สวัสดีค่ะ เกริ่นก่อนว่าเราโดนทำร้ายจิตใจมาตั้งแต่เด็กด้วยความที่เป็นเด็กเลยไม่ได้คิดอะไรพอโตขึ้นมาเริ่มคิดเยอะขึ้นเรื่อยๆ คือตั้งแต่เด็กเลยเรามักจะถูกลืม โดนดูถูก โดนแกล้งต่างๆนาๆหนักที่สุดคือบังคับกินลิคควิด(แต่เราไม่ได้ทำตามนะคะ)
พอเริ่มโตก็โดนเหยียดดูถูกหักหลังต่างๆนาๆที่คนส่วนมากโดนเรื่องครอบครัวนี่แล้วใหญ่ที่บ้านมีพ่อ แม่ พี่(ไปทำงานแล้ว) เรา คือเกริ่นก่อนว่าพี่เราเป็นเด็กที่ดีมากเรียนเก่งไม่เคยทำให้ผิดหวัง ส่วนเราตรงข้ามกับพี่ทุกอย่างเลยค่ะแม่เราเลยจะลำเอียงรักพี่มากกว่าอันนี้เราก็พอเข้าใจแต่บางเรื่องเราว่ามันเกินไปจนเราคิดว่าเราเป็นลูกเขาจริงๆใช่มั้ยเวลาที่เราทุกข์ใจเหนื่อยใจเราไม่สามารถบอกแม่ได้เลยแม่เราจะห้ามนู้นห้ามนี่แบบเราไม่สามารถปรึกษาแม่ได้เลยจริงๆบางทีเราจนรู้สึกแบบมันเหนื่อยเกินไปมากๆเลยจนอยากจะออกจากบ้านหลังนี้แต่ทำไม่ได้(อายุยังไม่เยอะพอที่จะทำงานหาเงินเองได้)เวลาเพื่อนไปเที่ยวกันแล้วเราไม่ได้ไปเราแบบนอยด์เฟลแบบอธิบายไม่ถูกด้วยความที่เป็นห่วงเราก็เข้าใจแต่บางทีปล่อยไปก็ได้บางทีเรากลัวตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้าเพราะเราเคยคิดไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อจะได้ไม่ต้องเหนื่อยเราพยายามเป็นคนเข้มแข็งแต่เรากลับยิ่งอ่อนแอลงเราไม่รู้ว่าจะปรึกษาใครดีทุกคนคิดว่าเราควรทำยังไงต่อดีคะ
เหนื่อยกับทุกๆอย่าง ครอบครัว เพื่อน สิ่งรอบข้าง