอาจจะลืมเราหรือจำเราไม่ได้แล้วก็ตาม แต่เราก็หวังว่าสักวันเราจะมีโอกาสได้เจอพี่เขาและขอโทษพี่เขาสักครั้งนึงก็ยังดี เรื่องก็มีเท่านี้แหละค่ะ ถ้ามีใครรู้จักพี่เขาก็ช่วยติดต่อพี่เขาให้หน่อยนะคะ จะขอบคุณเป็นอย่างมากค่ะ