สวัสดีครับ ผมมีเรื่องอยากจะปรึกษาเกี่ยวกับการพบจิตแพทย์ แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไงครับ และยังไม่มั่นใจว่าควรจะไปพบจิตแพทย์มั๊ย
เรื่องมันเริ่มต้นที่ผมลองทำแบบประเมินโรคซึมเศร้า แล้วผมได้คะแนน 19 คะแนน คือมีอาการของโรคซึมเศร้าระดับรุนแรง ครับ ผมคิดว่า น่าจะเป็นเพราะปัญหาครอบครัวตั้งแต่วัยเด็กของผมครับ
เรื่องของผมคือ ผมเป็นเกย์ครับ และผมมีพฤติกรรมการแสดงออกตั้งแต่ช่วงประถม ชอบเล่นกับเพื่อนผู้หญิง ชอบทำกิจกรรม ชอบร้องเพลง ชอบเต้น และมีอาการตุ้งติ้งบ้างเวลาอยู่กับเพื่อนครับ นั่นจึงเป็นสาเหตุที่พ่อแม่ผม เริ่มใช้คำพูดแรงๆ และ บังคับการแสดงออกของผม เพื่อที่ให้ผมเลิกแสดงอาการเหล่านี้ครับ คำพูดที่พ่อแม่ผมใช้ ค่อนข้างแรงครับ เช่น ผิดเพศเหมือนเปรตขอส่วนบุญ, ถ้าเป็นกะเทยออกจากบ้านกุไปเลยนะ, คงอยากเป็นกะเทยมากสินะ ถึงชอบอะไรแบบนี้ เป็นต้น เวลาพวกเค้าพูด เค้าจะพูดต่อหน้าคนเยอะๆ ผมจะรู้สึกอายและเจ็บปวดมากครับ ผมโดนคำพูดแบบนี้ตั้งแต่ประถมจนถึงมหาวิทยาลัยครับ และผมเก็บกดมากครับ ไม่กล้าแสดงออกต่อหน้าพ่อแม่ กลัวพ่อแม่จะพูดจาแรงๆใส่ผม เวลาอยู่กับพ่อแม่ผมจะเงียบครับ
เรื่องที่แรงที่สุดสำหรับผมคือ ตอนมัธยมปลาย เคยโดนไล่ออกจากบ้าน เพราะพ่อคิดว่า ผมไปหาผู้ชาย ทั้งๆที่ความจริงแล้วผมไปสอบมา ผมโดนคำพูดแรงๆ และถูกไล่ออกจากบ้าน ผมจึงออกจากบ้านมาอยู่บ้านญาติประมาณครึ่งปีครับ นี่คือชีวิตในวัยเรียนของผม ผมวนเวียนอยู่กับคำพูดแรงๆเหล่านี้อยู่ตลอดครับ
หลังจากผมเรียนจบ ผมออกมาอยู่คนเดียวครับ แต่ผมก็ยังคงโดนต่อว่าอยู่เรื่อยๆครับ ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องล้อเลียนครับ ไม่ค่อยมีคำพูดแรงๆเหมือนเมื่อก่อน แต่ที่เพิ่มขึ้นมาจะเป็นเรื่องเงินครับ ผมส่งเงินให้ทางบ้านรวมๆแล้ว ประมาณ 5-6 พัน ครับ แต่ที่บ้านบอกว่าไม่พอ พร้อมกับต่อว่าผม จะให้ผมกู้เงินมาให้เค้า โดยเอาเรื่องค่าเทอม ค่าเลี้ยงดูผม ตั้งแต่สมัยเรียน เพื่อกดดันให้ผมกู้เงินให้พวกเค้าครับ แต่ผมไม่ยอมจึงโดนต่อว่า และนำเรื่องไปเล่าให้ญาติๆฟัง มันถึงกลายเป็นเรื่องเป็นราวที่ผมต้องโดนต่อว่าไปเรื่อยๆ โดยผมรู้สึกว่าไม่มีวันจบครับ และไม่เคยมีใครภูมิใจในตัวผม
ทุกวันนี้ผมไม่เคยมีความสุขกับการมีชีวิตครับ ผมไม่อยากทำอะไร ไม่อยากอยู่ อยากหายๆไป แต่ผมค่อนข้างเชื่อในพระพุทธศาสนาครับ ผมทำทานทุกวัน สวดมนต์ไหว้พระ และ ฟังเทศน์ครับ ดังนั้นการฆ่าตัวตายจึงไม่ใช่สิ่งที่ผมจะทำ(มีคิดบางครั้งครับ) เพราะผมยังเชื่อในการสะสมบุญ ในการปล่อยวาง การหลุดพ้น ผมอยากทำให้ได้ครับ
ผมจึงอยากขอคำแนะนำครับ ว่าถ้าผมปฏิบัติธรรมให้มากขึ้น ยังคงจำเป็นมั๊ยครับว่าผมควรไปพบจิตแพทย์
หากผมยังคงต้องไปพบจิตแพทย์ ผมควรเริ่มต้นยังไงครับ
รวมถึงผมอยากขอคำแนะนำ แนวทางในการดำเนินชีวิตต่อไปด้วยครับ เพื่อผมจะสามารถนำไปปรับใช้ในชีวิตผมได้
