🔥💥🤷 THE GLOVES 2020 ถุงมือเรื่องสั้น#24 สัปดาห์ที่ 9 : 24-28 ก.ค. "อุบัติเหตุ " ถุงมือ New Daddy 🤷💥🔥

เรื่องสั้นเรื่องที่ 2 เป็นเรื่องที่มีขนาดยาวหนึ่งหน้าเศษๆ ใช้ชื่อว่า "อุบัติเหตุ"

เป็นเรื่องของหนุ่มวิศวกรคอมพิวเตอร์และโปรแกรมเมอร์ของบริษัทผู้ผลิตรถยนต์ไฮเทคซึ่งสามารถแล่นไปเอง พาผู้โดยสารคือเจ้าของไปถึงที่หมายได้โดยไม่ต้องมีคนขับ และที่สำคัญ ระบบรักษาความปลอดภัยอันเกิดขึ้นจากการตัดสินใจรักษาชีวิตคนที่ "ดีที่สุด" ให้เป็นผู้มีชีวิตรอด หากจำเป็นต้องเลือกโดยการตัดสินใจของ "ไอเอ" ซึ่งวิศวกรและโปรแกรมเมอร์หนุ่มใส่ระบบอัลกอริธึ่มซึ่งเขาเป็นผู้คิดค้นวางระบบเองและได้รับความเชื่อถือว่ามีตรรกะขั้นสุดยอดให้กับคอมพิวเตอร์เป็นผู้ตัดสินใจแทนมนุษย์ ว่า ใครสมควรรอด ใครสมควร "ถูกสละไป"

ทุกอย่าง...ดูเหมือนว่าจะดำเนินไปด้วยดี...

จนกระทั่ง วันหนึ่ง ถึงคราวที่เขาต้องเผชิญกับอุบัติเหตุซึ่งต้องถูกตัดสินแบบนั้น ด้วยตนเองและภรรยา...

เหตุการณ์จะเป็นไปต่ออย่างไร ตามมาดูกันครับ.....


พายุฝนซัดสาดชายป่านอกเมือง ฝนในช่วงฤดูใบไม้ร่วงเกิดขึ้นจากสภาพอากาศโลกแปรปรวน เสียงฟ้าร้องดังครืนเป็นระยะ แสงฟ้าแลบฉายสาดคฤหาสน์หรูรูปทรงปราสาทโบราณยามค่ำคืน ขณะที่สวนฝรั่งเศสขนาดใหญ่เจิ่งนองไปด้วยน้ำ
      
          "ทอมคะ คุณว่าเราแต่งงานกันมากี่ปีแล้วคะ" แอนลองใจสามีเล่นขณะมองฟ้าแลบแปลบผ่านหน้าต่างห้องนอน

          "ที่รัก นี่ก็เกือบสี่ปีแล้วครับ ผมไม่เคยลืมวันที่ไปขอคุณจากคุณแม่ ฮ่า ๆ คิดแล้วหนาว" ทอมหยอกแอน แล้วยื่นแก้มเข้าไปใกล้ ๆ ขอให้หล่อนหอมสักฟอด

          "คุณนี่เจ้าเล่ห์จริงเลย ขนาดหว่านเสน่ห์จนทำให้คุณแม่หลงรักไปด้วยอีกคน" แอนพูดพลางถอดแหวนเพชรเม็ดเขื่องแวววาวจากนิ้วนางเก็บไว้ในกล่องใส่เครื่องประดับอย่างไม่ใส่ใจ ฐานะลูกสาวมหาเศรษฐีทำให้แอนไม่ค่อยสนกับเพชรนิลจินดาที่มีไว้ครอบครองนัก
  
          "เปล่านี่ ผมแค่แสดงความจริงใจว่าต้องการอยู่กับคุณไปชั่วชีวิต ก็เท่านั้นเองนะ" เสียงนุ่มนวล และคำหวานของเขาชวนให้หญิงสาวเคลิบเคลิ้ม

          "แล้วท่าทีเอาอกเอาใจ รอยยิ้ม อารมณ์ขัน รู้ทัน เข้าถึงใจผู้สูงอายุนี่ คุณไปแอบหัดมาจากไหนคะ ใครพบใครเห็นก็หลง" แอนมองทอมด้วยสายตาหึงหวง ความหล่อเหลาเจ้าเสน่ห์ของสามีทำให้แอบรู้สึกไม่ไว้วางใจ

