ผมเป็นผู้ชาย อายุ 20 ปี
เคยทำงานมาแล้วหลายที่
ตอนนี้ผมทำงานเลี้ยงตัวเอง และเรียนคณะบริหารธุรกิจ ม.รามคำแหง
(ถ้าเลือกได้ ผมอยากจะเรียนมหาวิทยาลัยปิดของรัฐมากกว่า)
เวลาผมเลิกงานมา ผมก็จะมานั่งเรียนดู VDO ใน m-learning เลคเชอร์หนังสือไปด้วย จดลงในสมุดไปด้วย
ผมเหนื่อยมากครับ และท้อมาก ไม่ใช่เพราะทำงานทั้งวันนะ แต่คือเพื่อนร่วมงานนี่แหละครับ
ผมไม่แน่ใจว่าสังคมคนวัยทำงานที่ทำงานเกี่ยวกับบริหารธุรกิจ ในออฟฟิศบนตึกสูงๆในกรุงเทพ
จะมีเพื่อนร่วมงานประเภทนี้ไหม
เพราะที่ที่ทำงานของผมที่ผ่านมาจนถึง ณ ปัจจุบันนี้ ไม่มีใครเรียนจบปริญญาตรีกัน
ที่ทำงานของผมที่แรกในชีวิต คือ เซเว่น
ผมทำงาน บางวันเข้าแคชเชียร์ บางวันอยู่งานนอก(จัดเรียงสินค้า)
ช่วงแรกๆทำไปผมเองคือยังไม่ชิน ยังไม่คล่องอะไรมาก
มีวันนึงผมมาสาย เกินครึ่งชั่วโมงแค่ครั้งเดียวและครั้งแรก
หลังจากนั้นก็มีพี่ผญ.คนนึง จ้องคอยจับผิดผมตลอด แต่คนอื่นกลับไม่จับผิด
ทั้งๆที่ก็มีทุกคนในที่ทำงานที่เคยมีประวัติมาสายเหมือนกัน
และพี่เขาก็แซะผมมาตลอด ด่าผมแบบหยาบๆคายๆ
คนอื่นๆในที่ทำงานไม่มีใครว่าอะไรเรื่องที่ผมมาสายเลยนะ มีแค่เตือนว่า วันหลังอย่ามาสายแค่นั้น
ผมก็แปลกใจ ทำไมพี่เขาถึงแซะผมบ่อยมาก
ผมเลยเดาว่า พี่เขาคงไม่ถูกชะตากับผมล่ะมั้ง
แต่เอาเข้าจริง ตัวผมเองก็คิดในใจว่า
แค่ผมมาทำงานสายแค่ครั้งแรกและครั้งเดียว ก็คงไม่ต้องมาเกียจกันถึงขนาดนี้ก็ได้มั้ง!!!!!
