ความทรงจำของพะโล้^_^
สวัสดีเราชื่อบี๋ แต่หลายๆคนชอบเรียกว่าพะโล้ เพราะมาจากชื่อเฟสบุ๊คของเราเองแหละ 555 เราจะมาเล่าประสบการณ์ความรักของเราให้ฟังกันนะทุกคน เราเคยมีความรักแล้วเราก็รักเขามากๆ ไม่รู้ทำไมถึงรักได้มากขนาดนี้ -_- มาเริ่มกันนน เรื่องมีอยู่ว่า เรากับเขารู้จักกันโดยบังเอิญ เจอกันโดยบังเอิญบ่อยมาก แต่ว่าตอนนั้นเรายังไม่ได้คบกันนะ และก็ยังไม่ได้คิดอะไรกันด้วย จนวันหนึ่งเราเลิกกับแฟน แล้วเขาก็ชอบเข้ามาแซวในคอมเม้นเฟสบุ๊คเรา ตอนนั้นก็แอบเขิน ไม่รู้ทำไมต้องเขินด้วย จนวันหนึ่งเขาทักมาแซวชื่อเฟสเรา ว่าแต่ละอันนี่สุดติ่งจริงๆเลย 555+ (เราชอบตั้งชื่อเฟสแปลกๆไง) ตั้งแต่วันนั้นเราก็ได้คุยกัน แล้วก็รู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งคุยยิ่งมีความสุข รู้ตัวอีกทีก็ไปรักเขาตอนไหนก็ไม่รู้ ตอนนั้นมีดีมากเลยนะ (เข้าใจแหละจีบกันใหม่ๆอะไรก็ดี) และเราก็ได้เป็นแฟนกันในวันที่ 04/06/16 ใช่ค่ะตอนนั้นมีความสุขมาก เดทแรกเขาพาไปกินเคเอฟซี ไม่รู้ทำไมต้องเคเอฟซี5555 แล้วเขาก็พาเราไปทะเลที่ชะอำ พาไปคอนเสิร์ตปูพงสิทธิ์ ตามใจเรามากเลยทุกคน หรือว่านี่คือเหตุผลที่เราตกหลุมรักเขาโดยไม่รู้ตัว เราอยู่ด้วยกันตลอด ตัวติดกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน เรามีความสุขมากๆ จนย่างเข้าเดือนที่ 2 เราเริ่มทะเลาะกันไม่เข้าใจกัน เพราะเรายังเรียนอยู่แล้วเขาทำงาน มีอาการเริ่มหึงหวงจนทำให้ทะเลาะกัน แต่เราไม่มีใครเลยนอกจากเขาคนเดียว เรายอมไม่คุยกับคนอื่นเพื่อเขาคนเดียว ถึงเขาทำงานไม่มีเวลาว่างให้เรา เราก็รอคุย แรกๆเราคุยกันทั้งวันทั้งคืน คุยไปเขินไป ใช่ค่ะ มันคือช่วงเวลาที่ดีมากจริงๆ โลกทั้งใบเป็นสีชมพูอะไรงี้ เวลาเริ่มนานไป ใจคนเราก็เริ่มเปลี่ยนไป เขาเริ่มไม่สนใจเริ่มตีตัวออกห่าง เลยทำให้เราชอบพูดกับเขาว่าทำไมเปลี่ยนไป ตั้งคำถามมาตลอดว่าเขามีคนอื่นรึเปล่า เลยทำให้เรากลายเป็นคนงี่เง่า ชอบตามชอบจิก จิกเป็นไก่เลยก็ว่าได้ค่ะ เราเลยคิดว่าเหตุผลที่เราเป็นแบบนี้ทำให้เขาเบื่อ เราคบกันมา 4 ปี ตลอดเวลา 4 ปีที่ผ่านมา เราทะเลาะกันมาตลอด แต่เราก็ไม่เคยปล่อยมือกัน ทุกเทศกาลเราไม่เคยได้อยู่ด้วยกันดีเลยค่ะ ตีกันตลอด แต่เราก็กลับมารักกัน ยิ่งทะเลาะกันยิ่งรักกันมากขึ้นๆ จนเวลาผ่านล่วงเลยไป เราหึงไม่ลืมหูลืมตา งี่เง่าไร้สาระ เอาแต่ใจตัวเอง ห้ามเขาออกนั่นออกนี่ ใช่ค่ะ ในส่วนนี้เรามีความผิด