          "เปล่านะ ผมก็เป็นของผมอย่างนี้แหละ แค่จริงใจครับ ที่รัก" พูดพลางยิ้มพลาง แล้วอ้อมตัวเข้ามาโอบเอวภรรยาสาวสวยจากด้านหลังอย่างนุ่มนวล

          "รอยยิ้มอย่างนี้ ห้ามโปรยให้สาวไหนอีกนะคะ แอนหวงด้วยล่ะ" แอนหลงรอยยิ้มพิมพ์ใจนี้ตั้งแต่พบทอมขณะไปศึกษายังต่างประเทศ ริมฝีปากบาง ๆ สีชมพูเหมือนสตรีชวนให้จุมพิตนัก

          "ครับ ผมสัญญา" เขาอมยิ้มขณะปรบมือสองครั้งเพื่อปิดสวิตช์ไฟหัวเตียง เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นก่อนตามมาด้วยเสียครวญครางอย่างสุขสม

          ยามเย็นแล้ว ทอมยังนั่งง่วนอยู่หน้าจอมอนิเตอร์ในห้องทำงานของบริษัท นอกจากงานบริหารแล้วเขามีอาชีพเป็นวิศวกรคอมพิวเตอร์ งานถนัดของเขาก็คือ คีย์คำสั่งคอมพิวเตอร์เป็นภาษาจาวาเพื่อสร้างโปรแกรมคอมพิวเตอร์ โปรแกรมที่เขาสร้างขึ้นนั้นซับซ้อนมาก มันเป็นปัญญาประดิษฐ์ชนิดหนึ่งใช้ในการตัดสินใจเรื่องสำคัญอย่างฉับพลันแทนมนุษย์

          ทอมเริ่มจากการนำตรรกะหรือหลักการต่าง ๆ มาร่างเป็นแผนผังที่เรียกกันว่า “อัลกอริทึ่ม” โดยใช้วิชาคอมพิวเตอร์ประยุกต์ซึ่งเรียนจบปริญญาเอกมาจากต่างประเทศ ทุกอย่างดูง่ายดายแต่ที่จริงแล้วมีตรรกะหลายประการจากมุมมองหลายมิติที่ต้องบรรจุไว้ในอัลกอริทึ่มนั้น
  
           เขาแปลหลักการและเหตุผลให้กลายเป็นเงื่อนไข จากนั้นแปลเงื่อนไขต่าง ๆ เป็นภาษาคอมพิวเตอร์ แล้วบรรจุข้อมูลต่าง ๆ ที่ว่าเหล่านี้เข้าไปในโปรแกรม เงื่อนไขที่วางไว้ใช้คำสั่งแตกต่าง เช่น ใช่หรือไม่ ถูกหรือผิด ถ้าหากว่า ถ้าหากไม่ มิฉะนั้น ฯลฯ  อัลกอริทึ่มที่สร้างขึ้นมีมากมายหลากหลายด้าน เขาจะต้องเชื่อมโยงอัลกอริทึ่มเหล่านั้นเข้าด้วยกันเป็นโปรแกรม เพื่อให้คอมพิวเตอร์สามารถประมวลผลออกมา

          เมื่อโปรแกรมทำงาน คอมพิวเตอร์จะเริ่มคิดไปตามเงื่อนไขที่บรรจุไว้ในแต่ละอัลกอริทึ่มที่เกี่ยวข้อง หากคำสั่งหรือเหตุการณ์ที่เป็นข้อมูลนำเข้าตรงตามเงื่อนไขที่กำหนดไว้ในโปรแกรม คอมพิวเตอร์จะทำการตัดสินออกมาเป็นคำตอบ แล้วสั่งการตามคำตอบอย่างเที่ยงตรงรวดเร็ว โดยไม่นำความรู้สึกส่วนตัวของมนุษย์มาเกี่ยวข้องด้วย