พี่เขาก็เป็นแค่พนักงานทั่วๆไป ไม่ได้เป็นผู้ช่วยหรือผู้จัดการอะไร
แต่ผมก็ไม่ได้แคร์อะไร ทำแค่ 3 เดือนผมก็ลาออกเพราะไปศึกษาต่อระดับมหาวิทยาลัย
และพอผมไปเรียนมหาวิทยาลัย ได้เพียง 3 เดือน
ผมก็ลาออก เพราะปัญหาการเงินที่บ้าน
ซึ่งเพื่อนในมหาลัย ก็ดีนะครับ เวลาพูดคุยอะไรจะดีมาก ไม่มีใครพูดคำหยาบ ไม่มีใครพูดคุยเรื่องใต้สะดือ
พอผมลาออกจากมหาลัย ผมก็กลับมาอยู่บ้านกับแม่ และผมก็ไม่ได้ขอเงินแม่อีก
ผมก็มาทำงานแคชเชียร์ในห้าง
ที่ทำงาน พนักงานแคชเชียร์ ต้องเข้างานก่อน 15 นาที ก่อนห้างเปิด
ปกติผมเข้างานก่อน 15 นาที ทุกวัน
แต่มีวันนึง ซึ่งคืนก่อนวันที่จะมาทำงานผมไปทำงาน ผมไปกินเหล้ากับเพื่อน
และเช้ามาเผลอตื่นสาย แต่เวลาคือยังทันพอที่จะไปถึงที่ทำงานทันอยู่ รีบอาบน้ำแต่งตัว
เราไปถึงที่ทำงานไม่สาย แต่ไม่ทัน 15 นาที คือเกินไปแล้ว 5 นาที แต่ยังมีเวลาอีก 10 นาทีก่อนห้างเปิด
พอไปถึงที่ทำงานแล้ว ผมก็จัดการธุระแล้วเข้าไปที่เคาน์เตอร์ จนมีพี่ผญ.คนนึง ถามผมว่าทำไมถึงเข้างานช้า พร้อมกับสายตาที่แบบไม่พอใจเรามากๆ
แต่เราไม่ก็บอกว่า ตื่นสาย และหลังจากนั้นผมก็ทำงานตามปกติ แต่พอเวลาพักเบรก เขาก็เอาเรื่องที่ผมเข้างานช้า ไปเล่าให้เพื่อนเขาฟัง พร้อมกับสายตาที่เหมือนคนจะอาฆาต
แต่เพื่อนในกลุ่มเขาก็ไม่อะไรกับผมนะ มีแต่พี่เขาคนเดียวที่เป็นกับผมแบบนี้
และหลังจากนั้น พี่เขาก็ไม่คุยไม่ทักไม่ทายอะไรกับผมอีกเลย
แต่ผมก็ไม่แคร์อะไร เพราะปกติผมก็ไม่เคยสนิทกับพี่เขาอยู่แล้ว
จนมีวันนึง ผมกับพี่เขาอยู่ล็อกเกอร์ติดกัน จนมีลูกค้าท่านนึงลังเลว่าจะเข้าล็อกเกอร์ของผมหรือพี่เขาดี ผมกับพี่เขาก็เรียกลูกค้าด้วยกัน แต่ลูกค้าเขาตัดสินใจเข้าล็อกเกอร์พี่เขา
จนพี่เขาหันหลังมาด่าผมว่า ทำไมผมไม่เรียกลูกค้า พร้อมกับสายตาอาฆาตใส่
ผมก็งงสิครับ เมื่อกี้ผมก็เรียกลูกค้าอยู่นะ
(ผมทำงานได้ที่นี่ 3 เดือน ก็ลาออกเพราะเงินน้อยมาก เริ่มแรกทำงานเขาให้อยู่แค่พนักงานรายวันเงินเดือน 8,000 บาท กว่าเขาจะปรับให้เป็นพนักงานประจำก็เลยครึ่งปีนู่น)
ผมย้ายไปทำงานที่ร้านตู้เกม บ้านบอล
คือที่ทำงานที่นี่ เพื่อนที่ทำงานดีกับผมมาก
เฟรนลี่มาก ไม่มีใครมาจับผิด ไม่มีใครมาอคติกัน
แต่ทำงานไปได้สักพัก โควิดเข้ามา
ผู้จัดการเขาให้ผมเขียนใบลาออกทันทีเลย
ช่วงโควิดระบาด คือ ผมก็พักอยู่บ้าน ได้เงินเยียวยาจากรัฐ
พอ 3 เดือนที่ผมว่างงาน ผมก็ตัดสินใจย้ายเข้ามาทำงานในกรุงเทพ มาทำงานที่ภัตตาคารแห่งหนึ่ง
ผมทำงานคือ ยังไม่คล่อง ยังไม่ชิน และไม่มั่นใจ เพราะลูกค้าเยอะมาก
จนกัปตันคนนึงเขาด่าผมสารพัด
