จากเรื่องเล่นๆ กลายเป็นเรื่องหนักใจ เพราะความเฟรนด์ลี่ขี้เล่นไม่เข้าท่าของตัวเอง
จขทก.เป็นลูกเจ้าของบริษัทธุรกิจส่วนตัวเกี่ยวกับร้านอาหารค่ะ ที่บ้านก็เลี้ยงโหดประมาณนึง เขาสั่งให้เราไปทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟตามร้านใหญ่ๆ เพื่อเรียนรู้และหาประสบการณ์ที่ทำที่บ้านจะไม่มีวันได้รับ เพราะดันพ่วงความเป็นลูกเจ้าของมาด้วย ทีนี้พอเราไปสมัคร เราก็ได้งานเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านอาหารในห้างชื่อดังแห่งหนึ่งเลยเพราะร้านขาดคนพอดี ทำได้ไปได้ประมาณ 2 เดือนก็มีพี่คนนึงในร้านมาจีบ เราเห็นมาสักพักแล้วล่ะว่าเขาชอบมาแอบๆ มองเรา เขาทำงานเป็นเชฟ หน้าตาพี่เขาน่ารักดี ขยันทำงานมาก พูดจาสุภาพ เวลาพี่เขามาชวนคุยเราก็คุยกับเขาแบบน่ารักๆ คิดว่าคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง แปบๆ เราก็ไปแล้ว (พ่อให้ทำแค่ครึ่งปีพอ) แต่ว่าไปๆ มาๆ กลายเป็นว่า เขาดีกับเรามาก คอยถามไถ่ตลอดว่าถึงบ้านหรือยัง กินข้าวหรือยัง เวลาเราซุ่มซ่ามทำช้อนชามแตกก็เสนอจะจ่ายค่าปรับให้แทน (ปรับสองร้อยสามร้อยคือเยอะมากนะคะสำหรับอาชีพเชฟร้านแฟรนชายตามห้างเนี่ย) ซึ่งเราก็ปฏิเสธตลอด อีกอย่างคือเขาไม่เคยถึงเนื้อถึงตัวเราเลยทั้งๆ ที่เวลาเราเข้าไปหลังครัวยกของยกอาหารจะมีจังหวะให้โดนเนื้อต้องตัวกันได้อยู่บ่อยๆ เขาใจดีกับเรามาก จนเราเริ่มรู้สึกไม่ดีที่ไปให้ความหวังเขาแบบนี้ ทั้งๆ ที่เราไม่มีอะไรจริงใจกับเขาสักอย่าง เรื่องเกี่ยวเราทั้งหมดที่เราบอกเขาคือเรื่องโกหก (ใครจะไปบอกตอนสมัครล่ะว่าแค่อยากมาดูงานเฉยๆ) ทั้งเรื่องครอบครัว การศึกษา ฐานะทางการเงิน เราโกหกเขาทุกอย่างเพราะเราไม่อยากให้เขารู้ว่าจริงๆ แล้วเราเป็นใครตั้งแต่แรก แต่ความรู้สึกที่เขาให้กลับมามันดันเป็นของจริงจากใจเขา
บางทีก็คิดนะ ว่าถ้าเราได้พบกันในฐานะอื่น จะดีขนาดไหน เขาจริงใจกับเราขนาดนี้ ถึงจะไม่มีเงินถุงเงินถังแต่ก็พยายามจะช่วยเราให้ได้ มีอยู่ครั้งนึงเราพิมพ์ออร์เดอร์ผิดเพราะชื่อคล้าย แล้วเราต้องโดนปรับเพราะลูกค้าไม่ได้สั่ง (600 กว่าบาท) พี่เขาไลน์มาหาเราคืนวันนั้นว่า พี่เสียใจมาก (พี่เขาเป็นคนทำออร์เดอร์ที่เราพิมพ์ไปผิดจานนั้นเอง) พี่จะจ่ายแทนให้นะ ตอนอ่านเรานี่ใจอ่อนยวบเลย มันไม่ใช่ความผิดพี่เขาเลยสักนิดแต่เขาพยายามจะช่วยเราแบบจริงๆ ไม่จกตา (ไม่เหมือนเราที่จกตาเขาซะเอง) สงสารพี่เขาที่มาชอบเรา แล้วก็เกลียดตัวเอง ไม่น่าไปเล่นกับเขาตั้งแต่แรก ไม่นึกเลยว่าเขาจะจริงจังกับเราขนาดนี้
