เคยเชื่อเรื่องคนที่ใช่จะมาในเวลาที่เหมาะสมกันไหม?

คือว่า เราอยากมาแชร์ประสบการณ์ตัวเอง เราเป็นคนหนึ่ง ที่โสดนานมากๆโสดจนมองภาพตัวเองตอนที่มีครอบครัวมีลูกเป็นยังไงคือมองไม่ออกเลย แต่ตอนนี้เรานึกภาพตอนที่เราไม่มีเขาอยู่ไม่ออกจริงๆ
เริ่มเลยละกัน เราเคยมีแฟนคนที่หนึ่งประมาณอายุ 15 ปี เป็น popy love จะเรียกว่าเป็นแฟนได้ก็คงไม่เต็มปาก เพราะเขาจีบเราตั้งแต่เราอายุ 14 ปี จนอายุ 15 ปีที่เราตกลงเป็นแฟน เขาเป็นเพื่อนผู้ชายที่เรียนห้องเดียวกัน เจอกันทุกวัน ระหว่างที่เขาจีบ เขาจะส่งข้อความหาทุกวันและมีเซอร์ไพร์ในเทศกาลต่างๆ จนวันหนึ่งเราใจอ่อนและคบกับเขา แต่หลังจากคบกันไม่นาน เหมือนรักเรามันเดินสวนกัน เหมือนเขาเริ่มนับจากร้อยมาที่หนึ่ง ส่วนเราเริ่มจากหนึ่งไปถึงร้อย และระหว่างการคบกัน ก็ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไป เริ่มห่างกันมากขึ้น เขาอยากไปเรียนในตัวจังหวัด เขาขอห่างกับเราสักพัก เพื่ออ่านหนังสือ และบอกกับเราว่าเมษายนค่อยกลับมาคุยกัน นี่คือคำพูดของเขาเมื่อประมาณมกราคม จนมาถึงช่วงเดือนกุมภาพันธ์ เทศกาลแห่งความรักมาถึง หลังจากที่เราไม่ได้คุยกันมาซักพัก วันนั้นเราเห็นเขาเอาดอกไม้ไปให้ ผญ.คน ซึ่งเป็นเพื่อนที่อยู่ร่วมห้องเดียวกัน คำถามในหัวตอนนั้นคือ มันคืออะไรหรอ แล้วเราละ อื้อ ชาไปหมด แต่ก็ต้องทำเป็นว่าไม่เป็นอะไร เราโอเคเราไหวแหละ คือเพื่อนในกลุ่มเราเขาก็ปลอบและพยายามให้เรากับเขาเจอกันน้อยที่สุด เพื่อนปกป้องเรามาก จนวันที่ใกล้จะจบภาคเรียน ตอนนั้นมีเฟรนชิพให้เขียนเน๊อะ เราเลือกที่จะให้เขาเขียนให้ เขียนเป็นคนสุดท้าย โดยเฟรนชิพนี้เราก็ฝากเพื่อนเอาไปให้เขาอีกทีนึง เขาเขียนเสร็จส่งคืนกลับมา เพื่อนเป็นคนเอาไปอ่านก่อน55555แล้วเขาก็เย็บแม็กไว้ไม่ให้เราเปิดอ่าน คือแบบ เขากลัวเรารับไม่ได้ จนผ่านมาเป็นสัปดาห์เราถึงเปิดอ่าน อื้อ ดีแล้วที่ไม่อ่านตอนนั้น มีประโยคหนึ่งที่บอกว่า เพื่อนกันตลอดไป แล้วแบบ ที่ผ่านมาคืออะไร เราคิดไปเองหรอ แต่ถึงยังไงเราก็นับเขาเป็นแฟนคนแรกนะ  หลังจากวันนั้นมาเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย จนมาเรียน ม.4 ที่ต่างคนต่างที่เรียน เขาได้ทักแชทมา ก็คุยกันได้ปกติแต่เราจะเลี่ยงการเจอหน้าเขาโดยตรง เพราะยังรู้สึกเสียใจอยู่ จนมาช่วงเรียนมหาลัยแล้วเราถึงกลับมาคุยกันแบบเพื่อนได้เหมือนเดิม แต่ระหว่างที่เรียน ม.ปลายก็มีคนแวะเวียนมาคุยด้วยเรื่อยๆ และดูเหมือนว่าจะไม่มีใครเข้ามาแทนเขาได้เลย พอมาช่วงมหาลัยเราก็มีแอบชอบรุ่นน้องคนหนึ่ง น้องโรงเรียนอีกแหละ ชอบมากกกกกก จนเพื่อนสนิทเราเป็นแม่สื่อทำให้เราได้คุยกับเขา แต่คนนี้ก็คุยนานมากเลยนะ หกเดือนได้แหละมั้ง คุยกันทุกวัน ไปไหนก็บอก ทำอะไรก็บอก งอนกันบ้างง้อกันบ้าง เหมืนแฟนแต่ไม่ใช่แฟน น้องคนนี้ก็น้องโรงเรียนอีกแหละนะ อื้อ จนมาวันหนึ่ง วันที่เขาไปคบกับใตรอีกคนที่ไม่ใช่เรา อิคนที่เขาไปคบด้วยคือเพื่อนที่เรียนด้วยกันตอนช่วงมัธยม  