แต่เพราะเรารักเขามากเราเลยเป็นแบบนี้ (เราก็เบื่อนิสัยตัวเองเหมือนกันแหละทุกคนเวลารักใครมากๆก็เป็นแบบนี้ ) และแล้ววันหนึ่งเขาก็ไม่ทนกับนิสัยแย่ๆของเรา พักหลังๆมาเราหาเรื่องทะเลาะกับเขาตลอดเลย เพราะนิสัยแย่ๆของเราเองแหละ ขี้นอยใจ ขี้หวง ขี้หึง จนมาวันหนึ่งเขาไม่ทนกับนิสัยเสียๆกับเราแล้ว เราไม่ได้คุยกันประมาณ 1 อาทิตย์ เพราะเราคิดว่าเขาจะมาง้อ แต่ครั้งนี้เหมือนมีสัญญาณบางอย่างที่รู้สึกได้ว่าเขาจะไม่กลับมาแล้ว เราเลยไปตามเขากลับมา แต่ว่ามันสายไปแล้ว เขาอยู่คนเดียวได้แล้ว เขาสบายใจมากที่ไม่มีเรา เขาอยากทำสิ่งที่เขาชอบ อยากทำอะไรตามใจตัวเอง เขาบอกให้เราปล่อยเขาไปเถอะ ตอนนั้นเราเสียใจมากเลยทุกคน เราคิดว่าเราจะไม่มีเขาแล้ว เราโครตทำใจไม่ได้ เราก็ยังทักเขาไปเรื่อยๆ แต่เขาก็ตอบบ้าง ไม่ตอบบ้าง เสียใจชห. จนวันหนึ่งเราได้รู้ว่าเขามีคนใหม่ในใจแล้ว โอ้โห้ อีนี่เป็นผีบ้าเลยค่ะ ทุกคน กินไม่ได้นอนไม่หลับ ก่อนจะนอนก็เป็นผีบ้า เช้าตื่นมาก็เป็นผีบ้า เสียใจข้ามวันข้ามคืน ได้แต่คิดว่า มันคือเรื่องจริงเหรอวะ เขาไปจริงๆเหรอวะ ไหนคนที่บอกจะไม่ไปไหนทำไมไปแล้ววะ ได้แต่ตั้งคำถามในหัว เพราะนิสัยแย่ๆของเรา ทำให้เขาไม่ทนต่อแล้วเหรอวะ เศร้ามากค่ะ แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาดีกับเรามาตลอด แต่เราทำตัวเราเอง เราก็ต้องยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งนี้ เราเห็นเขามีความสุขกับคนใหม่ได้เราก็ยินดีด้วย เราฟูมฟายมาเป็นพักใหญ่ๆเลยค่ะ เพราะคิดถึงช่วงเวลาที่เคยมีกัน แต่วันนี้ วันที่ 13 สิงหาคม 2563 เราตัดสินใจเขียนเรื่องราวความรักของตัวเอง เพื่อเตือนตัวเองว่า การที่รักใครสักคนไม่จำเป็นต้องครอบครอง แค่ได้รัก แค่ได้เห็นเขายิ้ม นั่นก็คือความสุขของเราแล้วค่ะ เราจะเดินหน้าต่อไปถึงแม้ไม่มีเขาแล้วก็ตาม เราคิดว่าคนนั้นอาจจะดูแลเขาได้ดีกว่าเราด้วยซ้ำ ขอบคุณตลอดเวลา 4 ปีที่ผ่านมา เรามีความสุขมาก ถึงแม้เป็นช่วงเวลาเพียงสั้นๆ
แต่อย่างที่เขาว่า คนเราพบกันมาเพื่อจาก ไม่จากเป็นก็จากตาย ยังไงก็จากกันอยู่ดี
สุดท้ายนี้ก็อยากบอกเพื่อนๆทุกคนว่า ถ้ามีกันอยู่ก็ดูแลกันดีดี หนักนิดเบาหน่อยก็อภัยให้กัน เราเชื่อว่า การให้อภัยกันจะทำให้ความรักยั่งยืน เพราะไม่มีใครสมบูรณ์แบบ คนเรามันมีผิดพลาดกันได้เสมอค่ะ
ขอทิ้งท้ายด้วยประโยคที่ว่า คนเราต้องมีเกิด แก่ โอ้ยยยยยยยยยยยยย เจ็บจัง
(-สวัสดี-)
