เริ่มด้วยที่ว่าเราอยู่ต่างจังหวัดมากๆ แต่เราค่อนข้างเรียนดีมากเลยแหละ ตอนนี้เราอยู่ ม.3 เราเริ่มมีความฝันว่าอยากเป็นแพทย์ อยากเข้าคณะแพทย์ศาสตร์ศิริราชพยาบาล ของ ม.มหิดล อยากสอบเข้าเตรียมอุดม แต่ปัญหาคือ เวลาเราเล่าเรื่องใดๆก็ตามที่เป็นเป้าหมายของเราให้ครอบครัวฟัง เค้าก็จะคอยบอกว่า จะฝันไกลไปทำไม อยู่แค่นี้แหละ อยู่อย่างเราๆนี่แหละ เช่น เล่าเรื่องคณะแพทย์ กสพท. คะแนนเข้าแพทย์ การเตรียมตัวสอบ เค้าก็บอกว่า แกจะฝันไกลทำไม แกเอาแค่โควต้าหรือทุนแพทย์ชนบทก็พอ แพทย์ ม.สุร หรือ ม.ข ก็บุญหัวแกแล้ว กลับมาทำงานแถวบ้านก็พอ เป้าหมายกับความฝันเราหลายอย่างต้องพังไปเพราะคำว่า "แกจะฝันไกลทำไม" แถมตัดกำลังใจทุกครั้งเลยว่าสู้คนอื่นเค้าไม่ได้หรอก ล่าสุดพูดเรื่องตอ. ก็เป็นเหมือนเดิม เราก็คิดว่าจะลองส่งไปสมัครสอบตอ.เอง (ของโควต้าจังหวัด) แต่พอแม่รู้แม่ก็พูดว่า ถึงแกจะส่งไปสมัครเองหรือดิ้นรนไปสอบเองได้ ฉันก็ไม่ให้แกเรียนหรอก เรารู้สึกนะ รู้ตัวเลย ว่าเราเป็นได้มากกว่านี้ ไปไกลได้มากกว่านี้ เราไม่เข้าใจว่าทำไมต้องอยู่แค่ที่ตรงนี้ ในเมื่อ I deserve better ตอนนี้เราก็ตั้งใจเรียนถึงที่สุด อ่านหนังสือวันละไม่ต่ำกว่า 7 ชั่วโมง เพราะตั้งใจจะเก็บ onet ให้ได้เยอะๆ (ไม่ได้กดดันเอาเป็นเอาตายหรอก ก็สนุกกับการอ่านการเรียนแหละ ถึงทำตรงนี้ได้) พยายามเท่าที่ตอนนี้พยายามได้ แค่อยากให้ครอบครัวเข้าใจ เคารพ และสนับสนุน ในเป้าหมายของเรา เพราะถึงเราเองจะพยายามมากเท่าไหร่ แต่การไม่ได้รับการสนับสนุนจากครอบครัวกับการที่เค้าคอยดึงกำลังใจเราลงมาตลอดมันเหนื่อยมากเลยนะ เหมือนพยายามโดยไม่รู้เลยว่าพยายามไปเพื่ออะไร อยากให้เค้าเข้าใจเราบ้างอ่ะค่ะ