แบบนี้ถูกแล้วใช่มั้ย? ทำไมมันเจ็บเหลือเกิน

ตัวเราเองมีครอบครัวแล้ว ลูก 1 คน(8 ขวบ) ก่อนหน้านี้ 3 ปี ได้ไปเจอผู้ชายคนนึง คุยกันทุกวันๆ นัดเจอกัน จนถลำลึกไปไกลมากกว่าคนคุย เราก็รุ้ว่าในสิ่งที่ทำมันผิด แต่ก็ไม่หยุด จนปีกว่าเราถึงรู้ว่าเขาเองก็มีครอบครัวลูก 1 เช่นกัน แต่ด้วยความที่เรารักเขา เพราะเขาเป็นผู้ชายที่ดูแลเราดีมาก ดีกว่าสามี ดีกว่าทุกๆคนที่ผ่านมาในชีวิตเราอีก เขาเข้ามาเต็มเติมในสิ่งที่เราไม่เคยได้รับจากใครเลย เราจึงคุยกับเขาต่อไปเรื่อยๆ จนวันนึง สามีจับได้ แต่สามีไม่โกรธยังให้อภัยเราอีก แต่เราก็ยังแอบคุย เพราะไปเจอไม่ได้ ทำได้แค่แอบคุย เขาบอกพร้อมจะพังเพื่อที่จะมาสร้างอนาคตกับเราใหม่ มาเริ่มต้นใหม่กับเรา เขาพยายามห่างกับครอบครัวเขาเอง ทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้ไปอยู่กับเรา ถามว่าเราอยากไปสร้างครอบครัวใหม่กับเขาใหม่ เราก็อยากนะ ยอมรับเลยว่ารักเขามาก มากกว่าทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตอีก แต่ถามว่าตอนนี้ยังรักสามีมั้ย ก็รักนะ แต่น้อยลงมาก ก่อนหน้าเราเคยบอกว่าให้เราเข้มแข็งมากกว่านี้ก่อนเราจะเดินออกจากครอบครัวเอง แต่เวลาที่เรามองหน้าลูกชายทุกครั้ง บวกกับเวลาที่ลูกชายชอบพูดถึงครอบครัว แบบเวลาไปเที่ยวไหน ทำอะรัย ก็อยากไปพร้อมกัน 3 คน พ่อ แม่ ลูก เราจะได้เป็นครอบครัวกัน คำพูดของลูกชายมันทำให้บีบหัวใจเหลือเกิน เราก็รู้ว่าการที่ให้เขารอ เหมือนไปให้ความหวังเขา มันก็ต่างอึดอัดใจกันทั้ง 2 ฝ่าย 
         จนวันนึงเขาตั้งคำถามเด็ดขาดเลยว่าจะทำได้หรือไม่ได้ เราก็บอกไปว่าเราอยากไปสร้างครอบครัวใหม่กับเขานะ แต่เราไม่กล้าทิ้งลูกไป กลัวลูกไม่เข้าใจ กลัวลูกจะมีปมว่าผิดอะไร ทำไมพ่อแม่ต้องเลิกกัน  เราก็อยากทำตามหัวใจของเรา เราก็อยากไปมีความสุขในแบบที่เราเลือกเหมือนกัน แต่เราไม่กล้าเดินออกไปโดยที่ลูกไม่ได้ผิดอะไรเลย ถ้าเดินออกมาแล้วลูกเราจะเสียใจมั้ย จะเป็นอย่างไรต่อไป แต่ชีวิตเราก็เหมือนขาดเขาไม่ได้ แค่ไม่ได้คุยกัน ก็เจ็บแล้ว พอได้คุยกันคำพูดของเขาก็ดูเหินห่าง มันยิ่งทำให้เจ็บเหลือเกิน 
          ถ้าไม่มีเขาหลังจากนี้เราจะอยู่ยังไง เรายังอยากมีเขาข้างๆอยู่นะ ไม่ต้องมีสถานะก็ได้ ยังอยากคุย อยากได้ยินเสียงอยู่นะ ไม่รู้ว่าโอกาสเหล่านี้มันยังจะเกิดขึ้นได้อีกมั้ย
     
        จบกันแบบนี้มันถูกแล้วใช่มั้ย