ความทรงจำของพะโล้
สวัสดีเราชื่อบี๋ แต่หลายๆคนชอบเรียกว่าพะโล้ เพราะมาจากชื่อเฟสบุ๊คของเราเองแหละ 555 เราจะมาเล่าประสบการณ์ความรักของเราให้ฟังกันนะทุกคน เราเคยมีความรักแล้วเราก็รักเขามากๆ ไม่รู้ทำไมถึงรักได้มากขนาดนี้ -_- มาเริ่มกันนน เรื่องมีอยู่ว่า เรากับเขารู้จักกันโดยบังเอิญ เจอกันโดยบังเอิญบ่อยมาก แต่ว่าตอนนั้นเรายังไม่ได้คบกันนะ และก็ยังไม่ได้คิดอะไรกันด้วย จนวันหนึ่งเราเลิกกับแฟน แล้วเขาก็ชอบเข้ามาแซวในคอมเม้นเฟสบุ๊คเรา ตอนนั้นก็แอบเขิน ไม่รู้ทำไมต้องเขินด้วย จนวันหนึ่งเขาทักมาแซวชื่อเฟสเรา ว่าแต่ละอันนี่สุดติ่งจริงๆเลย 555+ (เราชอบตั้งชื่อเฟสแปลกๆไง) ตั้งแต่วันนั้นเราก็ได้คุยกัน แล้วก็รู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งคุยยิ่งมีความสุข รู้ตัวอีกทีก็ไปรักเขาตอนไหนก็ไม่รู้ ตอนนั้นมีดีมากเลยนะ (เข้าใจแหละจีบกันใหม่ๆอะไรก็ดี) และเราก็ได้เป็นแฟนกันในวันที่ 04/06/16 ใช่ค่ะตอนนั้นมีความสุขมาก เดทแรกเขาพาไปกินเคเอฟซี ไม่รู้ทำไมต้องเคเอฟซี5555 แล้วเขาก็พาเราไปทะเลที่ชะอำ พาไปคอนเสิร์ตปูพงสิทธิ์ ตามใจเรามากเลยทุกคน หรือว่านี่คือเหตุผลที่เราตกหลุมรักเขาโดยไม่รู้ตัว เราอยู่ด้วยกันตลอด ตัวติดกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน เรามีความสุขมากๆ จนย่างเข้าเดือนที่ 2 เราเริ่มทะเลาะกันไม่เข้าใจกัน เพราะเรายังเรียนอยู่แล้วเขาทำงาน มีอาการเริ่มหึงหวงจนทำให้ทะเลาะกัน แต่เราไม่มีใครเลยนอกจากเขาคนเดียว เรายอมไม่คุยกับคนอื่นเพื่อเขาคนเดียว ถึงเขาทำงานไม่มีเวลาว่างให้เรา เราก็รอคุย แรกๆเราคุยกันทั้งวันทั้งคืน คุยไปเขินไป ใช่ค่ะ มันคือช่วงเวลาที่ดีมากจริงๆ โลกทั้งใบเป็นสีชมพูอะไรงี้ เวลาเริ่มนานไป ใจคนเราก็เริ่มเปลี่ยนไป เขาเริ่มไม่สนใจเริ่มตีตัวออกห่าง เลยทำให้เราชอบพูดกับเขาว่าทำไมเปลี่ยนไป ตั้งคำถามมาตลอดว่าเขามีคนอื่นรึเปล่า เลยทำให้เรากลายเป็นคนงี่เง่า ชอบตามชอบจิก จิกเป็นไก่เลยก็ว่าได้ค่ะ เราเลยคิดว่าเหตุผลที่เราเป็นแบบนี้ทำให้เขาเบื่อ เราคบกันมา 4 ปี ตลอดเวลา 4 ปีที่ผ่านมา เราทะเลาะกันมาตลอด แต่เราก็ไม่เคยปล่อยมือกัน ทุกเทศกาลเราไม่เคยได้อยู่ด้วยกันดีเลยค่ะ ตีกันตลอด แต่เราก็กลับมารักกัน ยิ่งทะเลาะกันยิ่งรักกันมากขึ้นๆ จนเวลาผ่านล่วงเลยไป เราหึงไม่ลืมหูลืมตา งี่เง่าไร้สาระ เอาแต่ใจตัวเอง ห้ามเขาออกนั่นออกนี่ ใช่ค่ะ ในส่วนนี้เรามีความผิด