ชีวิตมหาลัย เเสนเศร้า

สวัสดีค่ะ ทุกๆคนที่มาอ่าน ขอเริ่มเรื่องเลยนะค่ะ เราเป็นนักศึกษาปี2 ตอนนี้มีความคิดอยากลาออก ตอนนี้เราสับสนมากไม่รู้จะทำยังไงดี เราขอเริ่มว่า ม ที่เรา เป็นวิทยาเขตนะ อยู่จังหวัดหนึ่งทางภาคใต้ ออกจะกันดานนิดหน่อยสังคมที่นั่นก็แคป ทำอะไรก็ดูจะเป็นที่สนใจ เราไปเรียนที่นั่นคนเดียว เพราะเพื่อนสนิทเราเขาได้ไปเรียนที่กรุงเทพ เเละทางเหนือ เราเข้าไปแบบ มีแต่คนนินทาทั้งที่เราว่าเราก็วางตัว ตลอดเวลาปี1 เราเปลี่ยนกลุ่มเพื่อนบ่อยนะ เพราะเราว่าเราอยู่เเล้วเราไม่โอเคด้ยความที่เราเป็นคนคิดมากและเก็บทุกอย่างการกระทำของเพื่อนมาคิดเราไว้ใจใครไม่ได้เลยจนตอนนี้ปี2 เราก็ยังจะหาเพื่อนกลุ่มใหม่แต่เพื่อนกลุ่มเก่าเขาก็เฉยๆมั้งคะหรือเอาไปนินทาแล้วก็ไม่รู้ ตอนนี้กลับมาตั้งหลักที่บ้านเพราะปัญหาเยอะอยู่ มาถึงตรงนี้ขอถามเพื่อนๆพี่ๆที่ผ่านชีวิตมหาลัยมานะคะ ว่า เราควรทำยังไงต่อไป เราเองเป็นคนที่แคร์เพ่อนมากคิดเยอะมากคือเราเป็นคนที่ขี้น้อยใจเพื่อน อยากมีบทบาทบ้าง เรามีเพื่อนที่อยู่หอด้วยกันเขามีเเชทกลุ่มเยอะ เป็นที่สนใจของเพื่อนเเต่เรากลับไม่มีมันเหมือนว่าเราอยู่คนเดียวทั้งที่มีเพื่อนคนนี้อยู่ เเต่เราก็ไม่เคยใช้ชีวิตแบบไปไหนมาไหนคนเดียวเราเหงามากค่ะบางทีก็โดนทิ้งไว้คนเดียวเหมือนเป็นอากาศเลยและเพื่อนอีกคนก็บอกว่าไม่กลัวใครมองหรอว่าไปกลุ่มนั่นเเปปๆเปลี่ยนกลุ่มนี้ ถามว่าเรื่องเรียนไปต่อได้ไหมด้วยความที่เราเรียนวิศวะสขาเราก็คนน้อยอยู่เเบบเป็นกลุ่ม ชอบกักข้อมูลข้อสอบกันมันเลยยิ่ทำให้เรามองภาพเพื่อนในสาขา่าเหมือนใส่หน้ากากเข้าหากันเราเลยรุสึกอึดอัดพอไปเรียน มันทำให้เรารู้สึกว่าเหมือนไม่เต็มที่เท่าไหร่สาขาที่เราเรียนก็มีความยากพอสมควรและที่สำคัญเราไม่ได้ชอบด้านนี้แต่แอดรอบ2 ติดเลยเลือกเพราะกลัวไ่ติดที่อื่นคิดว่าเพื่อนที่ต่างจังหวัดจะดีกว่าสังคมกรุงเทพ อ้อลืมบอกไปเพื่อนที่เราอยู่ด้วยอยู่ต่างสาขาเราไม่รู้ว่าเราไว้ใจเขาได้ไหมแต่มีอะไรเราก็พูดกับเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะสนใจหรือแคร์เราไหม เราขอถามคนที่มาอ่านนะค้า เราควรลาออกไหมตอนนี้อยู่ปี2 เราควรทำยังไงต่อไป อีกใจอยากลาออกอยากเริ่มต้นใหม่ อีกใจก็อยากอยู่ต่อเพราะ มันปี2 แล้ว ชีวิตมหาลัยแบบนี้เราไม่ได้วาดฝันไว้เลย มันหดหู่กับเรามากเหมือนเป็นอากาศไร้ตัวตน ตอนนี้อยากได้กำลังใจและคำสอนในการดำเนินชีวิตต่อไป งดด่านะค้าตอนนี้ก็เรียดมากพอแล้ว