วันนี้อาดเป็นวันสุดท้ายที่เรามีชีวิตอยู่

เรารู้สึกว่าโลกใบนี้ไม่มีพื้นที่ให้เรายืนอีกต่อไปแล้ว มุกคนรอบๆ ตัวเราทำร้ายเราทั้งด้วยคำพูด การกระทำ เราเคยสู้ แต่ยิ่งโดน เราหนี จนสุดทางก็ไร้ผล เรากลายเป็นคนผิดไปทุกอย่าง ทำอะไรก็ไม่ดีสักอย่าง ทำอะไรก็โดนด่า โดนว่า หันน่าหาใครไม่ได้ มีแฟนก็เหมือนจะดี จะพอเป็นที่พักใจ เคยคิดว่าอย่างน้อยๆ ในวันเวลาแย่ๆ ก็มีเค้า แต่เปล่าเลยมันยิ่งกลับซ้ำเราลงไปทุกที เค้ากลับกลายเป็นคนที่ มาช่วยทำร้าย หลายคนบอกว่าทำไมไม่กลับบ้านละ เราไม่มีบ้าน ไม่มีใครต้องการเราเลย เราอยู่แบบนี้มาหลายสิบปีแล้ว อยู่แบบโดดเดี่ยว  เราหมดประโยชน์แล้ว ไม่มีใครต้องการเราแล้ว เราไม่สามารถพูด ยอกใครได้ว่าเรารู้สึกยังไง เสียใจ แย่แต่ไหน  แม้บางคนั้งที่เราแอบร้องไห้ พอมีคนมาเห็นก็ด่าเราต่างๆ นาๆ ไม่เคยมีใครเข้าใจถึงสภาพจิตใจเราเลย ว่าเรารู้สึกยังไง ทุกคนทำเหมือนเราไม่มช่คน เราเป็นแค่สิ่งของ เป็นแค่ขยะ ถ้าแบบนั้น ขยะแบบเราหายไปจากโลกใบนี้คงจะเป็นทางที่ดี ที่สุดสำหรับเราแล้ว  เราไม่ได้คิดสั้น เราคิดทับทวนมาดีแล้ว คิดวนไปมาหลายรอบแล้ว มีแค่ทางเดียวละ ที่จะทำให้เราหลุดพ้นจากทุกสิ่งอย่างได้

                                      ลาก่อนโลกอันโหดร้าย