ถ้าคุณเป็นเรา คุณจะมีชีวิตเพื่ออะไร

เราเกิดมามีรูปลักษณ์ผิดปกติ เป็นความผิดปกติที่ไม่ได้กระทบการใช้ชีวิตมากนัก แต่เป็นความผิดปกติที่น่าเกลียด
 
เราโดนเพื่อนล้อตั้งแต่เด็ก ไปไหนก็โดนคนมอง จนโตขึ้นเราก็พยายามไม่ไปไหน เพราะไม่ชอบโดนจ้อง
 
ครอบครัวเราฐานะปานกลาง-เกือบดี เราเรียนจบจากมหาลัยท้อป2ของประเทศ ต่อนอก เกรดดี สอบโทอิคได้ 900+
 
แต่เราไม่มีงานทำ เราวว่างงานมาปีกว่า ไม่ใช่ว่าสัมภาษณ์ไม่ผ่าน แต่ไม่มีใครเรียกเราไปสัมเลย เราสมัครเยอะมาก เล็ก-กบาง-ใหญ่ ไม่เลือก
เรากดดันมาก ท้อแท้ จริงๆเราก็ควาจะรู้ว่าจะเป็นแบบนี้ เพราะตอนปีสามที่ทุกคนฝึกงาน ก็ไม่มีใครเรียกเราไปสัมเลย
ตอนนั้นเราหลอกตัวเองว่าโปรโฟล์เราไม่ดี ถึงแม้เพื่อนที่เกรดไม่ถึงสามกํยังมีคนเรียกไปสัม กิจกรรมก็ไม่ได้มีมากหนักถึงขนาดสร้างความแตกต่าง
 
เราโดนครอบครัวกดดัน ว่าเราว่าไม่ขวนขวาย ว่าเราว่าเป็นเพราะตอนปีสามเราไม่ได้ฝึกงาน คงไม่มีใครอยากได้คนไม่มีประสบการณ์
เราไม่สนิทกับที่บ้าน เราไม่มีความชอบเหมือนคนอื่น ตอนปีสามเราก็ไม่อยากยอมรับว่าเป็นเรื่องรูปลักษณ์
เราเลยโกหกครอบครัวไปว่าเราไม่ได้สมัครฝึกงานหลายที่ เพราะเราไม่เจอบริษัทที่ชอบ ทั้งๆที่เราสมัครไปเยอะมาก
 
เราไม่มีเพื่อนสนิท ไม่สนิทกับครอบครัว ไม่ชอบทำอะไร อ่านนิยายไปวันๆ
เราเสียใจกับการมีชีวิตอยู่ของเรา เราอยู่ไปเพื่ออะไร สุดท้ายอนาคตเราก็ไม่มีใครอยู่ดี ไม่มีทางมีครอบครัวเป็นของตัวเอง
ครอบครัวเราก็มีพี่ ฐานะก็ไม่ลำบาก ไม่มีเราก็อยู่ได้สบาย การที่เราหางานไม่ได้ เรารู้สึกแย่มาก กินข้าวยังรูเสึกว่าเปบืองเงินพ่อแม่
 
เราอยู่แบบคนทุกข์ อยากเป็นคนปกติ ต่อมห้เราเกิดมาในครอบครัวที่ดีแค่ไหน แต่รูปลักษณ์ของเรา ทำให้เราหมดอนาคต
ไม่มีใครหยิบยื่นโอกาสให้เราเลย ที่แย่ที่สุด คือเรารู้ว่าเราโทษใครไม่ได้ บริษัทไม่ได้ผิดอะไร
โปรโฟล์แบบเรา ไม่ใช่ว่าหาไม่ได้ แล้วทำไมต้องเลือกคนที่อัปลักษณ์ 
 
เรามีแค่ครอบครัว ที่ถึงไม่สนิทแต่ก็คือครอบครัว แต่การมีอยู่ของเราคือภาระต่อเขาซะมากกว่า ผลาญเงินเกษียณพ่อแม่