อายุ 25 แล้วแม่ยังไม่ปล่อยเลย

คือเราโตมา โดยถูกเลี้ยงดูในแบบ กลัวไปซะหมดทุกอย่าง เช่น ห้ามขับมอเตอร์ไซต์ ห้ามขับรถยนตร์ สาเหตุเพราะกลัวไปประสบอุบัติเหตุ เรื่องเพื่อนบางคนแค่เพื่อนเจาะหู มีรอยสัก ก็บอกเป็นคนไม่ดีซะแล้วเดี๋ยวๆนะทำไมตัดสินกันแค่ภายนอกละ?? จะไปเที่ยวทีนะต้องรายงานตลอด แล้วยิ่งไปไกลๆนั่งรถไฟ รถทัวร์ รถตู้ รวมถึง ซ้อนมอเตอร์ไซต์ กลัวไปหมดซะทุกอย่าง คือแบบเราไม่มีอิสระเลย ไปเที่ยวแบบไม่ตามจิกคอยโทรจี้นะแค่แถวบ้านเองแหละ เราอยากไปไกลๆบ้างแต่ไม่ได้เลย เราเคยถามสาเหตุทำไมไม่ปล่อยเราเขาบอก สมัยเขาตอนอายุเท่าเราเขาถูกเลี้ยงดูมาแบบนี้ไปไหนเข้าออกเป็นเวลา เขาเลยอยากให้เราเป็นในแบบเขาบ้างเพราะเขาเชื่อว่าจะเป็นคนที่ไม่ออกนอกกรอบของเขา เพราะเขาถูกปลูกฝั่งมาแบบนี้ก็เลยอยากให้เราเป็นแบบเขาบ้าง แต่ความรู้สึกเรามันบอกอะ เราอยู่แต่ใน safe zone มากเกินไปจนเราเป็นคนไม่ทันเหลี่ยมคน แล้วก็โลกภายนอกเลย คือเราไม่ค่อยได้สัมผัสกับโลกภายนอกหรือคอยช่วยเหลือตัวเองจริงๆจังสักทีเลย ได้แต่กลับบ้านตามที่แม่เขาบอกเสมอไม่ค่อยได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นเหมือนคนทั่วๆไป  จนเรากลายเป็นคนอ่อนต่อโลกภายนอก บางทีโดนเพื่อนๆที่ฉลาดกว่าเอาเปรียบบ้าง รู้จุดเราบ้าง บอกเป็นคนไม่ทันคนหัวอ่อน เชื่อคนง่าย ซื่อบื้อ ด้วยนะบางที เราโดนทุกคนตั้งแต่พี่น้อง เพื่อน แฟน ว่ามาเยอะมากแต่เราไม่ได้มีท่าทีโต้ตอบอะไร เรายอมรับความจริง ทุกกลายเป็นนิสัยชอบยอมคนอีก อึดอัดมากๆเรามีความเชื่อเราที่ตรงไหน อยู่แล้วไม่มีความสุขก็ถอยออกมาสิวะจะทนไปทำไมจริงปะ แม่จำกัดเวลา ตั้งแต่เด็กๆแล้ว เรื่องเรียนต้องกลับตามเวลาที่กำหนดเท่านั้น จนเข้ามหาลัยก็เป็นอยู่ แต่เราต้องขอบอกก่อนนะเราเรียนสายวิชาชีพ เป็น ปวช,ปวส,จนเทียบโอนหน่วยกิจเข้ามหาวิทยาลัยได้จนเรียนแค่ 2 ปี ก็จบแล้วรับปริญญาเลยครับ ผลการเรียนเรา 3.30 แต่แม่ยังบอกได้แค่เนี่ยเราก็บอกได้แค่นี้แหละ คือเราโตมา โดยถูกเลี้ยงดูในแบบ กลัวไปซะหมดทุกอย่างจนทำอะไรไม่ค่อยเป็นเลยเวลาอยู่ร่วมกับสังคมข้างนอกเรานี่แบบไม่ทันคนจริงๆจนเราทำงานแม่ก็ยังจำกัดเวลาเราอยู่แต่มานั่งคิดๆดูเราลองมอง ของคนรอบข้างดูบ้างแบบ พ่อแม่เขามีลูกสาวเขาไม่มาจำกัดเวลาตั้งแต่เข้ามหาลัยแล้วทุกคนที่เรารู้จักคือไม่มีใครเป็นเหมือนแม่เราเลยต้องคอยมาจิกมาโทรเช็ค