เปิดตัวมาแล้วเรานี่แทบช็อค วันนั้นทั้งวันซึมไปเลย ทำอะไรแบบเบลอๆเหมือนอกหัก เอ้า อกหักแบบไม่มีสถานะ เราเลิกคุยกันไปแบบเราไม่ได้ตั้งตัว และมีคำถามค้างในใจมาจนถึงตอนนี้ ว่าวันนั้นเราผิดอะไร ทำไมถึงเลิกคุยกันแบบไม่ได้บอกเราเลย นับจากตอนนั้นมา มีคนเข้ามาคุยด้วยซักกี่คน เราก็ยังคงทำประชดใส่เขา ทำให้เขามาสนใจ แต่เปล่าเลย เขามีความสุขกับแฟนนู่นนนนนน อิคนที่ทุกข์ใจคือเรา พอเลิกคุยกับคนนี้ไป เหมือนชีวิตเราไม่ต้องการคำว่าแฟนแล้วอ่ะ ก็คุยไปเรื่อยๆใครทักมาก็ตอบ ก็มีคุยหลายคน แต่ไม่เลือกเป็นแฟนซักคน เพราะกลัวจะเป็นเหมือนความรักที่ผ่านๆมา ที่ทุ่มให้ทุกอย่างแล้วไม่ได้อะไรกลับมา จนมีคนบอกว่า คนที่ใช่จะมาในเวลาที่เหมาะสม นี่ก็แบบ ตอนไหนที่เรียกว่าเหมาะสม ที่ผ่านมาคือก็ไม่พบความสมหวังเลยนะ เศร้าเน๊อะ จนใน facebook มีแต่เรื่องราวเศร้าๆ แชร์แต่อะไรที่เกี่ยวกับคนอกหัก จนเขาคนนั้นน้องคนที่เราชอบที่เราเคยคุยกันลบเราออกจากเพื่อนไปเลยจ่ะ แต่แล้ววันหนึ่ง ก็มีพี่โรงเรียนทักมาคุย ให้นามสมมติว่า พี่ ป เขาก็ได้ทักมาหา ทั้งๆที่ร้อยวันพันปีไม่เคยคุยกัน ตอนเรียนมัธยมเจอกันบ่อยแต่ก็ไม่ได้อะไรด้วยเลย ละมาตอนนี้ทักมาคุยทุกวัน คุยกันเรื่อยๆก็ไม่ได้อะไร ตามประสาคนเลิกคาดหวังกับการมีแฟน เลิกรออะไรแบบนี้ละ ระหว่างที่คุยกับ พี่ ป ก็มีคุยอีกสองคน แต่พอนานวันเข้า เรากลับตัดตัวเลือกสองคนนั้นออกเหลือพี่เขาคนเดียว โดยที่ตัวเขาไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย เพราะว่าเรารู้สึกดีและรู้สึกผูกพันกับพี่เขา แต่ถามว่า คาดหวังสถานะไหม บอกเลยว่าไม่คาดหวัง แบบ สถานะไหนก็ได้ขอแค่มีเขาอยู่ รู้สึกไม่อยากเสียเขาไป จนคุยกันได้สี่เดือนกว่าๆ พี่เขานัดเจอ อยากเจอ เราก็คิดแค่ว่า ก็เจอแหละ เป็นพี่น้องกันแหละเน๊อะ อ่ะ อยากเจอก็จะไปเจอ แต่ประเด็นคือ การเจอกันครั้งแรกในวันนั้น คือการขอเป็นแฟนนะเว๊ย แบบ เห๊ย จริงหรอ นี่เรื่องจริงใช่ไหม ไม่เคยโดนขอเป็นแฟนแบบนี้เลย ดูโรแมนติก รู้สึกดี แบบว่านะ ความสัมพันธ์นี้เรามาไกลได้ขนาดนี้เชียวหรอ นับตั้งแต่วันนั้นมาวันนี้ก็ระยะเวลาเกือบสองปีแล้วที่เราคบกันมา เคยถามเขาไปนะ ว่าทำไมถึงทักมาตอนนั้น เขาบอกว่า เห็นเพ้อเยอะสงสาร เห็นว่าเป็นน้องโรงเรียนเลยทักมาปลอบ แหม่.....เหตุผลพี่เขา ดูห่วงใยสะจริง ละอีกอย่างนะ เราไม่ใช่สเป๊คของพี่เขา และพี่เขาเองก็ไม่ใช่สเป๊คของเรา แต่แบบว่านะ มาวันนี้เราเข้ากันได้ เรามาเดินพร้อมกัน เริ่มนับหนึ่งไปพร้อมกัน ค่อยๆเดินไปด้วยกัน อื้อ เชื่อแล้วแหละว่าคนที่ใช่จะมาในเวลาที่เหมาะสม ^^
มาถึงตรงนี้ดูเรื่องราวของเราจะยาวไปหน่อย แต่ก็อยากมาแชร์ประสบการณ์ให้ฟัง ว่า กว่าจะเจอความรักดีๆก็ผ่านอะไรมาเยอะเหมือนกัน ให้มันรู้ไป ว่าคุ้มค่ากับการมาพบกับเขาคนนี้ คนที่เราเรียกว่า คนที่ใช่ คนที่เหมาะสมจะเรียกว่าแฟนได้แบบเต็มปาก
แล้วเพื่อนๆละ เคยเชื่อเรื่องนี้กันไหม........
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่