สิ่งที่อยากจะบอกจากใจผู้ชายคนนึง

สวัสดีครับ

           ผมมีเรื่องจะมาระบาย คือผมเนี้ยอายุ 30 ต้นๆ พื้นฐานครอบครัวถือว่าดี ค่อนข้างมีฐานะระดับนึง  และมีแฟนคนนึง ก่อนไปทำงานผมจะเตรียมของทุกอย่างให้จะรีดผ้า จัดของ เตรียมอาหารเช้า ขับรถไปส่ง พิมพ์ข้อความให้กำลังใจระหว่างวัน ผมช่วยเธอทำงาน ตอนเลิกงานผมก็ไปรับกินข้าวและจะผมจะเตรียมพวกของกิน ชานม หรือของติดไม้ติดมือไปให้เธอตอนเลิกงานเสมอผมทำแบบทุกวันเป็นประจำทำมาเป็นปีๆ ผมดูแลเธออย่างดี อะไรที่เธอชอบผมทำ อะไรที่ทำให้เธอไม่สะบายใจผมไม่ทำ

            และเธอแฟนตอนอารณ์ปกติก็เทคแคร์ผมค่อนข้างดีเช่นกัน เธอมักจะบอกว่าขอบคุณทีดูแลอย่างดี ขอบคุณทุกๆอย่าง เธอภูมิใจในตัวผม ขอบคุณที่รักกัน เธอบอกว่าเธอรักผมมาก และผมก็อยากจะเชื่อเช่นกันเหมือนกัน แต่จะมีข้อเสียมากๆ อย่างนึงคือ  เธอชอบงอนง่ายๆ หายยาก โมโหง่ายๆ หายยาก   เวลาโมโหเหมือนเป็นคนละคน เหมือนคนโดนผีมารซาตานเข้าสิง ตอนโมโหจะพูดจาทำร้ายจิตใจ เช่น ไปใกลๆไม่ต้องมายุ่ง ง้อไปก็ไม่ได้ผลหรอกไม่รักอีกต่อไปแล้ว จะเดินหนีเดินตามก็ผลักผมออกแรงๆ  บางทีผลักผมไปชนประตู ผลักผมจนล้มก็มี จะบอกเลิกลูกเดียว ไม่ว่าจะง้อด้วยวิธีใดก็ไม่หาย ไปง้อก็โดนไล่ ปล่อยให้อารมณ์เย็นลงก็เหมือนจะโมโหกว่าเดิม  บ่นได้ทุกเรื่อง ผมไม่ว่าจะทำอะไรก็มักจะผิดเสมอ ทำอะไรก็ไม่ดี
            และต่อไปนี้คือสิ่งที่เธอทำกับผมตอนโมโหหรืองอนผมจะค่อยๆไล่นะครับผมจำไม่ได้หมดและบอกก่อนนะว่าผมไม่ใช่พวกจดจำความผิดแต่สิ่งที่เธอทำกับผมตอนเธอโมโหนั้นมันทำให้เจ็บและจำไปเอง