          โปรแกรมที่ทอมกำลังทำอยู่นี้ก็คือ “โปรแกรมควบคุมความปลอดภัยของอุบัติเหตุทางการจราจร”  โปรแกรมนี้ใช้ติดตั้งในรถยนต์อัตโนมัติไร้คนขับ โดยจะทำการพิจารณาว่าเมื่อกำลังจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นขณะรถแล่นอยู่นั้น จะบังคับรถไปในทิศทางใด ลดความเร็วลงอย่างไร หลบหลีกในรูปลักษณะใด หรือหากว่าจำเป็นต้องชน จะชนปะทะในรูปแบบใด อุปกรณ์ป้องกันการบาดเจ็บจะทำงานอย่างไร ถุงลมนิรภัยแต่ละชุดจะทำงานเมื่อไรด้วยแรงดันอากาศเท่าไร จึงจะสามารถลดความสูญเสียหรือลดการบาดเจ็บของผู้โดยสารให้ได้มากที่สุด

          ปัญหานี้เป็นเรื่องสำคัญมาก มันสามารถชี้เป็นชี้ตายให้แก่ผู้โดยสารได้ การพัฒนาโปรแกรมอยู่ในขั้นใช้งานจริงได้ราวสองปีเศษแล้ว ขณะนี้เขานำปัญหาจากการใช้งานจริง และข้อมูลจากการจำลองสถานการณ์ขึ้นใหม่หลังจากเกิดอุบัติเหตุแล้ว มาบรรจุเพิ่มเติมเพื่อให้โปรแกรมสมบูรณ์ยิ่งขึ้น เรียกได้ว่าเป็นการอัพเดทโปรแกรมเวอร์ชั่นใหม่

          ปัจจุบันโปรแกรมที่ปรับปรุงอยู่ได้เจาะลึกเข้าไปถึงระดับปัจเจกบุคคลแล้ว โดยโปรแกรมสามารถเชื่อมต่อเข้ากับฐานข้อมูลส่วนบุคคลของผู้โดยสารเช่น เพศ อายุ อาชีพ สถานะทางครอบครัว ฐานะทางการเงิน ภาระรับผิดชอบ การประกันชีวิต โรคประจำตัวและสุภาพ คุณภาพชีวิต ประวัติอาชญากรรม ฯลฯ
          ตรรกะที่เขาบรรจุเข้าไปในอัลกอริทึ่มนั้นละเอียดอ่อนมาก โดยเฉพาะการเลือกให้ความสำคัญในการปกป้องชีวิต และให้ความปลอดภัยแก่ผู้โดยสาร ตัวอย่างเช่น ถ้ามีผู้สูงอายุกับคนวัยทำงานที่มีภาระดูแลครอบครัวนั่งมาด้วยกัน จะเลือกช่วยให้ความปลอดภัยแก่ใครมากกว่ากันก่อนเป็นลำดับแรก ถ้าหากบุคคลผู้มีความสำคัญในระดับสูงชนปะทะกับบุคคลธรรมดา ใครควรถูกเลือกให้รอดชีวิตมากกว่า ถ้ามีผู้ทำประกันชีวิตกับผู้ไร้ประกันใด ๆ โปรแกรมจะให้ความสำคัญแก่ใครก่อน ทำอย่างไรจึงจะสามารถลดความเสียหายที่เกิดขึ้นจากอุบัติเหตุแต่ละครั้งให้ได้มากที่สุด รวมถึงพิจารณาภาพรวมในมิติการลดผลเสียจากอุบัติเหตุต่อผลิตภาพของสังคมให้ต่ำที่สุด เป็นต้น

          ไม่น่าเชื่อว่าผลลัพธ์ของอุบัติเหตุ มูลค่าของความเสียหาย ผลกระทบของความเสียหาย แม้กระทั่งคุณค่าของความเป็นคนเมื่อเปรียบเทียบระหว่างบุคคล สิ่งเหล่านี้สามารถกำหนดได้ด้วยโปรแกรมควบคุมความปลอดภัยฯ ที่เขากำลังพัฒนา หรือพูดอีกนัยหนึ่งก็คือ ข้อมูลและตรรกะต่าง ๆ ที่เขากำหนดให้คอมพิวเตอร์คิดและสั่งการนั้น มีผลตัดสินความเป็นความตายของผู้โดยสารอย่างไม่เท่าเทียมกัน ทั้งนี้แล้วแต่นโยบายของบริษัทรถยนต์ ข้อกำหนดของบริษัทประกันชีวิต นโยบายของรัฐบาล มติหรือความเห็นของสภานิติบัญญัติ กฎหมายต่าง ๆ ของประเทศ และเหตุผลอื่น ๆ อีกมากมายที่ผู้มีอำนาจด้านต่าง ๆ กำหนดไว้
  