จนมีวันนึงผมเสิร์ฟอาหารผิดโต๊ะ พี่กัปตันคนนี้ด่าว่าปัญญาอ่อนและสะกิดหยิกไล่ผมเจ็บมาก
จนผมเกิดความไม่พอใจกับพี่กัปตันคนนี้
ผมไม่สนใจพี่แก ไม่คุยกับพี่แก และพี่แกก็แซะผมตลอด ด่าคำหยาบๆคายๆ ว่าโง่ ปัญญาอ่อน พ่อแม่ไม่สั่งสอน ใส่ผมสารพัด
มีครั้งหนึ่ง แกยืนคุยกับเพื่อนที่ทำงานคนนึง ผมตั้งใจเดินตัดหน้าพี่แกเขาเลยครับ ไม่ก้มหัวให้ด้วย
ผมทำงานที่นี่ตามปกติ ทำทุกอย่างเป็นระบบระเบียบ แต่เวลาผมเผลอทำอะไรพลาดนิดเดียว พี่แกชอบจ้องจับผิดผมตลอด คอยด่าทุกครั้ง
และเพื่อนผมที่ทำงานหลายคนไม่ค่อยมีใครชอบแก วันไหนที่พี่แกหยุด ทุกๆคนจะบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า สบายใจมาก
ผมทำงานที่ภัตตาคารแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ลูกค้าที่มาทาน ส่วนใหญ่จะเป็นคนที่ทำงานเงินเดือนสูง เจ้าของกิจการ ข้าราชการ เป็นต้น
เวลาผมเห็นเขามานั่งทานอาหาร หลายๆคนจะมากับเพื่อนๆ ครอบครัวใหญ่ๆ
แต่ละคนแต่งตัวดี โปรไฟล์ดี หน้าที่การงานดี และการพูดการจาเพราะมากๆ พูดอะไรเป็นเรื่องเป็นราว ไม่มีคำหยาบ
ผมเห็นแล้ว ผมอยากมีสังคมแบบนี้มาก
สังคมคนวัยทำงานที่จบปริญญาตรี เขามีคนประเภทแบบนี้ไหมครับ
เคยทำงานมาแล้วหลายที่
ตอนนี้ผมทำงานเลี้ยงตัวเอง และเรียนคณะบริหารธุรกิจ ม.รามคำแหง
(ถ้าเลือกได้ ผมอยากจะเรียนมหาวิทยาลัยปิดของรัฐมากกว่า)
เวลาผมเลิกงานมา ผมก็จะมานั่งเรียนดู VDO ใน m-learning เลคเชอร์หนังสือไปด้วย จดลงในสมุดไปด้วย
ผมเหนื่อยมากครับ และท้อมาก ไม่ใช่เพราะทำงานทั้งวันนะ แต่คือเพื่อนร่วมงานนี่แหละครับ
ผมไม่แน่ใจว่าสังคมคนวัยทำงานที่ทำงานเกี่ยวกับบริหารธุรกิจ ในออฟฟิศบนตึกสูงๆในกรุงเทพ
จะมีเพื่อนร่วมงานประเภทนี้ไหม
เพราะที่ที่ทำงานของผมที่ผ่านมาจนถึง ณ ปัจจุบันนี้ ไม่มีใครเรียนจบปริญญาตรีกัน
ที่ทำงานของผมที่แรกในชีวิต คือ เซเว่น
ผมทำงาน บางวันเข้าแคชเชียร์ บางวันอยู่งานนอก(จัดเรียงสินค้า)
ช่วงแรกๆทำไปผมเองคือยังไม่ชิน ยังไม่คล่องอะไรมาก
มีวันนึงผมมาสาย เกินครึ่งชั่วโมงแค่ครั้งเดียวและครั้งแรก
หลังจากนั้นก็มีพี่ผญ.คนนึง จ้องคอยจับผิดผมตลอด แต่คนอื่นกลับไม่จับผิด
ทั้งๆที่ก็มีทุกคนในที่ทำงานที่เคยมีประวัติมาสายเหมือนกัน
และพี่เขาก็แซะผมมาตลอด ด่าผมแบบหยาบๆคายๆ
คนอื่นๆในที่ทำงานไม่มีใครว่าอะไรเรื่องที่ผมมาสายเลยนะ มีแค่เตือนว่า วันหลังอย่ามาสายแค่นั้น
ผมก็แปลกใจ ทำไมพี่เขาถึงแซะผมบ่อยมาก
ผมเลยเดาว่า พี่เขาคงไม่ถูกชะตากับผมล่ะมั้ง
แต่เอาเข้าจริง ตัวผมเองก็คิดในใจว่า
แค่ผมมาทำงานสายแค่ครั้งแรกและครั้งเดียว ก็คงไม่ต้องมาเกียจกันถึงขนาดนี้ก็ได้มั้ง!!!!!
