รู้สึกท้อแท้กับชีวิตตัวเองจากการเรียน ครอบครัว หลายๆอย่าง

ขออนุญาตเล่าเรื่องราวของตนเองนะคะ เราตอนนี้เรียนอยู่ ม.5ค่ะ เราย้ายมารรนี้ตอนจะขึ้นม.4 เทอมแรกของม.4เนี่ยเรารู้สึกมีความสุขและโอเคกับเพื่อนๆมาก เพราะเพื่อนส่วนมากก็จะชอบตรงที่เราชอบช่วยเรื่องเรียน เราก็ไม่ได้เรียนเก่งขนาดนั้นหรอกค่ะแต่เราตั้งใจเรียนเลยจะเข้าใจมากกว่าคนอื่น แต่เราเนี่ยชอบเรียนทางด้านภาษามาตั้งแต่เด็กจนมีพื้นฐานพอสมควรเราสามารถฟังครูต่างชาติพูดได้และแปลได้บ้าง เราชอบภาษามาก ตั้งแต่ครูต่างชาติพูดไทยไม่ได้มันทำให้เราไม่เข้าใจครูแต่ความคิดของเด็กอายุ9ขวบอย่างเรามันก็ปิ๊งขึ้นมาว่าทำไมเราไม่เรียนดูเอง เราก็ได้ไปเปิดหนังสืออังกฤษที่สอนตั้งแต่พยัญชนะสระ เราก็พยายามเขียน อ่าน พูดมาตั้งแต่ ป.3 จริงๆเหตุมันเกิดจากว่าเราเห็นเพื่อนเก่งอังกฤษแล้วเราจะคอยถามเพื่อนตลอดจนกลัวเพื่อนรำคาญเราเลยทำความเข้าใจด้วยตัวเองเลย ตอนนั้นเราเริ่มอ่านออกพูดได้เขียนได้อย่างคล่องแคล่วมาจนถึงตอนนี้แต่ไม่ได้เก่งขนาดนั้นนะคะแต่พอได้อยู่ เราในห้อง3(ห้องบ๊วยสุด)เรามาสอบไม่ทันเพราะดันสอบอีกรร.ไปแล้วแต่พ่อแม่ให้ย้ายเลยได้อยู่ห้องนี้เราน่าจะมีชื่อมีเสียงกับต่างห้องบ้างเพราะห้องบ๊วยๆคงไม่มีใครคิดว่าทำคะแนนได้ดีหรอก แต่ไม่ใช่อย่างงั้นค่ะเราทำอังกฤษได้39เต็ม40ค่ะสำหรับห้อง1เขาก็จะคิดว่าใครกันทำไมได้เท่าห้อง1 แล้วในม.4เทอม1เนี่ยมันก็ผ่านไปอย่างสวยงาม จนมาม.4เทอม2ค่ะมันจะมีการย้ายห้องโดยใช้เกรดเป็นการจัดห้อง ห้อง1คือห้องเด็กเกรดดีส่วนห้อง2-3เขาจะคละกันรวมเด็กเรียนพอใช้ได้กับเด็กบ๊วย เราได้เกรด3.62ได้ไปห้อง1 สำหรับคนอื่นก็คงแบบนี่เก่งแล้วหรอ? เราว่าเราทำเต็มที่แล้วค่ะ เราได้อยู่ห้อง1ค่ะตอนแรกก็อึดอัดค่ะเพราะมีแต่เพื่อนที่เราไม่รู้จัก เพื่อนในห้องก็แบ่งกลุ่มกัน ก็จะมีกลุ่มเด็กเรียน กลุ่มเด็กเฮฮาเม้าเก่งเสียงดัง กลุ่มเงียบๆคอยลอกคนอื่น เราซึ่งมาใหม่กับเพื่อนสนิทที่อยู่ห้องเดียวกับเราก็เอ๋อๆหน่อย แต่ก็ดี เราพยายามทำตัวให้ไม่เสียหน้าที่เด็กห้องบ๊วยจะมาอยู่ห้อง1ได้เราก็พยายามตั้งใจเรียนอย่างหนักจนบางทีเราก็ทำคะแนนได้ดี ตอบครูได้บ้าง มันทำให้เพื่อนกลุ่มเด็กเรียนเขากลับไม่ชอบเราและเริ่มแอนตี้และจะไม่ให้ใครมาแย่งตำแหน่ง แต่เรากลับไม่สนใจนะตอนแรก เพราะเราเนี่ยอ่อนวิชาพวกวิทย์เช่นฟิสิกส์ เคมี ชีวะ วิชาพวกนี้เราจะอ่อนมากเคยขอลอกพวกเด็กเรียนเขาบอกว่าเขาทำไม่เป็นเราก็ไม่กล้าพูดอะไร