ช่วงนี้เวลาเข้าแหล่ง community ต่าง ๆ โดยเฉพาะ community สำหรับคนเรียนภาษา
มักจะพบว่าบางคน (และเป็นส่วนน้อยมากจริง ๆ) ที่ไม่ใช่คนไทยหรือไม่ได้เติบโตในประเทศไทย หรือเติบโตในสภาพแวดล้อมที่ต้องใช้ภาษาไทยเลย แต่มาเริ่มเรียนภาษาไทยในภายหลัง กลับใช้ภาษาไทยได้คล่องปรื๋อ การเรียงประโยคภาษาไทยดูสละสลวยน่าอ่าน น่าฟังไปหมด แถมคลังคำศัพท์ยังมีมากกว่าเจ้าของภาษาหลายคนเสียอีก นอกจากนี้คนกลุ่มดังกล่าวก็ไม่ได้เรียนภาษาเพียงอย่างเดียว แต่ยังเรียนศาสตร์แขนงอื่น ๆ ด้วย เช่น เกี่ยวกับการพัฒนาซอฟต์แวร์
จึงเกิดข้อสงสัยว่าคนกลุ่มนี้เขาศึกษาภาษาและวิชาสาขาอื่น ๆ ได้อย่างไรให้แตกฉานอย่างนั้น
ตัวเจ้าของกระทู้เองก็ศึกษาภาษาต่างประเทศมาเป็นเวลานานพอสมควร ภาษาที่ได้ใช้บ่อยในชีวิตประจำวันเราก็จะลืมยาก แต่ภาษาที่เราไม่ค่อยได้ใช้ก็จะลืมง่าย ตอนนี้อาจจะพูดภาษานั้นได้พอ ๆ กับเจ้าของภาษา และพอ ๆ กับภาษาแม่ของตัวเอง (ภาษาไทย) แต่ปัญหาก็คือเมื่อเราเห็นคนกลุ่มดังกล่าวแล้วทำให้เราเกิดแรงกระตุ้นอย่างหนึ่งขึ้นมา
กว่าเราจะสามารถพูดภาษาต่างประเทศ (ยกเว้นภาษาอังกฤษที่ไม่ค่อยได้ใช้) ได้พอ ๆ กับภาษาไทยซึ่งเป็นภาษาแม่ของเราได้เนี่ย...
เราใช้เวลานานมาก (ราว ๆ 7 ปี) แถมกว่าจะเข้าใจคำศัพท์ วลี สำนวนต่าง ๆ ในภาษานั้น ๆ ก็ใช้เวลาค่อนข้างนานเช่นกัน จนบางทีถ้าหมกมุ่นกับภาษานั้นมาก ๆ หรือคลุกคลีอยู่กับคนประเทศที่ใช้ภาษานั้นนาน ๆ แล้วหันมาใช้ภาษาไทย ก็พูดไม่ถูก นึกศัพท์ไม่ออกเหมือนกัน แต่คนเรียนภาษาบางคน ไม่ว่าจะเรียนด้วยเหตุผลใดก็แล้วแต่ ส่วนตัวคิดว่าสิ่งหนึ่งที่สำคัญเป็นอันดับต้น ๆ ในการเรียนภาษา หรือจะเรียนวิชาใด ๆ ก็แล้วแต่ คือ "เป้าหมาย" และ "แรงใจ"
แต่เท่านั้นก็ยังไม่พอ... เราจำเป็นต้องใช้ "ความอดทน" และ "ความพยายาม" , "ความมุ่งมั่นตั้งใจ" เป็นอย่างมาก กว่าจะประสบความสำเร็จในสิ่งที่หวัง
ในส่วนนี้ทำให้เจ้าของกระทู้เกิดฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า "เราพยายามผิดวิธีหรือเปล่านะ" เราถึงใช้เวลามานานมากขนาดนี้ หรือว่าเราจำเป็นต้องเข้าศึกษาต่อในระดับปริญญาเพื่อที่จะต่อยอดความรู้และเพิ่มพูนคลังคำศัพท์ของตัวเองให้มีมากขึ้น
เมื่อมองย้อนกลับมาที่ภาษาแม่ของตัวเอง ก็รู้สึกว่า "ขนาดภาษาไทยเรายังไม่ค่อยเก่งเลย แล้วเราจะเก่งภาษาต่างประเทศได้ยังไงกัน..."