ขอขอบพระคุณทุกๆท่านล่วงหน้าครับ
ขอคำแนะนำเรื่องการไปพบจิตแพทย์ และ การดำเนินชีวิตเมื่อเจอปัญหาครอบครัวครับ
เรื่องมันเริ่มต้นที่ผมลองทำแบบประเมินโรคซึมเศร้า แล้วผมได้คะแนน 19 คะแนน คือมีอาการของโรคซึมเศร้าระดับรุนแรง ครับ ผมคิดว่า น่าจะเป็นเพราะปัญหาครอบครัวตั้งแต่วัยเด็กของผมครับ
เรื่องของผมคือ ผมเป็นเกย์ครับ และผมมีพฤติกรรมการแสดงออกตั้งแต่ช่วงประถม ชอบเล่นกับเพื่อนผู้หญิง ชอบทำกิจกรรม ชอบร้องเพลง ชอบเต้น และมีอาการตุ้งติ้งบ้างเวลาอยู่กับเพื่อนครับ นั่นจึงเป็นสาเหตุที่พ่อแม่ผม เริ่มใช้คำพูดแรงๆ และ บังคับการแสดงออกของผม เพื่อที่ให้ผมเลิกแสดงอาการเหล่านี้ครับ คำพูดที่พ่อแม่ผมใช้ ค่อนข้างแรงครับ เช่น ผิดเพศเหมือนเปรตขอส่วนบุญ, ถ้าเป็นกะเทยออกจากบ้านกุไปเลยนะ, คงอยากเป็นกะเทยมากสินะ ถึงชอบอะไรแบบนี้ เป็นต้น เวลาพวกเค้าพูด เค้าจะพูดต่อหน้าคนเยอะๆ ผมจะรู้สึกอายและเจ็บปวดมากครับ ผมโดนคำพูดแบบนี้ตั้งแต่ประถมจนถึงมหาวิทยาลัยครับ และผมเก็บกดมากครับ ไม่กล้าแสดงออกต่อหน้าพ่อแม่ กลัวพ่อแม่จะพูดจาแรงๆใส่ผม เวลาอยู่กับพ่อแม่ผมจะเงียบครับ
เรื่องที่แรงที่สุดสำหรับผมคือ ตอนมัธยมปลาย เคยโดนไล่ออกจากบ้าน เพราะพ่อคิดว่า ผมไปหาผู้ชาย ทั้งๆที่ความจริงแล้วผมไปสอบมา ผมโดนคำพูดแรงๆ และถูกไล่ออกจากบ้าน ผมจึงออกจากบ้านมาอยู่บ้านญาติประมาณครึ่งปีครับ นี่คือชีวิตในวัยเรียนของผม ผมวนเวียนอยู่กับคำพูดแรงๆเหล่านี้อยู่ตลอดครับ
หลังจากผมเรียนจบ ผมออกมาอยู่คนเดียวครับ แต่ผมก็ยังคงโดนต่อว่าอยู่เรื่อยๆครับ ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องล้อเลียนครับ ไม่ค่อยมีคำพูดแรงๆเหมือนเมื่อก่อน แต่ที่เพิ่มขึ้นมาจะเป็นเรื่องเงินครับ ผมส่งเงินให้ทางบ้านรวมๆแล้ว ประมาณ 5-6 พัน ครับ แต่ที่บ้านบอกว่าไม่พอ พร้อมกับต่อว่าผม จะให้ผมกู้เงินมาให้เค้า โดยเอาเรื่องค่าเทอม ค่าเลี้ยงดูผม ตั้งแต่สมัยเรียน เพื่อกดดันให้ผมกู้เงินให้พวกเค้าครับ แต่ผมไม่ยอมจึงโดนต่อว่า และนำเรื่องไปเล่าให้ญาติๆฟัง มันถึงกลายเป็นเรื่องเป็นราวที่ผมต้องโดนต่อว่าไปเรื่อยๆ โดยผมรู้สึกว่าไม่มีวันจบครับ และไม่เคยมีใครภูมิใจในตัวผม
ทุกวันนี้ผมไม่เคยมีความสุขกับการมีชีวิตครับ ผมไม่อยากทำอะไร ไม่อยากอยู่ อยากหายๆไป แต่ผมค่อนข้างเชื่อในพระพุทธศาสนาครับ ผมทำทานทุกวัน สวดมนต์ไหว้พระ และ ฟังเทศน์ครับ ดังนั้นการฆ่าตัวตายจึงไม่ใช่สิ่งที่ผมจะทำ(มีคิดบางครั้งครับ) เพราะผมยังเชื่อในการสะสมบุญ ในการปล่อยวาง การหลุดพ้น ผมอยากทำให้ได้ครับ
ผมจึงอยากขอคำแนะนำครับ ว่าถ้าผมปฏิบัติธรรมให้มากขึ้น ยังคงจำเป็นมั๊ยครับว่าผมควรไปพบจิตแพทย์
หากผมยังคงต้องไปพบจิตแพทย์ ผมควรเริ่มต้นยังไงครับ
รวมถึงผมอยากขอคำแนะนำ แนวทางในการดำเนินชีวิตต่อไปด้วยครับ เพื่อผมจะสามารถนำไปปรับใช้ในชีวิตผมได้
ขอขอบพระคุณทุกๆท่านล่วงหน้าครับ