            มีวันนึงเธองอนผมเรื่องผมบอกจำนวนเงินที่จะเข้าบัญชีผมไม่ตรงคือ ผมบอกว่าเงินรายได้ผมรอบนี้จะได้ 35,000 แต่มันมีค่าภาษีอีกต่างหากอยู่ 5,000 เธอก็งอนผมหาว่าผมโกหกและงอนไปทั้งวัน ผมก็พยายามง้อทั้งวัน และตอนเย็นก่อนจะไปหาก็แวะซื้อพวกเครื่องประดับกึ่งง้อกึ่งให้เพราะช่วงนั้นผมไมได้ซื้อพวกเครื่องประดับให้เธอเท่าไรและเธอก็บ่นๆว่าอันที่มีมันไม่เข้ากับชุดด้วย พอถึงผมก็ไปรับมากินข้าวพูดคุยตามปกติ (แต่ผมก็เก็บของซ่อนไว้ในรถ) เธอก็ดูเหมือนปกติแล้วผมก็ดีใจ และตอนผมจะกลับผมก็เอาของที่ซ่อนไว้ให้เธอไป  แต่สิ่งที่เธอตอบกลับมาคือซื้อมาทำไม เปลืองเงินไหม ใครบอกให้ซื้อ ทำไมไม่เก็บเงินไว้ บ่นๆๆๆๆว่าๆๆๆๆๆ  ผมก็อึ้ง คือผมไม่คิดว่าจะเป็นขนาดนี้ เพราะแต่ก่อนผมก็ชอบซื้อให้เป็นประจำอยู่แล้ว ผมรู้สึกเสียใจมาก คือพูดกันดีๆก็ได้ ไม่เห็นต้องด่าเลย และเธอเห็นผมท่าไม่ดีก็เข้ามาง้อ และคืนนั้นก็เธอโพสรูปที่ผมซื้อให้และก็คุยเป็นคนปกติ และผมก็โอเคไม่เป็นไรปล่อยไป กลับมาคืนดีกัน แต่ในใจผมก็เจ็บและไม่อยากจะจำแต่มันจำเพราะเจ็บมาก  

           หรือจะเป็นตอนที่เธองอนผมจนลามไปเป็นโมโหวีนเหวี่ยง เรื่องของเรื่องก็คือเย็นวันนั้นผมและเธอกำลังช่วยกันตากผ้าและตอนเช้าจะพาแม่ไปรพเพราะอาการแม่ที่เป็นโรคหัวใจและความดันเริ่มกำเริบ ตากไปสักพักอยู่ๆ เธอก็เห็นเสื้อตัวนึงซึ้งมันคล้ายกับเสื้อของแฟนเก่าผมเธอก็ถามว่านี้ใช่เสื้อคู้ไหม ผมบอกว่าไม่ใช่เสื้อคู่ครับที่รักสบายใจได้ แต่ถ้าไม่โอเคเค้าทิ้งให้นะ ผมก็ทิ้งเสื้อแต่เธอเดินหนีขึ้นบ้านไป
ผมก็อ่ะโอเคไม่ใชเรื่องใหญ่และไม่มีอะไรเพราะแค่เสื้อมันคล้ายกัน ผมตากผ้าเสร็จผมก็ไปง้อ เธอก็ตามสูตรง้อยาก ทำเป็นไม่สนใจ  ผมก็เข้าไปง้ออยู่อย่างนั้นประมาณ 3-4 ครั้งเธอก็เหมือนเดิม แลดูเหมือนอารมณ์เริ่มเสีย ผมก็เลยปล่อยไว้ก่อนตั้งใจว่าอารมณ์เย็นลงค่อยไปง้อใหม่ ผมก็นั่งเล่นมือถือไป และอยู่ดีๆเธอก็เข้ามากอดผมและดึงผมไปกอด  ผมก็โอเคดีใจหายงอนสักที และตอนก่อนจนอนเธอก็ถามมากอดและบอกผมว่ารักผมนะ ตัวเองรักเค้าไหม ผมบอกว่ารักครับ รักที่สุดเลยครับ แต่สิ่งที่เหลือเชื่อได้เกิดขึ้นคืออยู่ๆเธอก็ผลักผมออก บอกว่าอย่ามายุ่ง ผมไปง้อเท่าไรก็ไม่หาย จำไม่ได้ว่ากี่ครั้งแต่หลายครั้งมาก ผมงงและผมพยายามคุยดีๆง้อดีๆ แต่เธอก็ยังคงไล่ผมเหมือนเดิม  ผมก็เลยนอนข้างๆเธอไป กว่าพรุ่งนี้เช้าเธอคงหายดี แต่ไม่ใช่ อยู่ๆเธอก็ลุกขึ้นมาเก็บข้าวของโมโหวีนเหวี่ยง บอกว่าจะะไม่มาเหยียบที่นี้อีกแล้วจะไม่กลับมาที่นี้อีก ผมก็ตกใจและเข้าไปถามไปง้อ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือเธอบอกว่าไม่ได้ผลแล้วเพราะไม่รู้สึกอะไรแล้ว ผมก็บอกอยู่นี้ก่อนใจเย็นๆ และแม่ผมที่เป็นโรคหัวใจเป็นความดันแกก็ตกใจตื่นและเรียกผมไปถามว่ามีอะไรกัน แม่ความดันขึ้นแม่ใจไม่ดี ผมอาการแย่ลงมาก ผมก็หายามาให้คอยนวดคอยประคบอะไรไป และแฟนผมเธอก็นอนหงุดหงิดอยู่ในห้องโดยที่ไม่รู้และไม่สนว่าแม่กับผมจะเป็นจะตาย และผ่านมาตอนเช้าเธอก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหตุการณ์ครั้งนี้มันกระทบผมค่อนข้างมาก  ทำกับผมไม่พอกระทบไปถึงแม่ผมด้วย  ผมได้แต่นั่งถามตัวเองย้ำๆว่านี้คืนแฟนผมจริงๆเหรอ คนที่ดีคนที่น่ารัก พูดจาดีช่วยงานบ้าน ช่วยงานแม่ผมสนิทกับครอบครัว แต่ทำตอนโมโหมันดูกลายเป็นคนละคนไปเลย
         