          หลังจากรถยนต์อัตโนมัติไร้คนขับเป็นที่แพร่หลาย และรถยนต์ทุกคันรวมถึงรถยนต์ที่มนุษย์ขับถูกบังคับให้ติดตั้งอุปกรณ์พิเศษ โดยใช้โปรแกรมควบคุมความปลอดภัยฯ ที่บริษัทของเขาเป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ ทอมมักแอบกระหยิ่มอย่างภาคภูมิใจ และเปรียบเทียบตัวเองว่าเป็น “เทพเจ้าแห่งท้องถนน” แต่เขาไม่เคยแสดงออกให้ใครเห็น เพราะนี่เป็นเรื่องอันตรายต่อความไว้วางใจที่ประชาชนมีให้แก่บริษัทของเขา

          แม้จะเป็นเจ้าของบริษัทแล้ว แต่ทอมยังเลือกที่จะทำงาน โดยเฉพาะงานตรรกะที่สำคัญนั้นเขามักลงมือทำด้วยตนเอง นี่คงเป็นเพราะอิทธิพลของผู้บริหารบริษัทผลิตโทรศัพท์มือถือแห่งหนึ่งซึ่งล่วงลับไปแล้ว เนื่องจากศรัทธาในตัวผู้บริหารท่านนั้นมาก ดังนั้นแม้ทอมจะร่ำรวยมากเช่นเดียวกับผู้เป็นแรงบันดาลใจ แต่ก็ยังคงทำงานหนักอยู่เสมอ

          ทอมมองออกไปนอกห้องทำงานผ่านกระจกบานมหึมา ทิวเขาปกคลุมไปด้วยใบไม้หลากสีในยามเย็นของฤดูใบไม้ร่วงเป็นภาพที่ให้ความรู้สึกผ่อนคลาย เขาชอบธรรมชาติจึงเลือกสถานที่ตั้งบริษัทอยู่นอกเมือง อาณาจักรของทอมนั้นนอกจากจะผลิตโปรแกรมคอมพิวเตอร์ต่าง ๆ เพื่อการอุตสาหกรรมหลากหลายชนิดแล้ว ยังผลิตอุปกรณ์ปรับระบบการควบคุมรถยนต์ที่มนุษย์ขับให้กลับมาทำงานเป็นรถยนต์อัตโนมัติไร้คนขับ โดยใช้โปรแกรมควบคุมความปลอดภัยฯ เมื่อทำผิดกฎจราจรหรือเมื่อกำลังจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นอีกด้วย

          เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแจ้งว่าแอนโทรมา  ทอมเพียงเอ่ยว่ารับสายโทรศัพท์ภาพของแอนก็ปรากฏในลักษณะโฮโลแกรม มันเป็นภาพเสมือนสามมิติลอยอยู่เหนือโต๊ะทำงาน แอนเฉิดฉายในชุดราตรีสีแดงสดพร้อมเครื่องประดับเพชรแพรวพราว เธอยิ้มร่าพร้อมกล่าวว่า

          “ทอม เย็นนี้เรามีดินเนอร์กันนะ อาหารฝรั่งเศสร้านโปรดเวลาเดิม จองไว้แล้วค่ะ ไปกันสองต่อสองนะ แอนมีเรื่องให้ประหลาดใจแต่ขออุบไว้ก่อน”

          “ที่รัก ผมว่างหลังหนึ่งทุ่ม มาหาผมที่บริษัทสิ ผมก็มีของให้คุณประหลาดใจ”