ถามว่าเราชอบเขามั้ย ก็ตอบลำบากนะ คือเราตั้งกำแพงใจตั้งแต่เข้าไปทำงานแล้วว่า ไปทำงาน หาประสบการณ์ ไม่ได้คาดคิดถึงเรื่องจะโดนจีบอะไรแบบนี้เลย แล้วถึงยังไง ฐานะเรากับเขามันก็ต่างกันเกินไปมากๆ อยู่ดีในความเป็นจริง ต้องยอมรับว่าเราค่อนข้างแคร์เรื่องนี้ คือห้ามใจตัวเองไว้อยู่แล้วอ่ะ ว่ามาทำงานที่นี่เพื่ออะไร แต่เจอพี่เขาทำดีกับเราขนาดนี้ก็หวั่นไหวมากอยู่เหมือนกัน ถึงอยากจะชอบแต่ก็รู้อยู่แก่ใจดีว่าเรารักเขาไม่ได้
พอลาออกไปแล้วเราคงจะคิดถึงพี่เขาน่าดู (ยังไม่รู้เลยว่าจะจบคสพกับพี่เขายังไงดี) อยากให้พี่เขาเป็นอะลาดิน จะได้เอาตะเกียงวิเศษให้เขาถูแล้วกลายร่างเป็นเจ้าชายอาลี อาจฟังดูทุเรศแต่สุดท้ายในโลกแห่งความเป็นจริงจัสมินก็ต้องแต่งงานกับเจ้าชาย น่าเสียดายที่เจ้าชายที่เรารู้จักหลายๆ คนนิสัยดีไม่ได้ครึ่งของพี่เขาด้วยซ้ำ
ทำไมกันนะ ทำไมถึงไม่เป็นคุณที่เป็นเจ้าชายของเรา
เล่าประสบการณ์ คิดกับเขาเล่นๆ แต่เขาดันชอบเราจริง
จขทก.เป็นลูกเจ้าของบริษัทธุรกิจส่วนตัวเกี่ยวกับร้านอาหารค่ะ ที่บ้านก็เลี้ยงโหดประมาณนึง เขาสั่งให้เราไปทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟตามร้านใหญ่ๆ เพื่อเรียนรู้และหาประสบการณ์ที่ทำที่บ้านจะไม่มีวันได้รับ เพราะดันพ่วงความเป็นลูกเจ้าของมาด้วย ทีนี้พอเราไปสมัคร เราก็ได้งานเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านอาหารในห้างชื่อดังแห่งหนึ่งเลยเพราะร้านขาดคนพอดี ทำได้ไปได้ประมาณ 2 เดือนก็มีพี่คนนึงในร้านมาจีบ เราเห็นมาสักพักแล้วล่ะว่าเขาชอบมาแอบๆ มองเรา เขาทำงานเป็นเชฟ หน้าตาพี่เขาน่ารักดี ขยันทำงานมาก พูดจาสุภาพ เวลาพี่เขามาชวนคุยเราก็คุยกับเขาแบบน่ารักๆ คิดว่าคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง แปบๆ เราก็ไปแล้ว (พ่อให้ทำแค่ครึ่งปีพอ) แต่ว่าไปๆ มาๆ กลายเป็นว่า เขาดีกับเรามาก คอยถามไถ่ตลอดว่าถึงบ้านหรือยัง กินข้าวหรือยัง เวลาเราซุ่มซ่ามทำช้อนชามแตกก็เสนอจะจ่ายค่าปรับให้แทน (ปรับสองร้อยสามร้อยคือเยอะมากนะคะสำหรับอาชีพเชฟร้านแฟรนชายตามห้างเนี่ย) ซึ่งเราก็ปฏิเสธตลอด อีกอย่างคือเขาไม่เคยถึงเนื้อถึงตัวเราเลยทั้งๆ ที่เวลาเราเข้าไปหลังครัวยกของยกอาหารจะมีจังหวะให้โดนเนื้อต้องตัวกันได้อยู่บ่อยๆ เขาใจดีกับเรามาก จนเราเริ่มรู้สึกไม่ดีที่ไปให้ความหวังเขาแบบนี้ ทั้งๆ ที่เราไม่มีอะไรจริงใจกับเขาสักอย่าง เรื่องเกี่ยวเราทั้งหมดที่เราบอกเขาคือเรื่องโกหก (ใครจะไปบอกตอนสมัครล่ะว่าแค่อยากมาดูงานเฉยๆ) ทั้งเรื่องครอบครัว การศึกษา ฐานะทางการเงิน เราโกหกเขาทุกอย่างเพราะเราไม่อยากให้เขารู้ว่าจริงๆ แล้วเราเป็นใครตั้งแต่แรก แต่ความรู้สึกที่เขาให้กลับมามันดันเป็นของจริงจากใจเขา
บางทีก็คิดนะ ว่าถ้าเราได้พบกันในฐานะอื่น จะดีขนาดไหน เขาจริงใจกับเราขนาดนี้ ถึงจะไม่มีเงินถุงเงินถังแต่ก็พยายามจะช่วยเราให้ได้ มีอยู่ครั้งนึงเราพิมพ์ออร์เดอร์ผิดเพราะชื่อคล้าย แล้วเราต้องโดนปรับเพราะลูกค้าไม่ได้สั่ง (600 กว่าบาท) พี่เขาไลน์มาหาเราคืนวันนั้นว่า พี่เสียใจมาก (พี่เขาเป็นคนทำออร์เดอร์ที่เราพิมพ์ไปผิดจานนั้นเอง) พี่จะจ่ายแทนให้นะ ตอนอ่านเรานี่ใจอ่อนยวบเลย มันไม่ใช่ความผิดพี่เขาเลยสักนิดแต่เขาพยายามจะช่วยเราแบบจริงๆ ไม่จกตา (ไม่เหมือนเราที่จกตาเขาซะเอง) สงสารพี่เขาที่มาชอบเรา แล้วก็เกลียดตัวเอง ไม่น่าไปเล่นกับเขาตั้งแต่แรก ไม่นึกเลยว่าเขาจะจริงจังกับเราขนาดนี้
ถามว่าเราชอบเขามั้ย ก็ตอบลำบากนะ คือเราตั้งกำแพงใจตั้งแต่เข้าไปทำงานแล้วว่า ไปทำงาน หาประสบการณ์ ไม่ได้คาดคิดถึงเรื่องจะโดนจีบอะไรแบบนี้เลย แล้วถึงยังไง ฐานะเรากับเขามันก็ต่างกันเกินไปมากๆ อยู่ดีในความเป็นจริง ต้องยอมรับว่าเราค่อนข้างแคร์เรื่องนี้ คือห้ามใจตัวเองไว้อยู่แล้วอ่ะ ว่ามาทำงานที่นี่เพื่ออะไร แต่เจอพี่เขาทำดีกับเราขนาดนี้ก็หวั่นไหวมากอยู่เหมือนกัน ถึงอยากจะชอบแต่ก็รู้อยู่แก่ใจดีว่าเรารักเขาไม่ได้
พอลาออกไปแล้วเราคงจะคิดถึงพี่เขาน่าดู (ยังไม่รู้เลยว่าจะจบคสพกับพี่เขายังไงดี) อยากให้พี่เขาเป็นอะลาดิน จะได้เอาตะเกียงวิเศษให้เขาถูแล้วกลายร่างเป็นเจ้าชายอาลี อาจฟังดูทุเรศแต่สุดท้ายในโลกแห่งความเป็นจริงจัสมินก็ต้องแต่งงานกับเจ้าชาย น่าเสียดายที่เจ้าชายที่เรารู้จักหลายๆ คนนิสัยดีไม่ได้ครึ่งของพี่เขาด้วยซ้ำ
ทำไมกันนะ ทำไมถึงไม่เป็นคุณที่เป็นเจ้าชายของเรา