มันจะมีตอนหนึ่งที่เราได้คะแนนเต็มอังกฤษ 60เต็ม พวกเด็กเรียนก็แอนตี้เราหนักมากหันมามองแรงใส่และเริ่มเอาเราไปนินทา แต่คนอย่างเราเป็นคนแบบไม่แคร์แต่ถ้าเล่นมาเราก็เล่นกลับไหนๆพวกเขาก็อยากแข่งเราก็จะแข่งเหมือนกัน(สำหรับเราเราว่ามันดีนะที่แข่งกันเรียนแต่มันกดดันมากๆเรารู้สึกมันต้องทำให้ได้นะต้องได้คะแนนเยอะกว่านะจนบางทีเราก็บังคับตัวเองเกินไปแต่มันก็สนุก)จนจบม.4เทอม2เราก็ได้เกรดขึ้นพุ่งมา3.91เราว่ามันก็พุ่งขึ้นมาเยอะมากจนเราก็ตกใจตัวเองเหมือนกันแต่ก็ภูมิใจที่เราทำได้ดีขึ้นแต่ไม่ได้ที่1หรอกค่ะ พวกเด็กเรียนเขาได้กัน เขาได้3.95 แต่เราก็ดีใจแทนเขาด้วยนะคะแบบแข่งกันจนได้คะแนนดีแต่ก่อนจะจบม.4เทอม2(อันนี้เราลืมเล่า) เราทำนิสัยที่แย่มากคือเราเอาโพยมาดูในห้องสอบ ตอนสอบปลายภาคซึ่งแก้ไม่ได้ แล้วพวกเด็กเก่งเห็นนางก็รอให้ทุกคนในห้องลงไปแต่เหลือเพื่อนเราอยู่2คน พวกเด็กเรียนก็เอาไปฟ้องครูกันว่าคนนี้ลอกคนนี้เอาโพยมาดูอย่างนู้นอย่างนี้จนในที่สุดมันก็เป็นที่สะใจของกลุ่มเด็กเรียนที่เห็นว่าเรากำลังจะโดนตัดคะแนน แต่เราไม่ได้เสียใจที่โดนตัดคะแนนหรอกค่ะ แต่เสียใจตรงที่ว่าเพื่อนกันทำไมต้องทำขนาดนี้(แต่เข้าใจนะคะเพราะความซื่อสัตย์)เราก็สมควรโดนแหละค่ะเราขี้โกงเองแต่แค่ไม่คิดว่าพวกเขาจะเอาไปฟ้อง(พวกเขาก็เคยทำนะคะแต่ครูจับไม่ได้เพราะไม่มีเพื่อนคนไหนบอกครูแต่เพื่อนคนอื่นกลับโดน)เหตุการณ์นั้นทำให้เพื่อนในห้องพากันไม่ชอบพวกเขารวมถึงเราด้วย จากตอนนั้นเราก็ตั้งใจเรียนให้มากกว่าเดิม สอบเราก็ไม่เอาโพยมาดู เราเรียนอย่างชิลๆไม่เข้าในคาบก็ไปหาดูติวเตอร์ในยูทูปเขาสอนก็เข้าใจอย่างมากจนมาสู่หัวข้อของกระทู้นี้ เราได้ไปบอกพ่อแม่ตามภาษาลูกที่อยากอวดพ่อแม่ว่าเราเก่งนะ แต่เขากลับพูดออกมาว่า เราเห็นแก่ตัว เสนอหน้า มันทำให้เรารู้สึกแย่มาก ทำเอาเรารับไม่ได้จนร้องไห้และทะเลาะกับพ่อแม่อย่างหนัก แบบเราบอกตรงๆเลยเราก็อยากให้พ่อแม่ภูมิใจบ้างชมเราบ้างทำให้เรารู้สึกดีบ้างแต่ไม่เลย! เราฝ่าฟันอะไรมาตั้งเยอะเราเรียนอย่างหนักเพื่อที่จะได้เป็นหน้าเป็นตาให้พ่อแม่แต่มันกลับทำให้เรารู้สึกท้อต่อการเรียนต่อไปเรารู้สึกเหมือนพ่อแม่คิดว่าเราทุ่มเทเรื่องเรียนเกินไป คือเราเสียใจมากที่พ่อแม่ว่าว่าเราเห็นแก่ตัวแถมชอบเสนอหน้า เราท้อมากค่ะเราหมดกำลังใจแล้ว ช่วยบอกเราทีว่าเราควรจะอย่างไรให้มีความสุข สบายใจ เราเห็นแก่ตัวจริงๆหรอ