(ขอบอกก่อนนะคะว่าหนูยังเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลายค่ะ)

คือว่าเวลากำลังเดินเล่นคนเดียวในห้างก็จะชอบคุยกับตัวเองตั้งแต่เล็กๆแล้วค่ะ แบบว่า 'โอ๊ะ สายแล้วแย่แน่ๆเลย' อะไรแบบนี้ค่ะ พอโตขึ้นมาหน่อยก็เริ่มเปลี่ยนเป็นคุยกับตัวเองเป็นภาษาอังกฤษ พร้อมๆกับสร้างละครในหัวตัวเอง สมมติตัวเองเป็นคนนั้นคนนี้ แต่ก็อยู่แค่ในหัวค่ะ ไม่ได้พูดออกมา แต่พอโตขึ้นได้แยกห้องมานอนคนเดียวก็เลยรู้สึกว่าเป็นอิสระแล้ว เย่ เลยไม่มีลิมิตเลยค่ะ555555 คุยกับตัวเอง สมมติบทบาทเป็นบิวตี้บล็อกเกอร์อยู่หน้ากระจก เล่นละครคนเดียว (บางครั้งเราก็อินกับบทตัวเองมากแล้วก็นอนร้องไห้ค่ะแง) วันดีคืนดีก็นั่งคิดว่าตัวเองเล่นอะไรอยู่ได้จนโตป่านนี้แล้ว55555555 ไปถามเพื่อน เพื่อนบางคนก็เป็นค่ะ แต่ไม่ได้เป็นเรื่องเป็นราวขนาดนี้TT 
แล้วพอดีวันนี้เราไปดูไลฟ์ของศิลปินท่านนึงที่ชอบมาค่ะ แล้วเขาก็เล่นแบบที่เราเล่นเลย5555555 รับบทเป็นคนนู้นคนนี้ เล่นงุ้งงิ้งอยู่คนเดียว ก็เลยเริ่มคิดว่าหรือว่าจริง ๆ แล้วมันเป็นเรื่องปกติธรรมดาที่ทุกคนก็เป็นกันนะ เลยอยากมาลองถามดูค่ะ แล้วก็อีกอย่างคือ MBTI ของเราทั้งคู่เหมือนกันค่ะ คือ INFJ ถ้ามีใครพอจะศึกษาเรื่องนี้มาบ้าง แล้วอาจจะพอชี้แจงให้ได้ก็ดีค่ะ

ปล. เราไม่ได้มีเพื่อนในจินตนาการนะคะ ไม่เคยมีเลยด้วย ตั้งแต่เกิดก็มีพี่ชายเล่นเป็นเพื่อนตลอดค่ะ ไม่รู้จักด้วยซ้ำว่าการมีเพื่อนในจินตนาการเป็นยังไง เล่นกับตัวเองคือ literally กับตัวเองค่ะ คนเดียว ต่อบทเอง กำกับเอง แสดงเอง

((เลือก tag ไม่ถูกเลยค่ะแง ขอโทษด้วยถ้ารบกวนนะคะTT))