คุณควรทำยังไงเมื่อคุณรู้สึกว่าการที่คนรอบข้างไม่มีคุณอยู่มันดูจะดีมากๆเลย

เคยรู้สึกมั้ยที่พึงที่ทุกคน อยากไปพักพิงสักแห่ง บ่าสักบ่า กอดสักกอดเมื่อเรามีทางตันในชีวิต บ้านคือที่ๆเราคิดถึงและโหยหา ถึงแม้ไม่ได้กลับเพียงแค่ได้ยินเสียง กำลังใจจากคนที่บ้านก็พอชาทแบตได้แล้วใช่มั้ย 
แต่ทำไมสิ่งที่คิดกับสิ่งที่ได้รับมันช่างต่างกันจิงๆ เวลาอยากระบายปัญหาที่อัดอั้น ปัญหาชีวิตที่คิดไม่ตกอยู่ตอนนี้ ให้กับคนที่บ้านของคุณฟัง ทำไมไม่มีใครอยากฟังเราเลย ทำไมการที่เรามีปัญหามันดูน่าลำคาญกับพ่อแม่พี่น้องได้ขนาดนั้น การได้กลับบ้านไปร้องไห้กับแม่ได้พูดได้ระบาย ได้กอดแล้วร้อง ขอแค่มือสักข้างมาโอบตอบรับหรือลูบหัวเบาๆสักครั้ง ขอแค่นี้ ทำไมมันยากจังเลย หรือที่จิงแล้วการที่ไม่มีเราไประบายไปปรับทุกจะทำให้คนที่บ้านสบายใจได้ดีกว่าหรอ  ตลอดเวลาที่เราเป็นคนเก็บทุกๆอย่างทุกๆปัญหาเพื่อที่จะได้ไม่ทำให้คนที่บ้านรู้สึกดีมันถูกต้องแล้วใช่มั้ย  
การอยู่คนเดียวมันเหงามากๆเลยนะใครรู้บ้าง มันจิงใช่มั้ยที่คนที่เรารักและรักเราตอนนี้เค้าก็ตายหนีเราไปหมด ทั้งพ่อทั้งตาทั้งยายทุกคนก็ไม่มีแล้ว เหลือเราเพียงคนเดียว เพียงคนเดียว เคยนั่งมองโทรศัพท์มั้ยว่าจะมีสักสายทีคนในครอบครัวโทมาแค่ทำไร กินข้าวยัง เป็นไงบ้าง  เพราะทุกครั้งที่โทไปมักได้คำพูดว่า ไม่ต้องโทมาแล้วนะเบื่อปัญหา เราก็แค่รอว่าเมื่อไรแม่จะเลิกเบื่อเลิกลำคาน ทำไมเรามันเป็นคนน่าเบื่อขนาดนั้น มีแต่คนลำคานเรา เพราะเรามีแต่เรื่องเครียดๆให้คนรอบข้างใช่มั้ย แม่ก็ลำคาน พี่ก็ลำคาน แฟนก็ลำคาน  ใครๆก็ลำคาน เรายังลำคานตัวเองเลย ที่ใดไม่มีเราที่นั่นมีแต่ความสุข  ไม่มีใครคิดถึงเราเลยหรอ  อยู่ที่นี่เหงามากเลยนะ เหงามากๆเลย