จขกท ปัจจุบันเป็นพนักงานประจำอยู่ครับ ทำงานสายออกแบบนะครับ เรื่องไอเดียก็ไม่ได้ดีโดดเด่นอะไรมาก
ตัวงานปัจจุบันก็ถือว่าหนักขึ้นเยอะ แต่ก็ยังพอทำไหวครับ แต่กลับมาบ้านก็ไม่ได้พักหรอกครับ เพราะต้องหาความรู้มาพัฒนาตัวเองต่ออีก
ซึ่งแน่นอนถ้าจะทำอาชีพนี้ให้รุ่ง ผมยกให้เรื่อง ไอเดีย สำคัญเป็นอันดับต้นๆเลย
ซึ่งต้องคอยพยายามอัพเดทเทรนด์ หาไอเดียเข้าหัว ด้วยความที่ไม่ได้เก่งแบบโดดเด่นนี่แหละ เลยต้องพยายามพัฒนาตัวเอง
ยิ่งโลกยุคนี้อะไรหลายอย่างมันมาเร็วไปเร็วมาก เลยต้องพยายามหนักเข้าไปอีก แต่บางทีก็รู้สึกว่าไม่เข้าหัวเลยเหมือนกัน ก็ไม่รู้ว่ากดดันตัวเองด้วยรึเปล่า ขนาดเปิดหนังดูแค่ไม่กี่นาทีหรือเล่นเกมมือถือแค่แปปๆยังรู้สึกผิดว่าเอาเวลามาทำเรื่องไร้สาระซะอย่างงั้น ทั้งๆที่แค่อยากจะพัก
ส่วนตัวที่โดดเข้ามาทำงานสายนี้เพราะความชอบส่วนตัวครับ เอาจริงๆก็จบไม่ตรงสายด้วยนะ 555+ แต่ก็ทำมาได้หลายปีอยู่เหมือนกัน
แต่ความชอบของผม มันก็แค่ระดับที่ชอบรู้ตัวว่าทำได้ แต่ไม่ได้ถึงขั้นหลงไหลจนอยากทุ่มเทชีวิตไปกับมันขนาดนั้น
พอพยายามพัฒนาตัวเองหนักๆเข้ามันเริ่มทำให้ผมรู้สึกทรมาณอยู่ลึกๆในใจยังไงก็ไม่รู้ กลัวว่าซักวันจะกลายเป็นเกลียดงานนี้ไปซะแทน
ทุกวันนี้ผมก็พยายามอยู่ครับ แต่ถึงอย่างงั้นหัวผมมันกลับไม่พยายามด้วยเลย เหมือนเรียนรู้พัฒนาอะไรไปก็ไม่เข้าหัวเท่าที่ควร
จนหลายๆครั้งก็ถามกับตัวเองว่าอาชีพที่ผมทำอยู่นี้มันใช้สิ่งที่ผมควรทำต่อไปรึเปล่า
ทั้งเหนื่อยทั้งท้อกับการพัฒนาตัวเอง จนบางครั้งก็แอบท้อจนแอบร้องไห้กับตัวเองเงียบๆคนเดียวอยู่บ่อยๆ
เวลาพ่อแม่โทรมาก็ต้องแกล้งปั้นยิ้มทำเสียงสดใสเพื่อให้ท่านสบายใจ เอาจริงๆผมก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าแล้วด้วยมั้ย
ถามว่าชีวิตผมมีเป้าหมายอะไรมั้ย ส่วนตัวผมก็ไม่ได้มีเป้าหมายชัดเจนหรอกครับ
ไม่ได้มีความทะเยอะทะยายอยากเป็นเจ้าของกิจการหรืออยากรวยระดับสิบล้านร้อยล้านเลยครับ
สิ่งที่ผมต้องการมากที่สุดในชีวิตก็แค่อยากใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบสุขก็เท่านั้นเอง
เข้าใจว่าชีวิตการทำงานต้องสู้ต้องพัฒนาตัวเอง แต่บางครั้งก็ทรมาณอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกัน
ตัวงานปัจจุบันก็ถือว่าหนักขึ้นเยอะ แต่ก็ยังพอทำไหวครับ แต่กลับมาบ้านก็ไม่ได้พักหรอกครับ เพราะต้องหาความรู้มาพัฒนาตัวเองต่ออีก
ซึ่งแน่นอนถ้าจะทำอาชีพนี้ให้รุ่ง ผมยกให้เรื่อง ไอเดีย สำคัญเป็นอันดับต้นๆเลย
ซึ่งต้องคอยพยายามอัพเดทเทรนด์ หาไอเดียเข้าหัว ด้วยความที่ไม่ได้เก่งแบบโดดเด่นนี่แหละ เลยต้องพยายามพัฒนาตัวเอง
ยิ่งโลกยุคนี้อะไรหลายอย่างมันมาเร็วไปเร็วมาก เลยต้องพยายามหนักเข้าไปอีก แต่บางทีก็รู้สึกว่าไม่เข้าหัวเลยเหมือนกัน ก็ไม่รู้ว่ากดดันตัวเองด้วยรึเปล่า ขนาดเปิดหนังดูแค่ไม่กี่นาทีหรือเล่นเกมมือถือแค่แปปๆยังรู้สึกผิดว่าเอาเวลามาทำเรื่องไร้สาระซะอย่างงั้น ทั้งๆที่แค่อยากจะพัก
ส่วนตัวที่โดดเข้ามาทำงานสายนี้เพราะความชอบส่วนตัวครับ เอาจริงๆก็จบไม่ตรงสายด้วยนะ 555+ แต่ก็ทำมาได้หลายปีอยู่เหมือนกัน
แต่ความชอบของผม มันก็แค่ระดับที่ชอบรู้ตัวว่าทำได้ แต่ไม่ได้ถึงขั้นหลงไหลจนอยากทุ่มเทชีวิตไปกับมันขนาดนั้น
พอพยายามพัฒนาตัวเองหนักๆเข้ามันเริ่มทำให้ผมรู้สึกทรมาณอยู่ลึกๆในใจยังไงก็ไม่รู้ กลัวว่าซักวันจะกลายเป็นเกลียดงานนี้ไปซะแทน
ทุกวันนี้ผมก็พยายามอยู่ครับ แต่ถึงอย่างงั้นหัวผมมันกลับไม่พยายามด้วยเลย เหมือนเรียนรู้พัฒนาอะไรไปก็ไม่เข้าหัวเท่าที่ควร
จนหลายๆครั้งก็ถามกับตัวเองว่าอาชีพที่ผมทำอยู่นี้มันใช้สิ่งที่ผมควรทำต่อไปรึเปล่า
ทั้งเหนื่อยทั้งท้อกับการพัฒนาตัวเอง จนบางครั้งก็แอบท้อจนแอบร้องไห้กับตัวเองเงียบๆคนเดียวอยู่บ่อยๆ
เวลาพ่อแม่โทรมาก็ต้องแกล้งปั้นยิ้มทำเสียงสดใสเพื่อให้ท่านสบายใจ เอาจริงๆผมก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าแล้วด้วยมั้ย
ถามว่าชีวิตผมมีเป้าหมายอะไรมั้ย ส่วนตัวผมก็ไม่ได้มีเป้าหมายชัดเจนหรอกครับ
ไม่ได้มีความทะเยอะทะยายอยากเป็นเจ้าของกิจการหรืออยากรวยระดับสิบล้านร้อยล้านเลยครับ
สิ่งที่ผมต้องการมากที่สุดในชีวิตก็แค่อยากใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบสุขก็เท่านั้นเอง