ถึงไหนแล้วอยู่ไหนแล้วกลับกี่โมงไม่เกินเวลานี้นะ บางทีเราโดนเพื่อนร่วมงาน บลูลี่เลยนะเวลามีสังสรรค์ กินเลี้ยง หรือจัดไปเที่ยวบ้าง เขาแซวกับล้อบ้าง แม่ให้ออกจากบ้านได้แล้วหรอกลับได้หรอจะมาได้หรอค้างได้หรอ บางคำเราฝั่งใจเลย เด็กอนามัย เด็กน้อยหอยสังข์ กลับบ้านเถอะเดี๋ยวแม่เป็นห่วงเอานะ เราอดทนงี้มาตั้งแต่ ประถม-มหาลัยจนเรียนจบทำงานแล้วแม่ก็ยังเป็นอยู่ ลักษณะนิสัยแม่เรานะ เป็นคนเสียงดังเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว อารมณ์แบบโมโหง่าย เรื่องเล็กด่าแล้ว ตะหวาดขึ้นเสียงเอาเหตุผลตัวเองเป็นหลัก ไม่ได้อย่างใจนะไล่ออกจากบ้าน แค่เราไม่รับโทรศัพท์ โทรมาจิกเราแบบนี้ไม่ค่อยชอบเลยอะเราเคยคิดจะไม่อยากมีชีวิตด้วยนะบางทีอึดอัดมากๆอะ เคยคิดที่จะไปซื้อยาเบื่อหนู หรือ ยาฆ่าแมลง มากินด้วยนะจากร้านใกล้บ้านๆอะแต่การคิดสั้นมันเป็นบาปกับตัวเองแล้วก็คิดยังมีหลายเรื่องที่อยากทำยังไม่ได้ทำเลยคงมานั่งเสียดายเอาแน่ๆแล้วคนที่เสียใจมากที่สุดคือคนเป็นแม่ เราเลยไม่ทำแล้วล้มเลิกความคิดบ้าๆแบบนี้ แต่ทุกวันนี้เราต้องทนแบบนี้ไปเรื่อยๆไม่มีอิสระเหมือนคนอื่นๆเขา เกิดคำถามตัวเองอยู่บ่อยนะ ทำไมแม่เราไม่เป็นเหมือนแม่คนอื่นๆๆบ้างเนอะแต่เราก็ปลอบใจตัวเองว่ามันคงเป็นตลอดเนอะมันคงเป็น วิบากกรรม ของเราที่เคยไปทำเขามาก่อนแหละเลยต้องชดใช้ประมาณนี้แหละ บางคนอาจคิดว่าปัญหาที่เราประสบอยู่มันอาจเล็กหรือปกติ แต่สำหรับเรามันต้องทนมาโดยตลอดอะเลยไม่รู้เราจะทนมากได้ถึงเมื่อไร เราไม่รู้แล้วว่าจะพูดยังไงให้แม่ปล่อยให้อิสระกับเรา แต่เราเคยไปปรึกษาหลายๆคนตั้งแต่เพื่อน รุ่นพี่ ญาติพี่น้อง เราเอาเหตุผลมาชั่งน้ำหนักดูส่วนใหญ่บอก ทำแบบนี้จะทำให้เราไม่โตเอานะบางอย่างช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลย แม่มีความสุขหรอทำแบบนี้ ตัวเองโดนเลี้ยงดูยังไงมาก็เอามาลงกับลูกงี้หรอ??? บางคนพูดๆกับเราเลยนะว่า ถ้าแม่เลี้ยง อยากให้เป็นแบบนี้ก็ดูไปจนตายนะไม่ต้องไปมีชีวิตในแบบของตัวเองแล้วกรอบไปซะทุกอย่างเอะอะให้อยู่ใน safe zone  อย่างเดียวเลี้ยงให้เป็นลูกแง้ ซะเปล่าเราก็อึ้งนะสำหรับความคิดเห็นคนที่เราบอกไปแต่เราก็ยอมรับทุกความคิดเห็นแหละ ด่าได้ติได้เพราะส่วนใหญ่มันเป็นความจริงทั้งนั้นอะจนเราไม่อะไรแล้วเวลามีคนอื่นมาด่าแม่เรา ก็มันจริงอะเนอะ ^^