            หรือจะเป็นตอนนี้วันนี้ที่เกิดสดๆร้อนๆ วันนั้นเธอก็คุยกับผมดีๆ และก่อนไปรับผมก็รู้สึกว่าไม่สบายผมปวดมูกหายใจลำบากเธอก็บอกเดี่ยวไปหาหมอกันนะ และผมก็ไปรับมากินข้าว ก็นั่งๆกินข้าวกันอยู่ เพือนเธอก็กินด้วย เราสามคนก็คุยตามปกติ และอยู่ดีๆเธอก็นั่งเงียบ ผมก็รู้สึกว่างอนอีกแล้วมั้ง ว่าแต่มันเรื่องอะไรละ จนจ่ายเงินกลับบ้าน ผมก็ถามว่าเป็นไรครับที่รัก งอนอะไรครับเธอก็ได้แต่นั่งเงียบ ผ่านไปสักพักก็ร้องไห้  ผมก็ง้อและปลอบเต็มที่ เธอก็ได้แต่บอกว่าเค้าจะกลับบ้านแล้วนะ  จะไปแล้วนะกลับบ้านได้ยัง ผมง้อเป็นชม สุดท้ายก็ไม่หาย แต่ก่อนจะกลับผมก็บอกว่าคุยกันดีๆ เป็นอะไร งอนอะไร ร้องไห้ทำไม มีอะไรก็คุยกันดีๆนะครับที่รัก แต่เธอก็เดินลงรถแล้วขึ้นบ้านเธอไป ผมก็เลยขับรถกลับ ระหว่างทางผมรู้สึกอยากจะอ้วกเพราะมันแน่นหน้าอก ผมจึงแวะซื้อยาที่ร้านยา ถึงบ้านผมก็ถ่ายรูปให้ดูว่าที่บอกว่าไม่ค่อยสบายไปซื้อยามาแล้วนะ เธอก็เงียบ อ่านไม่ตอบ โทรไปก็บอกว่าจะนอนแล้วนะ ผมก็ตามง้อว่าจะนอนแล้วเหรอครับ คุยกันก่อนน้าาา  แต่ถ้าที่รักอยากนอนเค้าก็จะะบอกฝันดีก่อนนะครับ ผมก็บอกฝันดีบอกรักเธอไป และสักพักเธอก็วาง และผมก็นอนเพราะกินยามาแล้วง่วง แต่ผมสดุ้งตื่นมาตอนตี5 เพราะหายใจลำบากแน่นหน้าอก ผมจึงกดโทรเฟสไปหาเธอ แต่สิ่งที่เห็นคือ  เธออัพสตอรี่แนวๆว่าอะไรก็ไม่แน่นอน ว่าผมเปลี่ยนไปไม่ง้อไม่ตามเหมือนก่อน  ผมก็กดโทรไปหา  2  สายไม่รับ ตื่นมาตอนเช้าผมก็ไปรพ ไปรับยามากิน ส่งรูปให้ดู อัพเดทนั้นนี้ก็ไม่อ่านไม่สนใจ เงียบ ผมก็งงว่าทำไมนะ เห็นว่าออนแต่ก็ไม่สนใจทิ้งให้ผมอยู่คนเดียวนอนป่วยต่อไป 