ช่วงนี้เท่าที่สังเกตลักษณะการพูดคุย การสนทนา(ภาษาไทย)ของผู้มีการศึกษา (ผู้ศึกษาและจบการศึกษาจากระดับสูงทั้งหลาย) พบว่าในการสนทนานั้น ๆ จะมีคำศัพท์เฉพาะทางซึ่งเป็นภาษาอังกฤษเสมอ เป็นคำศัพท์ที่เราไม่เข้าใจเลยว่าพวกเขาหมายถึงอะไรกันแน่...
การอ่านหนังสือ อ่านบทความ อ่านข่าวต่าง ๆ และฝึกเขียน พูด ก็เป็นอีกทางเลือกหนึ่งในการพัฒนาคลังคำศัพท์ก็จริง แต่คิดว่ายังไม่เพียงพอค่ะ
มีวิธีการเรียนภาษาวิธ๊อื่นอีกไหม ที่จะช่วยพัฒนาคลังคำศัพท์ทั้งภาษาไทยและภาษาต่างประเทศให้ดีและมีประสิทธิภาพมากขึ้นคะ
หรือว่าเราจำเป็นต้องเข้าใจ "ความหมาย" และ "หน้าที่" การใช้คำของศัพท์ทุก ๆ คำอย่างถ่องแท้เท่านั้น?
※ ขออภัยถ้าหากมีความผิดพลาดทางไวยากรณ์รวมถึงคำศัพท์ต่าง ๆ ที่เขียนลงกระทู้นี้ และยินดีน้อมรับคำแนะนำและความเห็นของทุกท่านค่ะ
※ ไม่ทราบว่าจะต้องแท็กห้องใด ก็เลยเลือกห้องเกี่ยวกับภาษาแทนค่ะ
เรียนรู้ภาษาอย่างไรให้พัฒนาคลังคำศัพท์ได้มากขึ้นและการเรียงประโยคได้สละสลวยน่าอ่านและน่าฟัง
มักจะพบว่าบางคน (และเป็นส่วนน้อยมากจริง ๆ) ที่ไม่ใช่คนไทยหรือไม่ได้เติบโตในประเทศไทย หรือเติบโตในสภาพแวดล้อมที่ต้องใช้ภาษาไทยเลย แต่มาเริ่มเรียนภาษาไทยในภายหลัง กลับใช้ภาษาไทยได้คล่องปรื๋อ การเรียงประโยคภาษาไทยดูสละสลวยน่าอ่าน น่าฟังไปหมด แถมคลังคำศัพท์ยังมีมากกว่าเจ้าของภาษาหลายคนเสียอีก นอกจากนี้คนกลุ่มดังกล่าวก็ไม่ได้เรียนภาษาเพียงอย่างเดียว แต่ยังเรียนศาสตร์แขนงอื่น ๆ ด้วย เช่น เกี่ยวกับการพัฒนาซอฟต์แวร์
จึงเกิดข้อสงสัยว่าคนกลุ่มนี้เขาศึกษาภาษาและวิชาสาขาอื่น ๆ ได้อย่างไรให้แตกฉานอย่างนั้น
ตัวเจ้าของกระทู้เองก็ศึกษาภาษาต่างประเทศมาเป็นเวลานานพอสมควร ภาษาที่ได้ใช้บ่อยในชีวิตประจำวันเราก็จะลืมยาก แต่ภาษาที่เราไม่ค่อยได้ใช้ก็จะลืมง่าย ตอนนี้อาจจะพูดภาษานั้นได้พอ ๆ กับเจ้าของภาษา และพอ ๆ กับภาษาแม่ของตัวเอง (ภาษาไทย) แต่ปัญหาก็คือเมื่อเราเห็นคนกลุ่มดังกล่าวแล้วทำให้เราเกิดแรงกระตุ้นอย่างหนึ่งขึ้นมา
กว่าเราจะสามารถพูดภาษาต่างประเทศ (ยกเว้นภาษาอังกฤษที่ไม่ค่อยได้ใช้) ได้พอ ๆ กับภาษาไทยซึ่งเป็นภาษาแม่ของเราได้เนี่ย...
