เรื่องรักเพ้อเจอ..ของเธอกับฉันในยุคก่อนนู้นนนนน

สวัสดีครับ
วันนี้อยากจะแปะกระทู้ซักทู้นึง อยู่ว่างและอยากจะรื้อฟื้นความทรงจำบางอย่าง
อยากจะทดสอบตัวเองว่าสมองยังมีเมมโมรี่เหลืออยู่เท่าไร
โดยเฉพาะทักษะการพิมพ์ยังใช้ได้ดีอยู่ไหม
(เขียนมาถึงตอนนี้ก็ได้คำตอบแล้วว่าไม่ค่อยดีสักเท่าไร พิมพ์ผิดบ่อยมาก)
และเรื่องเล่าอย่างนี้ ยังจะมีคนติดตามอ่านอยู่บ้างหรือเปล่า
รับรองว่าเป็นเรื่องสั้น ๆ ขนาดย่อม ๆ
ใครที่ไม่ชอบอ่านอะไรยาว ๆ คงจะอ่านได้อย่างสบายใจ
แต่ใครที่ชอบอ่านซั้นสั้นกว่านี้ ก็คงจะปิดกระทู้ไปแล้วล่ะนะ
ก็ไม่เป็นไร
ไม่ว่ากัน

ก่อนจะเริ่มต้น ก็คงจะต้องบอกก่อนใช่ไหมครับว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไร
ขอแนะนำครับว่า โน่น ข้างบนครับ ชื่อของแท็กจะโชว์ให้เห็น
และก็จะบอกเพิ่มเติมว่า อย่าเชื่อ Auto Tag มากนัก
มันขึ้นอะไรมาให้เลือก ผมก็เลือกตามที่มันแนะนำ
ถ้าอยากจะรู้เรื่องจริง ๆ ก็แนะนำว่าให้อ่านให้จบครับ
อ่านไม่จบระวังจะฝันร้ายนะเอ้อ..
อิอิ..
......

สมัยตอนผมเป็นเด็ก
พ่อบอกผมว่าผมไม่ควรมีแฟน
ตอนนี้ต้องเรียนให้ดีก่อน
แฟนจะมีเมื่อไหร่ก็ได้
ผมเชื่อพ่อ..

แม่บอกผมว่าเรื่องเรียนต้องมาก่อน
ถึงวัยที่เราควรเรียน เราต้องเรียน
เรื่องอื่นให้พักไว้..
ผมเชื่อแม่..

ชีวิตของผมเลยไม่มีแฟน
แต่แม้จะเชื่อพ่อ ผมก็ยังไม่ตั้งใจอ่านหนังสือ 
ถึงแม้ผมจะเชื่อแม่ ผมก็ยังไม่ตั้งใจเรียน
ผมเลยไม่รู้จะเอ็นท์ติดหรือเปล่า?

พอพ่อรู้ว่าผมเรียนแย่..
พ่อด่าผมสามวันแปดวัน
พอแม่รู้ว่าผมเรียนเลว
แม่ด่าผมสิบห้าวันสิบเจ็ดวัน

ผมกลับมานั่งคิด นี่ถ้าผมมีแฟน
พอแฟนของผมรู้ว่าผมคงเอ็นท์ไม่ติด
เธอคงจิกหูผม บังคับให้นั่งอ่านหนังสือกับเธอ
พอท่องสูตรไม่ได้..เธอคงใช้หนังสือตีผมที่หัวไหล่ บังคับให้ผมท่องให้ได้
พอจะไปเล่นเกมส์..เธอคงทำตาเขียวใส่ผม
พอจะไปเล่นบอล เธอคงบอกลองไปเด่ะ โดนเตะแน่
ตอนนี้ผมเลยอยากจะมีแฟน
ผมคงต้องฝ่าฝืนคำสั่งของพ่อ
ผมคงต้องขัดความต้องการของแม่
ผมคงต้องมีแฟน
เพราะผมอยากเอ็นท์ติด
นั่นเอง...
.............................

ข้างบ้านของผมมีผู้หญิงอยู่คนหนึ่ง
อายุน้อยกว่าผมปีหรือสองปีนี่แหละ
ขาว น่ารัก มีลักยิ้ม ไว้ผมสั้นแค่คอ
และติดฟันเหล็ก

บ้านของผมอยู่ในซอย
ในซอยมีบ้านปลูกอยู่เต็มไปหมด
กั้นด้วยรั้วสังกะสีบ้าง ปูนบ้าง
และรั้วไม้บ้าง
บ้านของผมกับบ้านของเธอกั้นด้วยรั้วไม้
และมีต้นไม้ขึ้นอยู่
เธอกับผมไม่ค่อยถูกกันนัก
สาเหตุก็คือ
เอ่อ..
คือหมากะแมว
เธอรักแมว แต่ผมรักหมา
พอแมวกะหมากัดกัน
คนก็เลย..
เอ่อ..
กัดกัน!!

