คือเราเป็นคนหนึ่งที่จะทำอะไรพ่อแม่ไม่เคยปล่อยเลย ต้องทำตามสิ่งที่เขาบอกเท่านั้น ต้องโตไปในเเบบที่เขากำหนดไว้เท่านั้น เราเข้าใจนะว่าอยากให้ลูกสบายในวันข้างหน้า แต่คือเขาไม่เคยรับรู้ถึกความรู้สึกเราเลย เเค่เราจะออกไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างมีเวลาส่วนตัวบ้าง เราก็ไม่ได้ไป บางทีถ้าเราทำผิดอะไรนิดหน่อยเขาก็จะไม่ให้ออกจากห้องเลย เขาล็อกประตูจากข้างนอกไว้ เพราะกลัวเราหนี ทุกวันนี้เรารู้สึกเหมือนเราเป็นนักโทษที่วันๆก็ต้องทำในสิ่งที่เขาสั่งที่เขากำหนด เขาไม่เคยปล่อยให้เราได้เรียนรู้สิ่งต่างๆด้วยตัวเอง บางทีการที่คนคนหนึ่งจะได้มีเพื่อนเล่น มีเพื่อนนั่งคุย มีเพื่อนที่คอยรับฟังปัญหาของเราในเเต่ละวัน แต่เราไม่เคยได้รู้เลยความรู้สึกเวลาที่มีเพื่อนมาเล่นด้วยมันรู้สึกยังไง เราไม่รู้หรอกนะว่าคนอื่นจะคิดยังไง แต่สำหรับเราในวัยนี้ ในยุคปัจจุบันนี้ เรารู้สึกว่ามันเหมือนการปิดกั้น อะไรหลายๆอย่างที่เด็กคนหนึ่งควรรับรู้ ..
ปัญหาพ่อเเม่ไม่ปล่อย