คนบอกเลิกไม่ใช่ไม่เจ็บ.

ก่อนแรก เรากับเเฟนเก่าคบกันมา 2 ปี เรามีความสุขมากๆเลยแหละ เพราะเขาเป็นคนทัศนคติดี เข้าใจเรา เป็นคนที่สามารถรับรู้ปัญหาในชีวิตเราได้ เราคุยกันถึงเรื่องอนาคต แต่มันมีหลายครั้งที่ความคิดหรือการใช้ชีวิตเราไม่เหมือนกัน เช่น เขาชอบออกไปเที่ยวกลางคืนกับพวกเพื่อนๆเขาซึ่งเพื่อนๆเขาจะพาแฟนไปด้วย ตัดภาพมาที่เขา ซึ่งเราไปไม่ได้ เพราะเราก็อยู่ในครอบครัวที่พ่อแม่ค่อนข้างหวงลูกสาว เขาก็ชอบบ่นว่า ไม่มีเหมือนเพื่อน และบวกด้วยความห่างใกลเรากับเขาจึงไม่ค่อยคุยกัน ไม่เจอหน้าแถมเวลาจะคุยกันมันแทบจะไม่มี เขาเรียนสายอาชีวะ ซึ่งมันเป็นเรียนเพื่ออาชีพโดยตรงบางวันก็เรียนคาบเดียว 2 คาบแต่เราเรียนสามัญซึ่งแน่นอนอยู่แล้วว่าสายสามัญเรียนเต็มคาบ การบ้านอะไรก็มีทุกวัน เราก็เลยไม่มีเวลาให้เค้า เราเริ่มตอบคำนับคำกับเขาได้ เคยมีความรู้สึกวูบหนึ่ง ว่าเราโคตรแย่ เขาให้เราได้ทุกอย่าง แต่เราให้เขาคืนไม่ได้ แล้วถ้าปล่อยเขาไปเจอคนใหม่ชีวิตเขาจะดีขึ้นบ้างไหม เขาจะมีความสุขไหม เราเลยตัดสินใจบอกเลิกเขาโดยให้เหตุผลว่าไม่รักแล้ว เรากำลังชอบคนอื่นอยู่ เราพยายามให้เหตุผลที่ใจร้ายที่สุดเพื่อให้เขาเกลียดเราที่สุด เขาจะได้ไม่เสียใจ แรกๆเขาก็บอกว่า เป็นพี่น้องกันได้ไหม อะไรแบบนี้ แต่เราคิดว่าไม่ดีกว่ายิ่งยื้อยิ่งจะเจ็บ

หลังจากเลิกกันได้2-3 วัน เราเริ่มเห็นแหละ ว่าเขากลับไปคุยแฟนเก่าคนที่เขาเคยบอกกับเราว่าเกลียดหนักเกลียดหนา เเละเขาก็เริ่มมีผู้หญิงคนใหม่เข้ามาเรื่อยๆ แต่ตัดมาที่เราก็คือ ร้องไห้ที่สุด นี้แหละที่เขาว่า คนบอกเลิกไม่ใช่ไม่เจ็บ และคนถูกบอกเลิกไม่ใช่คนที่เจ็บที่สุด.