รักกันแต่ไม่มีความสุข มีกันอยู่ในใจแต่ไม่ได้มีอยู่ในชีวิต

เราคบกับแฟนมา 2 ปีกว่า ช่วงแรกอะไรก็ว่าดี ชี้ไม้เป็นไม้ชี้นกเป็นนก เวลาเปลี่ยน สิ่งแวดล้อมเปลี่ยน คนเปลี่ยน ความรักของเราสองคนเคยเบิกบานจนใครๆต้องอิจฉา ใส่ใจ ดูแล เทคแคร์ตลอด จนใครจะไปรู้ว่าอะไรที่มันเคยเป็นเคยมีอยู่ทุกวันมันจะเปลี่ยนไป จนกระทั่งเขาเริ่มที่ไม่ได้อยากจะรู้ว่าวันนี้เราทำงานมาเป็นยังไงบ้าง ไม่ได้อยากจะถามว่าทำไมเงียบหายไปไม่โทรมา ไม่ได้อยากรู้ความเคลื่อนไหวเราอีกต่อไป ไม่มีเลย เขาทำงานรับทอดธุรกิจจากทางบ้านต่อ ช่วงที่วุ่นวายที่เขาต้องทำงานไม่เป็นเวลา เรากลับเข้าใจเขามาตลอด เขาเคยหายไปเลย 6 เดือน โดยที่ไม่ได้บอกอะไรเราเลยสักคำ พอกลับมาก็วนลูปเดิม ยิ่งตอนนี้เขาทำงานยิ่งไม่มีเลย คุยกันไม่ต้องพูดถึง เจอกันเดือนนึงครั้งนึง สองเดือนครั้ง แล้วก็จะมีความสุขทุกครั้งที่เจอ แต่พอกลับมาก็ปล่อยเราทุกข์อยู่เหมือนเดิม แทบเหมือนคนไม่รู้จักกัน มานั่งถามตัวเองว่าความรักจริงๆมันควรจะมีความสุขทุกช่วงเวลาของชีวิตไม่ใช่หรอ ไม่ใช่แค่บางช่วงเวลาของชีวิต จากคนรักที่สนิทกันไปไหนมาไหนด้วยกัน ตอนนี้บทสนทนาผ่านตัวอักษรก็แทบจะไม่มีให้เห็น นอกจากสติ๊กเกอร์หน้ายิ้มโง่ๆตัวนึง คำพูดที่เคยมีทุกวันนี้ถามว่าจะไม่พูดอะไรหน่อยหรอ เขาก็ตอบแค่ว่าไม่รู้สิ ไม่รู้จะพูดอะไร ทั้งๆที่ยังคุยกันไม่ถึง 2-3 ประโยค สายตาที่เจอกันแต่ละครั้งมันเริ่มเย็นชาไปเรื่อยๆ หัวใจเริ่มไม่เต้นแรงเหมือนเมื่อก่อน เรื่องเวลาให้ไม่ได้ซีเรียสเลย ขอแค่บอก แต่นี่ไม่บอกต่อให้จะมีไม่มีก็จะไม่บอก เราไม่ได้รับรู้เรื่องราวของกันและกันแบบนี้มานานแล้ว แต่คนถามเขาว่าเรายังรักกันอยู่ไหม เขายังยืนยันคำเดิมว่าเรายังรักกัน รักกันแบบไหน เวลาที่เคยมีทุกวันนี้แค่ตอบแชทก็ยังโดนเมินไปได้เป็นอาทิตย์ถ้าเราไม่สุดจริงๆลงสตอรี่ไอจีเพื่อเรียกร้องความสนใจ ว่าเวลาเหนื่อยๆหันไปทางไหนก็ไม่เจอใครสักคน เวลาที่เขาต้องการเราต่อให้เราจะไม่มีเวลาอยู่ยุ่งแค่ไหนเขายังมีเราอยู่ข้างๆตลอด แต่พอเราต้องการเขาบ้างทุกวันนี้เขาไปอยู่ไหน มีสถานะแฟนหรือคนรักไว้เพื่อประดับเพื่ออะไรในเมื่อหัวใจมันตายด้านไปหมดแล้ว คำว่ารักอย่างเดียวมันไม่พอจริงๆ