           เท่าที่จำได้ก็มีประมาณนี้แหละครับจำได่ไม่หมด แต่ผมรู้สึกว่าคนๆนี้พร้อมที่เลิกกับผมหรือเปล่า รักผมจริงไหม ผมเนี้ยจะเป็นจะตายไม่เป็นห่วงบ้างเหรอ ไม่เคยรู้สึกอยากถามว่าอาการเป็นไงบ้างเหรอ ขนาดตอนนี้ตอนที่ผมพิมพ์อยู่ ผมก็ยังจะอ้วกหายใจลำบากอยู่เลย แต่ทำไมแฟนผมเขาถึงเป็นแบบนี้ จะงอนจะโมโหจะเอาให้สะใจ คำก็เลิกสองคำก็เลิก ไม่สนใจ ขอให้ได้งอนขอให้ได้โมโห ไม่ง้อก็ด่าง้อก็ไล่ คือผมเริ่มรู้สึกว่า เธอเป็นใครพื้นฐานที่บ้านสอนมาแบบนี้เหรอ บ้านผมเลี้ยงผมมาอย่างดี แม่ไม่เคยพูดจาไม่ดี แต่เธอหน้าตาถือว่าไม่ดี-กลางๆ ทำงานเงินเดือน15000-20000 ที่บ้านทำนาทำสวน ส่วนผมใครๆก็บอกว่าแฟนผมได้แฟนดีหล่อ รวย ดูแลดี(ฟังจากกคนรอบข้างนะครับผมไม่ได้บอกเอง) และบ้านผมเปิดบริษัท ทำธุรกิจ ผมก็ทำเต็มที่ดูแลเต็มที่ผมรักผมก็รักจริงๆ ไม่เคยจะงอนหรือคิดจะสร้างปัญหาให้ไม่สบายใจเลย แต่ทำไมผมต้องมาเจอแบบนี้ ผมสับสนว่าจริงๆแล้วเธอรักผมจริงๆไหม เอายังไง 

           ตอนนี้ เวลานี้ผมก็คิดและนั่งทบทวนนะครับว่าจะเลิกดีไหม เธอก็รู้ตัวนะครับว่านิสัยแย่แต่ผมไม่รู้ว่าเธอจะปรับปรุงตัวเองไหม และที่ว่างของความเสียใจมันไม่เหลือแล้ว มันไม่เหลือที่ให้เจ็บแล้ว ผมเจ็บจนพอ เจ็นจนไม่เข้าใจ เจ็บจนชิน ก็หวังว่าแฟนผมเขาจะทไตัวให้ดีกว่านี้ ผมไม่อยากเลิกกับเขาหรอกครับ แต่ถ้าเป็นแบบนี้บ่อยๆ ผมก็คงต้องปล่อยเธอไป ไปหาคนที่เขาน่าจะอดทนเธอได้ดีกว่าผม 
ยาวหน่อยนะครับ ขอบคุณที่เสียสละเวลามาอ่านและขอบคุณทุกความคิดเห็นนะครับ