เราใช้เวลานานมาก (ราว ๆ 7 ปี) แถมกว่าจะเข้าใจคำศัพท์ วลี สำนวนต่าง ๆ ในภาษานั้น ๆ ก็ใช้เวลาค่อนข้างนานเช่นกัน จนบางทีถ้าหมกมุ่นกับภาษานั้นมาก ๆ หรือคลุกคลีอยู่กับคนประเทศที่ใช้ภาษานั้นนาน ๆ แล้วหันมาใช้ภาษาไทย ก็พูดไม่ถูก นึกศัพท์ไม่ออกเหมือนกัน แต่คนเรียนภาษาบางคน ไม่ว่าจะเรียนด้วยเหตุผลใดก็แล้วแต่ ส่วนตัวคิดว่าสิ่งหนึ่งที่สำคัญเป็นอันดับต้น ๆ ในการเรียนภาษา หรือจะเรียนวิชาใด ๆ ก็แล้วแต่ คือ "เป้าหมาย" และ "แรงใจ"
แต่เท่านั้นก็ยังไม่พอ... เราจำเป็นต้องใช้ "ความอดทน" และ "ความพยายาม" , "ความมุ่งมั่นตั้งใจ" เป็นอย่างมาก กว่าจะประสบความสำเร็จในสิ่งที่หวัง
ในส่วนนี้ทำให้เจ้าของกระทู้เกิดฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า "เราพยายามผิดวิธีหรือเปล่านะ" เราถึงใช้เวลามานานมากขนาดนี้ หรือว่าเราจำเป็นต้องเข้าศึกษาต่อในระดับปริญญาเพื่อที่จะต่อยอดความรู้และเพิ่มพูนคลังคำศัพท์ของตัวเองให้มีมากขึ้น
เมื่อมองย้อนกลับมาที่ภาษาแม่ของตัวเอง ก็รู้สึกว่า "ขนาดภาษาไทยเรายังไม่ค่อยเก่งเลย แล้วเราจะเก่งภาษาต่างประเทศได้ยังไงกัน..."
ช่วงนี้เท่าที่สังเกตลักษณะการพูดคุย การสนทนา(ภาษาไทย)ของผู้มีการศึกษา (ผู้ศึกษาและจบการศึกษาจากระดับสูงทั้งหลาย) พบว่าในการสนทนานั้น ๆ จะมีคำศัพท์เฉพาะทางซึ่งเป็นภาษาอังกฤษเสมอ เป็นคำศัพท์ที่เราไม่เข้าใจเลยว่าพวกเขาหมายถึงอะไรกันแน่...
การอ่านหนังสือ อ่านบทความ อ่านข่าวต่าง ๆ และฝึกเขียน พูด ก็เป็นอีกทางเลือกหนึ่งในการพัฒนาคลังคำศัพท์ก็จริง แต่คิดว่ายังไม่เพียงพอค่ะ
มีวิธีการเรียนภาษาวิธ๊อื่นอีกไหม ที่จะช่วยพัฒนาคลังคำศัพท์ทั้งภาษาไทยและภาษาต่างประเทศให้ดีและมีประสิทธิภาพมากขึ้นคะ
หรือว่าเราจำเป็นต้องเข้าใจ "ความหมาย" และ "หน้าที่" การใช้คำของศัพท์ทุก ๆ คำอย่างถ่องแท้เท่านั้น?
※ ขออภัยถ้าหากมีความผิดพลาดทางไวยากรณ์รวมถึงคำศัพท์ต่าง ๆ ที่เขียนลงกระทู้นี้ และยินดีน้อมรับคำแนะนำและความเห็นของทุกท่านค่ะ
※ ไม่ทราบว่าจะต้องแท็กห้องใด ก็เลยเลือกห้องเกี่ยวกับภาษาแทนค่ะ