สวัสดีครับ ผมเป็นเด็กผู้ชายธรรมดาคนนึง อายุ 21ปี เรียนอยู่มหาลัยชื่อดังแห่งนึง ผมมีโรคประจำตัวอยู่คิดว่าหลายอย่าง แต่จะเล่าแบบกระชับให้ฟัง ยาวหน่อยรบกวนใครพอมีเวลาที่จะอ่านแล้วให้คำปรึกษาชีวิตให้ผมได้ นิดนึงก็ยังดี ผมจะขอบคุณมากๆเลยครับ เพราะผมเริ่มไม่ไหวแล้ว
ผมเคยเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำตั้งแต่สมัยเด็กๆ กังวลเรื่องในหัวเต็มไปหมด และตอนนี้ก็ไปพบจิตแพทย์อยู่ครับ ไปกับพ่อแม่ พ่อแม่รับรู้เรื่องของผมแทบจะทั้งหมด เพราะผมเล่าให้พวกเค้าฟัง
อาการที่ผมเป็นหนักๆตอนนี้คือ มันอาจจะฟังดูบ้าๆ ไร้สาระ หน่อยนะคับ ผมจะกังวลว่าถ้าผมคิดภาพหน้าของพ่อหรือแม่ขึ้นมา จะทำให้อาการของผมมันแย่ลง ก็เลยเวลาคิดภาพหน้าพ่อขึ้นมา ผมจะคิดหน้าคนอื่นทับเข้าไป อย่างเช่นคิดหน้าพ่อปุ๊ป ผมจะคิดภาพดาราคนอื่นทับ พยายามห้ามไม่ให้ตัวเองคิดหน้าพ่อในหัวนะ
ผมเป็นยังงี้มานานมากเป็นปีแล้ว วิตกจริตอยู่กับภาพในหัว ทุกทีที่ผมคิดหน้าพ่อ ทุกคนที่อยู่รอบตัวผมจะทำตัวแปลกๆไป เหมือนผมผิดปกติ แต่พอผมคิดหน้าคนอื่นขึ้นมาแทนหน้าพ่อทุกอย่างจะปกติ ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันมันเป็นเพราะอะไร
สาเหตุที่ผมไม่อยากคิดหน้าพ่อขึ้นมาคือผมมีช่วงที่ผมคิดในแง่ร้ายกับพ่อ คิดว่าพ่อทำให้ผมแย่ หลายๆอย่างที่เกิดในชีวิตผม ผมคิดว่ามันเปนเพราะพ่อแม่ ตอนนี้ถึงจะอยากคิดว่าที่ผมคิดมันไร้สาระมาก แต่ก็ยังไม่เชื่อใจพ่อแม่อยู่ดี เพราะพ่อแม่กดดันผมมาตั้งแต่เด็กๆ เรื่องเรียน เรื่องอะไรหลายๆอย่าง แต่ก็ไม่ได้รุนแรงขนาดนั้น ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าเปนอะไร
ผมกังวลไปหมด ในหัว กลัวว่าอารมณ์ดีๆจะหายไป กลัวว่าตัวเองจะเอ๋อ กลัวว่าจะไม่ปกติ กลัวว่าจะคิดคำพูดไม่ได้ ไม่รู้จะกลัวทำไม แต่ก็กลัวจริงๆ ขจัดความกลัวนี้ไม่ได้ซักที มันเป็นความกลัวที่ไร้สาระมาก แต่กับผมมันกังวลไม่หยุดจริงๆ
หลังๆมานี้ชีวิตผมอยู่แต่กับเพื่อน กินเหล้าแทบทุกวัน มีคนมาจีบแต่ก็ไม่รู้จะทำตัวยังไง ไม่อยากบอกเค้าว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า (จริงๆแล้วผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าอยู่ไหม แต่ผมไม่ได้มีความสุขแบบมากๆมานานแล้ว ตอนสมัย17 18 เคยเป็น แต่ตอนนี้หายแล้ว แต่กลัวจะกลับมาเป็นอีก)
ตอนนี้ผมไม่อยากกินยาที่หมอสั่งมาให้อีกแล้ว ผมกลัวว่ามันจะทำให้ผมเพี้ยน ผมไม่ได้เล่าให้หมอฟังละเอียดขนาดนี้ เพราะหมอเค้าไม่เข้าใจผมจริงๆ ผมรับประกันได้เลย ว่าถ้าเล่าเรื่องนี้ต่อหน้าให้ใครฟัง เค้าจะไม่เข้าใจ ผมเล่าให้หมอฟังแค่ว่า ผมเศร้า ผมมองครอบครัวในแง่ร้าย แค่นั้น
ผมไม่รู้อะไรจะมาทำให้ผมดีขึ้นในตอนนี้ แค่อยากได้คำปรึกษาดีๆ อยากระบายเฉยๆ
ผมรู้สึกว่าผมโดดเดี่ยวเหลือเกิน บนโลกใบนี้ ขนาดเพื่อนที่นั่งข้างๆกัน สนิทกัน ผมยังรู้สึกว่าเค้าอยู่ไกลผมเหลือเกิน
