คนเราน่าจะแลกชีวิตกันได้คงดีมากเลยนะคะ

คิดว่าชีวิตไม่ได้ปัญหาอะไรมากไปกว่าคนอื่นๆเลยค่ะ การเรียนก็ไม่มีปัญหา เป้าหมายในชีวิตก็ตั้งไว้แล้ว การเงินก็ปานกลาง แต่รู้สึกว่าทุกๆวันที่ตื่นมามันไม่มีความสุขเลย พยายามค้นหาว่าความสุขมันคืออะไร น้ำตามันไหลออกมาโดยไม่มีเหตุผลเลยในทุกครั้ง เช้ามาลืมตาแล้วเจอเพดานห้อง มันก็รู้สึกเหนื่อย การหายใจมันก็เหนื่อยพอกัน เคยรู้สึกว่าตัวเองลืมความโซบลูนี้ไปตอนที่แอบรักเพื่อนคนหนึ่ง ตอนที่คิดว่าจะพยายามทำอะไรเพื่อพ่อแม่ พี่สาว หลานชายได้บ้าง แต่พอเห็นว่าทุกคนโอเคดี มันก็กลับมาโฟกัสที่ตัวเอง รู้สึกเหมือนมันน่าเบื่อหน่ายไปหมด ไม่รู้ว่าชีวิตมีค่ายังไง ความสุขจะหาได้จากที่ไหน รู้สึกว่าถ้าตายไปได้ก็คงจะดีรึเปล่า คุยกับเซนเซย์ที่มหาวิทยาลัยมา เขาบอกว่าให้พยายามหาสิ่งที่ชอบทำ แล้วทำมันซะ ทำทุกอย่างแล้วจริงๆค่ะ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย 
    มีคนเคยบอกว่าถ้าคิดจะหมดอะไรตายอยากในชีวิต ให้ลองย้อนมองคนที่เขาแย่กว่าเราสิ มันกลับยิ่งทำให้เรายิ่งหดหู่ มันดีแล้วจริงๆเหรอคะ ดีแล้วจริงๆเหรอที่เราจะได้กำลังใจจากการมองคนที่ด้อยกว่า เอาความด้อยกว่าเรา เอาความเปรียบเทียบที่เรากดคนอื่นได้ แล้วตัวเองดีกว่ามาเป็นกำลังใจ มันดีแล้วจริงรึเปล่า เพราะงั้นทั้งชีวิตไม่เคยเอาตัวเองไปเปรียบกับใคร คนเรามันต่างกัน ความรู้สึกนึกคิดมันก็ต่างกัน โลกนี้มันแย่จังเลยนะคะ บางคนที่เขาดิ้นรนไม่อยากตายจากโลกนี้ไปสักที ยังมีสิ่งที่อยากทำ ถ้าเราแลกชีวิตกันได้ก็คงดีนะคะ เพราะนี่รู้สึกว่าไม่ต้องการชีวิตของตัวเองอีกแล้วเลย.......ถ้าความตายมันคือปลายทางสุดท้ายในชีวิต ก็คิดว่าความหวังและสิ่งที่อยากได้ที่สุดตอนนี้ ก็คือความตายยังไงยังงั้นเลยจริงๆค่ะ