แต่เพราะเรารักเขามากเราเลยเป็นแบบนี้ (เราก็เบื่อนิสัยตัวเองเหมือนกันแหละทุกคนเวลารักใครมากๆก็เป็นแบบนี้ ) และแล้ววันหนึ่งเขาก็ไม่ทนกับนิสัยแย่ๆของเรา พักหลังๆมาเราหาเรื่องทะเลาะกับเขาตลอดเลย เพราะนิสัยแย่ๆของเราเองแหละ ขี้นอยใจ ขี้หวง ขี้หึง จนมาวันหนึ่งเขาไม่ทนกับนิสัยเสียๆกับเราแล้ว เราไม่ได้คุยกันประมาณ 1 อาทิตย์ เพราะเราคิดว่าเขาจะมาง้อ แต่ครั้งนี้เหมือนมีสัญญาณบางอย่างที่รู้สึกได้ว่าเขาจะไม่กลับมาแล้ว เราเลยไปตามเขากลับมา แต่ว่ามันสายไปแล้ว เขาอยู่คนเดียวได้แล้ว เขาสบายใจมากที่ไม่มีเรา เขาอยากทำสิ่งที่เขาชอบ อยากทำอะไรตามใจตัวเอง เขาบอกให้เราปล่อยเขาไปเถอะ ตอนนั้นเราเสียใจมากเลยทุกคน เราคิดว่าเราจะไม่มีเขาแล้ว เราโครตทำใจไม่ได้ เราก็ยังทักเขาไปเรื่อยๆ แต่เขาก็ตอบบ้าง ไม่ตอบบ้าง เสียใจชห. จนวันหนึ่งเราได้รู้ว่าเขามีคนใหม่ในใจแล้ว โอ้โห้ อีนี่เป็นผีบ้าเลยค่ะ ทุกคน กินไม่ได้นอนไม่หลับ ก่อนจะนอนก็เป็นผีบ้า เช้าตื่นมาก็เป็นผีบ้า เสียใจข้ามวันข้ามคืน ได้แต่คิดว่า มันคือเรื่องจริงเหรอวะ เขาไปจริงๆเหรอวะ ไหนคนที่บอกจะไม่ไปไหนทำไมไปแล้ววะ ได้แต่ตั้งคำถามในหัว เพราะนิสัยแย่ๆของเรา ทำให้เขาไม่ทนต่อแล้วเหรอวะ เศร้ามากค่ะ แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาดีกับเรามาตลอด แต่เราทำตัวเราเอง เราก็ต้องยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งนี้ เราเห็นเขามีความสุขกับคนใหม่ได้เราก็ยินดีด้วย เราฟูมฟายมาเป็นพักใหญ่ๆเลยค่ะ เพราะคิดถึงช่วงเวลาที่เคยมีกัน แต่วันนี้ วันที่ 13 สิงหาคม 2563 เราตัดสินใจเขียนเรื่องราวความรักของตัวเอง เพื่อเตือนตัวเองว่า การที่รักใครสักคนไม่จำเป็นต้องครอบครอง แค่ได้รัก แค่ได้เห็นเขายิ้ม นั่นก็คือความสุขของเราแล้วค่ะ เราจะเดินหน้าต่อไปถึงแม้ไม่มีเขาแล้วก็ตาม เราคิดว่าคนนั้นอาจจะดูแลเขาได้ดีกว่าเราด้วยซ้ำ ขอบคุณตลอดเวลา 4 ปีที่ผ่านมา เรามีความสุขมาก ถึงแม้เป็นช่วงเวลาเพียงสั้นๆ
แต่อย่างที่เขาว่า คนเราพบกันมาเพื่อจาก ไม่จากเป็นก็จากตาย ยังไงก็จากกันอยู่ดี
สุดท้ายนี้ก็อยากบอกเพื่อนๆทุกคนว่า ถ้ามีกันอยู่ก็ดูแลกันดีดี หนักนิดเบาหน่อยก็อภัยให้กัน เราเชื่อว่า การให้อภัยกันจะทำให้ความรักยั่งยืน เพราะไม่มีใครสมบูรณ์แบบ คนเรามันมีผิดพลาดกันได้เสมอค่ะ
ขอทิ้งท้ายด้วยประโยคที่ว่า คนเราต้องมีเกิด แก่ โอ้ยยยยยยยยยยยยย เจ็บจัง
(-สวัสดี-)