เมื่อไหร่ผมถึงจะหายวิตกจริต ผมควรทำอย่างไรดีครับ ใครอ่านมาถึงตรงนี้ ขอบคุณมากจริงๆครับ ยาวหน่อย แต่นี่คือสิ่งที่ผมเป็นอยู่ในตอนนี้
ขอบคุณมากครับ จากมนุษย์โลกคนนึง
วิตกจริตอย่างรุนแรง ผมควรทำอย่างไรดี
ผมเคยเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำตั้งแต่สมัยเด็กๆ กังวลเรื่องในหัวเต็มไปหมด และตอนนี้ก็ไปพบจิตแพทย์อยู่ครับ ไปกับพ่อแม่ พ่อแม่รับรู้เรื่องของผมแทบจะทั้งหมด เพราะผมเล่าให้พวกเค้าฟัง
อาการที่ผมเป็นหนักๆตอนนี้คือ มันอาจจะฟังดูบ้าๆ ไร้สาระ หน่อยนะคับ ผมจะกังวลว่าถ้าผมคิดภาพหน้าของพ่อหรือแม่ขึ้นมา จะทำให้อาการของผมมันแย่ลง ก็เลยเวลาคิดภาพหน้าพ่อขึ้นมา ผมจะคิดหน้าคนอื่นทับเข้าไป อย่างเช่นคิดหน้าพ่อปุ๊ป ผมจะคิดภาพดาราคนอื่นทับ พยายามห้ามไม่ให้ตัวเองคิดหน้าพ่อในหัวนะ
ผมเป็นยังงี้มานานมากเป็นปีแล้ว วิตกจริตอยู่กับภาพในหัว ทุกทีที่ผมคิดหน้าพ่อ ทุกคนที่อยู่รอบตัวผมจะทำตัวแปลกๆไป เหมือนผมผิดปกติ แต่พอผมคิดหน้าคนอื่นขึ้นมาแทนหน้าพ่อทุกอย่างจะปกติ ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันมันเป็นเพราะอะไร
สาเหตุที่ผมไม่อยากคิดหน้าพ่อขึ้นมาคือผมมีช่วงที่ผมคิดในแง่ร้ายกับพ่อ คิดว่าพ่อทำให้ผมแย่ หลายๆอย่างที่เกิดในชีวิตผม ผมคิดว่ามันเปนเพราะพ่อแม่ ตอนนี้ถึงจะอยากคิดว่าที่ผมคิดมันไร้สาระมาก แต่ก็ยังไม่เชื่อใจพ่อแม่อยู่ดี เพราะพ่อแม่กดดันผมมาตั้งแต่เด็กๆ เรื่องเรียน เรื่องอะไรหลายๆอย่าง แต่ก็ไม่ได้รุนแรงขนาดนั้น ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าเปนอะไร
ผมกังวลไปหมด ในหัว กลัวว่าอารมณ์ดีๆจะหายไป กลัวว่าตัวเองจะเอ๋อ กลัวว่าจะไม่ปกติ กลัวว่าจะคิดคำพูดไม่ได้ ไม่รู้จะกลัวทำไม แต่ก็กลัวจริงๆ ขจัดความกลัวนี้ไม่ได้ซักที มันเป็นความกลัวที่ไร้สาระมาก แต่กับผมมันกังวลไม่หยุดจริงๆ
หลังๆมานี้ชีวิตผมอยู่แต่กับเพื่อน กินเหล้าแทบทุกวัน มีคนมาจีบแต่ก็ไม่รู้จะทำตัวยังไง ไม่อยากบอกเค้าว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า (จริงๆแล้วผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าอยู่ไหม แต่ผมไม่ได้มีความสุขแบบมากๆมานานแล้ว ตอนสมัย17 18 เคยเป็น แต่ตอนนี้หายแล้ว แต่กลัวจะกลับมาเป็นอีก)
ตอนนี้ผมไม่อยากกินยาที่หมอสั่งมาให้อีกแล้ว ผมกลัวว่ามันจะทำให้ผมเพี้ยน ผมไม่ได้เล่าให้หมอฟังละเอียดขนาดนี้ เพราะหมอเค้าไม่เข้าใจผมจริงๆ ผมรับประกันได้เลย ว่าถ้าเล่าเรื่องนี้ต่อหน้าให้ใครฟัง เค้าจะไม่เข้าใจ ผมเล่าให้หมอฟังแค่ว่า ผมเศร้า ผมมองครอบครัวในแง่ร้าย แค่นั้น
ผมไม่รู้อะไรจะมาทำให้ผมดีขึ้นในตอนนี้ แค่อยากได้คำปรึกษาดีๆ อยากระบายเฉยๆ
ผมรู้สึกว่าผมโดดเดี่ยวเหลือเกิน บนโลกใบนี้ ขนาดเพื่อนที่นั่งข้างๆกัน สนิทกัน ผมยังรู้สึกว่าเค้าอยู่ไกลผมเหลือเกิน
เมื่อไหร่ผมถึงจะหายวิตกจริต ผมควรทำอย่างไรดีครับ ใครอ่านมาถึงตรงนี้ ขอบคุณมากจริงๆครับ ยาวหน่อย แต่นี่คือสิ่งที่ผมเป็นอยู่ในตอนนี้
ขอบคุณมากครับ จากมนุษย์โลกคนนึง