"มานพนายอ่านเรื่องด้านบนหรือยัง? งงใหมในคำพูดของคนเป็นอาจารย์" มานพหันมา ขณะที่กำลังยืนอยู่มาเอ่ย "ฉันงงมากเลย 1+1 =2 สินี่เป็นสิ่งถูกต้องนะ" เขากล่าว "แล้วนายรู้ได้ไงว่า 1+1=2 มันมาจากใหน?" มานพทำหน้างง
"อ้าว...ก็จากโรงเรียนไงในสังคมก็สอนแบบนี้ นายนี่ถามแปลกๆนะ"
"อ๋อหรอ...ทำไมเราอ่านแล้วเราขี้เกี้ยจคิดอะไร หรือไม่อยากไปเปรียบเทียบอะไร เรากลับเบาสบายจริงๆ" มาโนตกล่าวพร้อมทำหน้าแช่มชื่น
"โอ้จริงแหะ...ทำไมเราต้องมัวเอาแต่คิดๆสารพัน พยายามใช้เหตุผลหาความถูกผิดอยู่นั่น" แล้วทำหน้าเบิกตาโพรงเหมือนคนค่อยๆเข้าใจ สิ่งที่เหมือนดูซับซ้อน
"แต่มานพคนเรานี่ก็ยังติด นายสังเกตเห็นใหมเขาติดแค่ตัวเขาเอง ที่ชอบเปรียบเทียบ ถูก-ผิด ดี-ชั่ว เหตุผล ตัดสินคนนั้นดีคนนี้เลว...แต่มันไม่เห็นคิดเหมือนกันบางคนลักษณะนี้เลว คนลักษณะนู้นต่างหากเลว...แปลว่าการคิดเปรียบนี่ไม่ใช่ของแท้ แต่สังคมเรามีปัญหาเพราะสิ่งนี้ใช่ใหม"
"เออ...ใช่แหะ เมื่อวานฉันทะเลาะกับเต๋าว่าศาสนาของเขางมงาย แต่ของฉันมีเหตุผล...ทำไมนะฉันต้องไปเปรียบเทียบด้วยหละ โอ้!! นี่ต้นเหตุการทะเลาะแท้ๆเลยแหะ" เขาเบิกตาโพรงกว่าเดิม
"แล้วจากนั้นทั้งสองก็ดูเหมือนคนไร้ความคิดอีกต่อไป...ใครว่าดีก็เฉย ใครว่าเลวก็เฉย เพราะเขาเลิกเปรียบเทียบแลหันมาเข้าใจแทน"
บทสนทนาของมาโนต...สายชล