อยากทราบว่าเวลาที่คุณเจอปัญหาชีวิตคู่หลังแต่งงาน คุณมักจะปรึกษาใคร แล้วหาทางออกกันยังไงบ้างคะ

เรากำลังเครียด ไม่รู้ว่าเป็นซึมเศร้ามั้ย หรือวัยทองกำลังมา 555 คือเราอายุ 41 แล้ว แต่งงานมา 16 ปี ลูกกำลังจะ 15 แฝด 2 คน ธรรมชาติ แฟนก็คบกันมาตั้งแต่มัธยม ก็เป็นเพื่อน เป็นสามี รักกันดีมาตลอด จนมาหลังๆที่ ไม่รู้ทำไมเราหงุดหงิดง่าย ทุกคำพูดของเค้ามันไม่ใช่สิ่งที่เราคิดเลย ทัศนคติเหมือนไปคนละทาง

ตั้งแต่ท้องเราออกมาเป็นแม่บ้าน เลี้ยงลูกเต็มตัว เค้าก็มีหน้าที่ทำงานหาเงินไป เราคอนโทรลในบ้าน จัดสรรทุกอย่าง ข้าวปลาอาหาร ขับรถรับส่ง ทำความสะอาด ทุกอย่างแฮปปี้ดี แต่พอช่วงโควิท ที่เค้าต้องอยู่บ้านตลอด เกือบ 24 ชม. หลายเดือนที่ผ่านมา เราเริ่มทะเลาะกัน หลายอย่างที่เราคอนโทรลไม่ได้ มันไม่มีอะไรตามแผน new normal หลายอย่างทำเรารวนมาก ทั้งลูกวัยรุ่นที่เริ่มไม่สนแม่ ติดเกมบ้าง การเรียนออนไลน์(ที่ตอนนี้ก็กลับไปเรียนปกติแล้ว ก็เหมือนดีขึ้น) แต่ที่สำคัญการที่เค้าอยู่บ้านตลอด เราเหมือนโดนจ้องจับผิด เราเหมือนโดนคอนโทรลเพิ่มมาอีกต่อนึง มันมีหลายอย่างที่ขัดตากันทั้งคู่..

แล้วเรื่องจุกจิกมันก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ มีปากเสียง เสียงดัง เราอาจจะโวยวายเกินไป แล้วทุกทีก็จบด้วยการเงียบ งอลกัน แล้วต่อมาก็คือเนียนใช้ชีวิตเหมือนเดิม เหมือนดังไม่ได้ทะเลาะกัน แต่ปัญหาไม่ได้แก้ แล้วมันก็ค้างคาใจเราตลอด อึดอัด แต่ก็พูดไม่ได้ เรารู้สึกว่าเค้าไม่ได้แคร์ความรู้สึกเรา ไม่ได้อยากรู้ว่าทำไมเราหงุดหงิด โวยวาย ตราบใดที่เรายังดูแลบ้าน ดูแลลูกเหมือนเดิม

เราท้อแท้ อยากปรึกษาใครซักคน อยากปล่อยวาง ไม่งี่เง่า แต่เรื่องของเรามันเหมือนเรื่องเล็กๆปัญญาอ่อน จุกจิกๆ เวลาที่เราไปเล่าให้เพื่อน หรือพี่กับน้องเราฟัง เค้าก็ว่า ไม่เห็นจะมีอะไรเลย...

แต่เรารู้สึกว่า เราเห็นคุณค่าตัวเองน้อยลงไปเรื่อยๆ ความมีประโยชน์ ความภาคภูมิใจ มันหายไปไหนไม่รู้ค่ะ เคยมั้ยที่รู้สึกว่าทำอะไรก็ผิดไปหมดเลย แบบแค่จะเสียบปลั๊ก หรือวางกุญแจผิดที่ จะล้างจาน หรือเปิดไฟ อะไรก็โดนติไปหมดอ่ะ...

เราต้องทำไงดี เราป่วยมั้ย ควรต้องหาหมอกินยารึเปล่า เราไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้ เราคิดไปถึงที่ว่า ถ้าสามีรำคาญเรามากนัก เราไม่อยู่ก็ได้ ลูกก็โตๆหมดแล้ว แต่ก็รู้แหละว่าเป็นความคิดงี่เง่า ครอบครัวอื่นเค้าปัญหามากมายกว่าเรามีอีกเยอะ แต่สิ่งที่ก่อให้เกิดความเครียดของแต่ละคนไม่เหมือนกัน เสร็จแล้วเราก็กลัวว่าปรึกษาใคร ก็จบด้วยคำว่า “ไม่เห็นจะไม่เรื่องอะไรเลย คิดมาก” เราก็ยิ่งไม่รู้จะหันหาใครที่เข้าใจได้... เศร้านะ เวลาที่รู้สึกโดดเดี่ยว