หมดรักในตัวสามี

คือเราอยู่กินกับสามีมา11ปี สามีเพิ่งทำงานเป็นชิ้นเป็นอันมา2ปีเพราะออกรถยนต์มีลูกด้วยกัน1คนอายุ7ขวบ ตั้งแต่คบกันมาเค้าเป็นคนโมโหร้าย พูดจาหยาบคาย ไม่เคยช่วยทำงานบ้านอะไรทั้งนั้น ตอนมีลูกก็ไม่เคยแม้แต่ล้างก้นให้ลูกเค้าแบบเหมือนรังเกียจ อยู่กันมานับครั้งได้ที่เค้าหาข้าวให้เรากิน ยิ่งพอมามีรถ เอาเงินไปแต่งรถซ่ะส่วนมากไม่เคยมายื่นค่ากับข้าวสักเท่าไร ถึงให้มามันก็ขอคืนไปเหมือนเดิม ตอนนี้เราอยู่ห้องฟรีที่ทำงาน แต่งานที่ทำอยู่เงินเดือนน้อยแค่เดือน5000 ที่อยู่นี่เพราะคอยรับส่งลูกไปโรงเรียน แม่เราก็อยู่ด้วยแต่แม่ทำงาน ซึ้งดูแลลูกหน้าที่เราทำงานเฝ้าบ้านเช่าและดูแลโต๊ะสนุ๊กให้เถ่าแก่ วันดีคืนดีมันก็มาว่าเราไม่ทำงาน งานที่ทำมันสบายเกิน...เราก็ว่าถ้าไม่อยู่นี่ใครจะดูลูกเราเลยบอกให้มันเอาลูกไปให้แม่มันเลี้ยง..กูจะได้ไปทำงานหนักๆเงินเยอะกว่านี้..ด่ากันแทบทุกวันล่าสุดขว้างกระจกแตก..คือความรู้สึกเรามันหมดแล้วจริงๆ เหนื่อยมากกับชีวิต อยากเลิกให้มันจบๆ แล้วพี่สาวมันจะให้เราไปออกรถยนต์ให้อีกเพราะชื่อเค้าติดแบล๊คลิส เราก็ไม่รู้จะว่ายังไง เพราะลูกก็ต้องไปฝากเค้าเลี้ยง..เพราะบ้านเราก็ไม่มีโดนยึดตั้งแต่พ่อตาย..แม่ก็ทำงานเลิกค่ำ..อยากหนีไปไกลๆ...ทุกวันนี้คือเหนื่อยมาก..เราคิดว่าถ้าวันนึงเราป่วยสามมีมันจะดูแลเราหรอ..ขนาดดีๆมันยังไม่สนใจอะไรเลย..อาจจะพาไปหาหมอนะแต่คงไม่มานั่งเช็ดตัวดูแลหรอก..มันรังเกียจทุกอย่างแหละ..จานยังไม่เคยช่วยล้างเลยเวลาเราไม่สบาย..เกียดความเห็นแก่ตัวของมัน..มันไม่นอกใจนะ..แต่มันนิสัยแบบนี้ขนาดแม่เราอยู่มันยังด่าข้ามหัวเลย..มันบอกไม่ใช่พ่อแม่มัน..ตอนที่คบกันแรกๆเราก็รัดมากแหละถึงทน..พอนานๆไปมาคิดความ ของมัน..คือกูทนมาได้ไงว่ะ..เวลาทะเลาะกันตอนนั้นเราท้องอยู่.
มันเตะกระปุกน้ำตาลกระจัดกระจายหมดเรานั่งเก็บทั้งน้ำตา..ขับรถไปซื้อข้าวมาให้มันกิน..มันขว้างทิ้งมันบอกกูไม่กินอันนี้..เคยทะเลาะกันยุข้างนอกมันให้เราเดินกลับบ้านเอง..จนพี่ที่ร้านเค้ามาส่ง..เราตาบอดเองแหละที่ทนกับมัน..ตอนนี้คืออยากจบ..แต่แม่ก็บอกทนเพื่อลูก..ต้องทนไปอีกถึงไหนรอแก่กว่านี้ไม่มีที่ไปยิ่งหนักกว่าเดิม..ตอนนี้ยังหางานเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้..เคยบอกกับมันอยู่นะถ้าไม่มีลูกกูกเลิกกับนานแล้ว..
พยายามจะรู้สึกดีพยายามจะรัก..แต่ความเห็นแก่ตัวของมัน..ทำให้หมดรักไปแล้วจริงๆ