พี่เขาก็เป็นแค่พนักงานทั่วๆไป ไม่ได้เป็นผู้ช่วยหรือผู้จัดการอะไร
แต่ผมก็ไม่ได้แคร์อะไร ทำแค่ 3 เดือนผมก็ลาออกเพราะไปศึกษาต่อระดับมหาวิทยาลัย
และพอผมไปเรียนมหาวิทยาลัย ได้เพียง 3 เดือน
ผมก็ลาออก เพราะปัญหาการเงินที่บ้าน
ซึ่งเพื่อนในมหาลัย ก็ดีนะครับ เวลาพูดคุยอะไรจะดีมาก ไม่มีใครพูดคำหยาบ ไม่มีใครพูดคุยเรื่องใต้สะดือ
พอผมลาออกจากมหาลัย ผมก็กลับมาอยู่บ้านกับแม่ และผมก็ไม่ได้ขอเงินแม่อีก
ผมก็มาทำงานแคชเชียร์ในห้าง
ที่ทำงาน พนักงานแคชเชียร์ ต้องเข้างานก่อน 15 นาที ก่อนห้างเปิด
ปกติผมเข้างานก่อน 15 นาที ทุกวัน
แต่มีวันนึง ซึ่งคืนก่อนวันที่จะมาทำงานผมไปทำงาน ผมไปกินเหล้ากับเพื่อน
และเช้ามาเผลอตื่นสาย แต่เวลาคือยังทันพอที่จะไปถึงที่ทำงานทันอยู่ รีบอาบน้ำแต่งตัว
เราไปถึงที่ทำงานไม่สาย แต่ไม่ทัน 15 นาที คือเกินไปแล้ว 5 นาที แต่ยังมีเวลาอีก 10 นาทีก่อนห้างเปิด
พอไปถึงที่ทำงานแล้ว ผมก็จัดการธุระแล้วเข้าไปที่เคาน์เตอร์ จนมีพี่ผญ.คนนึง ถามผมว่าทำไมถึงเข้างานช้า พร้อมกับสายตาที่แบบไม่พอใจเรามากๆ
แต่เราไม่ก็บอกว่า ตื่นสาย และหลังจากนั้นผมก็ทำงานตามปกติ แต่พอเวลาพักเบรก เขาก็เอาเรื่องที่ผมเข้างานช้า ไปเล่าให้เพื่อนเขาฟัง พร้อมกับสายตาที่เหมือนคนจะอาฆาต
แต่เพื่อนในกลุ่มเขาก็ไม่อะไรกับผมนะ มีแต่พี่เขาคนเดียวที่เป็นกับผมแบบนี้
และหลังจากนั้น พี่เขาก็ไม่คุยไม่ทักไม่ทายอะไรกับผมอีกเลย
แต่ผมก็ไม่แคร์อะไร เพราะปกติผมก็ไม่เคยสนิทกับพี่เขาอยู่แล้ว
จนมีวันนึง ผมกับพี่เขาอยู่ล็อกเกอร์ติดกัน จนมีลูกค้าท่านนึงลังเลว่าจะเข้าล็อกเกอร์ของผมหรือพี่เขาดี ผมกับพี่เขาก็เรียกลูกค้าด้วยกัน แต่ลูกค้าเขาตัดสินใจเข้าล็อกเกอร์พี่เขา
จนพี่เขาหันหลังมาด่าผมว่า ทำไมผมไม่เรียกลูกค้า พร้อมกับสายตาอาฆาตใส่
ผมก็งงสิครับ เมื่อกี้ผมก็เรียกลูกค้าอยู่นะ