ทุกเย็นเราต้องได้เจอกัน
บางเย็นเราเดินกลับบ้านพร้อมกันบ้าง
บางเย็นเรานั่งเล่นอยู่ใต้ถุนบ้านพร้อมกันบ้าง
แต่คนละบ้านนะครับ

เธอเรียนน้อยกว่าผมปีหนึ่ง
ผมม.6 เธอม.5
เธอเรียนโรงเรียนสหศึกษา
ส่วนผมเรียนโรงเรียนชายล้วน
จึงเป็นเรื่องไม่แปลก
ที่เธอจะเบื่อผู้ชาย
และผมจะชอบผู้หญิง
^_^
อ๊ะ..อ๊ะ..ผมไม่ใช่คนเจ้าชู้นะครับ
ผมแค่ชอบผู้หญิงเท่านั้นเอง
....

วันหนึ่ง แมวของเธอหายออกจากบ้าน
เธอทำหน้ากังวลมาขอให้ผมช่วย
ผมว่างพอดี ไอ้แพนตากอน(หมาน่ะคับ) ของผมก็ว่างพอดี
ผมกับหมาคู่ใจจึงออกปฏิบัติภาระกิจอันทรงเกียรตินี้
ด้วยความเต็มใจ..

เราเดินเข้าไปท้ายซอย
เป็นสวนของใครก็ไม่รู้
ไม่เห็นปลูกอะไร มีแต่น้อยหน่าสองสามต้น มะม่วงสองสามต้น
และต้นหญ้ารก ๆ อีกล้านกว่าต้น
เราคาดว่าเจ้าแมวเหมียวจะหลงเข้าไปในนั้น
"เรา" คนที่ว่านั้น ไม่ใช่ใครอื่น ผมนั่นเอง

แมวอยู่ในนั้นจริง ๆ
มันถูกล่ามเชือกไว้กับต้นไม้ต้นหนึ่ง
มันยืนด้วยสองขาหน้า นั่งด้วยสองขาหลัง
มันมองตาแป๋ว
เมื่อได้ยินเสียงเจ้าของของมัน
มันร้อง "เมี๊ยว" เสียงดังลั่น
เจ้าแพนตาก้อนของผมจู่โจมทันที
ผมตวาดห้าม
ได้ผลแค่ไหนผมไม่รู้
รู้แต่ว่าได้ยินเสียงร้องเอ๋ง
หมาของผมถูกแมวตบหน้า วิ่งจู๊ดหางตกกลับมาหาผม
.........
หมาของผมตัวใหญ่มาก
แต่แมวตัวใหญ่กว่าจิ๊ดนึง
........
แมวอยู่ในอ้อมอกเจ้าของ
หมาถูกล่ามเชือกไว้แทน
คนสองคนเลยได้นั่งจีบกัน
เอ้ย..คุยกัน

นี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมต้องแอบจับแมว
แอบล่ามแมว..
ผมหันไปเห็นแมวกำลังค้อนผมตาคว่ำ
ดีนะนี่ ไม่มีแมวตัวไหนในโลกพูดได้
ไม่งั้นมันฟ้องเจ้าของแน่
+++++

ระหว่างคุยกัน
เธอด่าคนที่จับแมวของเธอมาล่ามไว้
ผมช่วยด่าซ้ำอย่างไม่กระดากปากกระดากใจ
แล้วผมก็ถามเธอว่าใส่ฟันเหล็กแล้วไม่รำคาญบ้างเหรอ
เธอบอกเกี่ยวไรกับการล่ามแมว
ผมถามต่อว่าแล้วใส่ทำไม?
เธอบอกมันเกี่ยวอะไรกับแมวถูกล่าม
ผมถามว่าฟันทำไมถึงเก แล้วอย่างผมนี่เรียกว่าเกหรือไม่
เธอจ้องผม ผมจ้องตอบ
จ้องกันอยู่ครู่หนึ่ง จ้องกันไปจ้องกันมา
ยิ่งจ้องผมยิ่งเห็นดวงตาของเธอที่สวยมาก
หวานมาก
หวานจนผมติดใจ
ผมอ้าปากให้เธอมองฟัน
เธอบอกจะอ้าปากทำไมไม่ทราบ
จะให้ฉันดูฟันหรือจะให้ดูคอดูลิ้น?
ผมเลยยิงฟันให้เธอดู
เธอครางเสียงอือม์
แล้วบอกว่า..
รู้สึกจะมีอย่างเดียวที่พอจะดูได้ในร่างกายของเธอ
ก็คือฟันนี่แหละ..
ผมได้ยินเธอชมแล้วปลื้มใจที่สุดเลย..
*******