มาบ่นอยากระบาย

สวัสดีค่า กระทู้นี้เเค่อยากมาพูดความในใจให้ใครสักคนฟัง เราอยู่กับเเม่น้าอาม่าตั้งเเต่เด็กๆ พ่อเราอยู่ที่เขาใหญ่ ไม่เคยอยู่ด้วยกัน พอเราโตขึ้นสัก4ขวบ พ่อเราย้ายไปอยู่ที่เมริกา ( พอเราโตที่นั่นเเต่เป็นคนไทย ) ละก็ไม่ได้ติดต่อกับเรานานเลยจนสักประมาณ ป6มั้ง พ่อเราติดต่อมาทาง messengerของเเม่ ละก็หายไปอีก จนมาตอนม1. ระหว่างม1ก็ได้คุยกับพ่อวีดีโอคอลกัน เเต่ส่งนใหญ่พ่อจะไม่ค่อยรับ พ่อเราตามตัวยากมากๆ ละเเม่เรามีความคิดที่จะให้เราไปเรียนต่ออเมริกาตอนจบม1 ละเราก็มาจนได้ ละตอนนี้อยู่ไปได้1ปีค่ะ ด้วยสถานการณ์โควิดเเละต่างๆ เราเลยรู้สึกอยากกลับไทย ตอนนี้ถ้าที่ไทยเราก็ม3 จะเข้าไปกลางเทอม จะกลับวันที่20นี่เเล้วค่ะ ตอนที่เราอยู่อเมริกา พ่อเราก็มาหาเราบ่อยอยู่เเต่ไม่ได้อยู่บ้านเดียวกัน ละเราคิดว่า ถ้าเรากลับไทยคงไม่มีโอกาศเจอพ่อเเล้วเพราะพ่อเราติดต่อยากมากกกกก เค้าอยู่บ้านเพื่อนคนนู้นคนนี้ขนาดเราอยู่เมกาเรายังไม่รู้เลยว่าพ่อเราอยู่ที่ไหน โทรไปบางทีก็ไม่รับ เเม่เราบอกว่าพ่อไม่ได้รักเเม่เเล้ว ที่มาหาหรืออะไรต่างๆก็เพราะรักเราคนเดียว การที่หนูได้มาอยู่กับพ่อ1ปี หนูมีความสุขมากๆเลยนะ หนูได้รู้จักคำว่าครอบครัวพ่อเเม่ลูก กระทู้นี้อาจจะงงๆนะคะ มันมีอะไรเยอะกว่านี้ เเต่ย่อ ออกมาได้เเค่นี้🥺