(ผมทำงานได้ที่นี่ 3 เดือน ก็ลาออกเพราะเงินน้อยมาก เริ่มแรกทำงานเขาให้อยู่แค่พนักงานรายวันเงินเดือน 8,000 บาท กว่าเขาจะปรับให้เป็นพนักงานประจำก็เลยครึ่งปีนู่น)
ผมย้ายไปทำงานที่ร้านตู้เกม บ้านบอล
คือที่ทำงานที่นี่ เพื่อนที่ทำงานดีกับผมมาก
เฟรนลี่มาก ไม่มีใครมาจับผิด ไม่มีใครมาอคติกัน
แต่ทำงานไปได้สักพัก โควิดเข้ามา
ผู้จัดการเขาให้ผมเขียนใบลาออกทันทีเลย
ช่วงโควิดระบาด คือ ผมก็พักอยู่บ้าน ได้เงินเยียวยาจากรัฐ
พอ 3 เดือนที่ผมว่างงาน ผมก็ตัดสินใจย้ายเข้ามาทำงานในกรุงเทพ มาทำงานที่ภัตตาคารแห่งหนึ่ง
ผมทำงานคือ ยังไม่คล่อง ยังไม่ชิน และไม่มั่นใจ เพราะลูกค้าเยอะมาก
จนกัปตันคนนึงเขาด่าผมสารพัด
จนมีวันนึงผมเสิร์ฟอาหารผิดโต๊ะ พี่กัปตันคนนี้ด่าว่าปัญญาอ่อนและสะกิดหยิกไล่ผมเจ็บมาก
จนผมเกิดความไม่พอใจกับพี่กัปตันคนนี้
ผมไม่สนใจพี่แก ไม่คุยกับพี่แก และพี่แกก็แซะผมตลอด ด่าคำหยาบๆคายๆ ว่าโง่ ปัญญาอ่อน พ่อแม่ไม่สั่งสอน ใส่ผมสารพัด
มีครั้งหนึ่ง แกยืนคุยกับเพื่อนที่ทำงานคนนึง ผมตั้งใจเดินตัดหน้าพี่แกเขาเลยครับ ไม่ก้มหัวให้ด้วย
ผมทำงานที่นี่ตามปกติ ทำทุกอย่างเป็นระบบระเบียบ แต่เวลาผมเผลอทำอะไรพลาดนิดเดียว พี่แกชอบจ้องจับผิดผมตลอด คอยด่าทุกครั้ง
และเพื่อนผมที่ทำงานหลายคนไม่ค่อยมีใครชอบแก วันไหนที่พี่แกหยุด ทุกๆคนจะบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า สบายใจมาก
ผมทำงานที่ภัตตาคารแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ลูกค้าที่มาทาน ส่วนใหญ่จะเป็นคนที่ทำงานเงินเดือนสูง เจ้าของกิจการ ข้าราชการ เป็นต้น
เวลาผมเห็นเขามานั่งทานอาหาร หลายๆคนจะมากับเพื่อนๆ ครอบครัวใหญ่ๆ
แต่ละคนแต่งตัวดี โปรไฟล์ดี หน้าที่การงานดี และการพูดการจาเพราะมากๆ พูดอะไรเป็นเรื่องเป็นราว ไม่มีคำหยาบ
ผมเห็นแล้ว ผมอยากมีสังคมแบบนี้มาก