          “ค่ะ แล้วพบกันในหนึ่งชั่วโมง” แอนวางสายด้วยรอยยิ้มสุขใจ

          ทอมเปิดประตูตู้ขนาดเล็กข้างโต๊ะทำงาน เขาเอื้อมหยิบกล่องไม้โอ๊คงามหรูขนาดย่อมออกมามาวางข้างโต๊ะทำงาน  ภายในบรรจุขวดไวน์ โรมาเน่ ก็องติ ปี ค.ศ. 1970 มันเป็นไวน์ฝรั่งเศสส่งตรงมาจากงานประมูลไวน์ แอนชอบไวน์แดงที่ทำจากองุ่น ปิโนนัวร์ ทั้งสองคนเคยคลั่งไคล้ไวน์ขนาดว่า ลาพักร้อนไปเดินเตร็ดเตร่ชมไร่องุ่นที่เมืองดีฌงในฝรั่งเศสนานเป็นสัปดาห์ ๆ เพียงเพื่อเสาะแสวงหาไวน์ในฝัน
  
          ไม่นานแอนมาถึงในชุดที่สวมให้ชมทางโทรศัพท์ ทอมต้องตกตะลึงไปกับความงดงาม และอุทานชมจนแอนเขินอาย ต่อมาเขาโชว์ไวน์ขวดพิเศษราคาแพงระยับที่ประมูลได้ แอนดีใจจนกระโดดกอดทอมทั้งชุดราตรี ต่อมาทั้งคู่สวมกอดและจุมพิตกันอย่างดูดดื่ม ก่อนโอบเอวกันหิ้วขวดไวน์ไปขึ้นรถยนต์อัตโนมัติไร้คนขับส่วนตัว
  
          รถยนต์ทำการสแกนม่านตาคนทั้งสอง โดยขอให้มองกล้องเพื่อเป็นการยืนยันตัวตน จากนั้นถามหาจุดหมายปลายทาง ทอมใช้ระบบสั่งการด้วยเสียงสั่งรถยนต์แล่นไปสู่ภัตตาคารโดยอัตโนมัติ มันแล่นอย่างเงียบเชียบและราบรื่น เพราะใช้พลังงานไฟฟ้ากับใช้โปรแกรมการขับเคลื่อนเน้นความสะดวกสบายของผู้โดยสาร

          แม้ว่าทั้งสองจะคาดเข็มขัดนิรภัยภายใต้ระบบอัตโนมัติ แต่ไม่วายโน้มตัวมาคลอเคลียกันอย่างหวานชื่นโดยไม่สนใจเส้นทางเรียบริมผาอันแสนงดงามแต่อย่างใด

          ทันใดนั้นรถยนต์หักเลี้ยวกะทันหันแล้วพุ่งแฉลบออกข้างทางมุ่งลงสู่หุบเหวด้านข้าง ทั้งคู่ใจหายวาบ นี่เป็นอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิด เนื่องจากฝนตกหนักทำให้ก้อนหินขนาดใหญ่บนภูเขาถล่มลงมากองขวางบนถนนหลังหัวโค้งอย่างไม่อาจทราบล่วงหน้า เป็นเหตุให้จำต้องหักหลบแล้วพุ่งออกนอกเส้นทาง  
          ทั้งคู่กรีดร้อง และต่างภาวนาให้คู่รักปลอดภัย ในขณะที่โปรแกรมควบคุมความปลอดภัยฯ ก็เริ่มทำการประเมินผลโดยทันทีเช่นกัน

          ชั่วขณะจิตทอมใจหายวาบ เพราะเขาเป็นผู้เขียนโปรแกรมเองย่อมทราบดีว่า หากคอมพิวเตอร์ทำการประเมินเพื่อพิจารณาเลือกจัดลำดับชั้นของความปลอดภัยแล้ว ทอมย่อมจะต้องได้รับความคุ้มครองจากระบบมากกว่าแอน  เพราะเขามีสถานะทางสังคมสูงกว่า มีตำแหน่งหน้าที่รับผิดชอบระดับสูงในบริษัทซึ่งอาจมีผลกระทบต่อพนักงานในบริษัทนับพันคน
  
          เพราะทอมเป็นคนกำหนดโครงสร้างของอัลกอริทึ่มนี้เอง เขาย่อมหวาดหวั่นกับผลลัพธ์ของคำตอบจากโปรแกรมนี้ !

          “โครม ๆ ๆ ๆ !!!” 

(มีต่อครับ)