สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 1
เคยเป็นนะคะ สมัยยังวัยรุ่น เขียนผิดตัวหนึ่งนี่ ทิ้งกระดาษเลยนะคะ ทั้งผิดเพราะสะกดผิด และผิดที่เขียนคำหรือเนื้อหาผิด เป็นคนที่ใช้กระดาษเอสี่ และกระดาษสำหรับเขียนจดหมาย เวลาเขียนถึงเพื่อน เปลืองมาก ย้อนกลับไปเห็นตัวเองแบบนั้น เสียดายกระดาษ และเวลามากค่ะ เวลาที่ทุกคน ทั้งพ่อแม่ ครู อาจารย์และเพื่อน บอกว่า just do it และไม่ต้องเอาจริงเอาจังมาก ฟังอย่างไรก็ไม่เข้าใจ ขึ้นชื่อว่าเนี๊ยบและ well-organized ทั้งที่เรียนและที่ทำงาน โดยไม่ทันรู้ตัวว่า มันมีราคาที่ต้องจ่ายอยู่ และมันไม่ถึงกับต้องทำขนาดนั้น มันมีอีกหลายวิธีที่จะทำงานได้ดี และการไม่ทำอะไรมากไปหรือน้อยไป ก็เป็นสิ่งสำคัญ ที่สำคัญ ความเป๊ะที่รูปแบบไม่สำคัญเท่ากับเนื้อหา และสิ่งที่ได้เรียนรู้
แก่ขึ้น วัยและประสบการณ์ รวมทั้งบทบาทหน้าที่และความรับผิดชอบที่มากขึ้น ช่วยให้ปรับตัวและยอมรับความพอดี ไม่หย่อนและไม่ตึงจนเกินไปได้ การเอาป้ายที่ตนเองและอื่นแปะให้ว่าเป็นคน well-organized ซึ่งนึกแต่ข้อดีของมันลงเสียได้ สิ่งที่ได้คือ ลดความเป็นนักเรียนและนักศึกษาลง ปรับตัวเป็นคนทำงานมืออาชีพได้
ความสมบูรณ์แบบไม่มีอยู่จริง การหลงผิดคิดว่ามีและไชว่คว้า เทียบได้กับการคว้าเงา ในเวลาเดียวกัน ความงามที่เกิดจากความไม่สมบูรณ์แบบต่างหาก ที่มีอยู่จริง ฝึกสายตาให้มองเห็น ชีวิตจะมีความสุขขึ้นค่ะ
แก่ขึ้น วัยและประสบการณ์ รวมทั้งบทบาทหน้าที่และความรับผิดชอบที่มากขึ้น ช่วยให้ปรับตัวและยอมรับความพอดี ไม่หย่อนและไม่ตึงจนเกินไปได้ การเอาป้ายที่ตนเองและอื่นแปะให้ว่าเป็นคน well-organized ซึ่งนึกแต่ข้อดีของมันลงเสียได้ สิ่งที่ได้คือ ลดความเป็นนักเรียนและนักศึกษาลง ปรับตัวเป็นคนทำงานมืออาชีพได้
ความสมบูรณ์แบบไม่มีอยู่จริง การหลงผิดคิดว่ามีและไชว่คว้า เทียบได้กับการคว้าเงา ในเวลาเดียวกัน ความงามที่เกิดจากความไม่สมบูรณ์แบบต่างหาก ที่มีอยู่จริง ฝึกสายตาให้มองเห็น ชีวิตจะมีความสุขขึ้นค่ะ
อาจผ่านการตรวจสอบ ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 2813881 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 972021 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 2964456 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 4946255 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 714580 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 3104737 ถูกใจ, redliner ถูกใจ, ปุ๋ยพัทยา ถูกใจ, FarWest ถูกใจรวมถึงอีก 5 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
แสดงความคิดเห็น
>>> เริ่มเหนื่อยกับความเป๊ะของตัวเอง <<<
เรามาหาทางแก้ไข/ผ่อนคลาย/คำแนะนำ จากความเป๊ะของตัวเราเองค่ะ
ความเป๊ะนี้เริ่มมานานหลายปีแล้วค่ะ ตั้งแต่สมัยเรียนหนังสือ
เรื่องเรียนเราจะจริงจังมาก รายงาน การบ้าน ทุกอย่างก่อนจะไปส่งถึงมืออาจารย์ เราต้องตรวจทานอย่างน้อย 2 รอบ เป็นอย่างต่ำ ขึ้นอยู่กับว่า งานนั้นสำคัญ/ยาก มากน้อยแค่ไหน สำคัญมากต่อคะแนน ก็ตรวจสอบ ตรวจทาน มากหน่อย
ตัวสะกดต้องไม่มีผิดแม้แต่ตัวเดียว ย่อหน้าต้องตรงกัน เส้นต้องแบ่งเท่ากัน เป็นต้น งานต้องออกมาดีที่สุดเท่าที่ความสามารถเรามี อ่านแล้ว ตรวจแล้ว เราคิดว่าไม่ดีพอ เราก็จะแก้ใขใหม่ หรือ ถ้าไม่ดีมากๆ เราก็ทำใหม่ทั้งหมดเลย
พอมาช่วงวัยทำงาน ยิ่งเป๊ะมากขึ้นกว่าเดิม
แต่เราจะมีความสุขมากนะ เป็นความสุขเลยเวลาเห็นงานเราออกมาดี นั่งยิ้มอยู่คนเดียว ประมาณปลื้มใจกับตัวเอง
แต่บ่อยครั้ง เราก็อยากจะลดๆลงบ้าง
เพราะหลายครั้งตรวจไป ก็เหมือนเดิม ไม่มีอะไรต้องแก้ แต่ยังไงเราก็ต้องตรวจ ต้องเช็คงานเราเสมอ ไม่เคยไม่มีเลย ไม่งั้นไม่สบายใจ
เรายอมนอนน้อย หรือ ไม่ได้นอนเลย หรือ ไม่ได้ทานอะไร ก็บ่อย เพื่อมีเวลา/ทุ่มเวลากับความเป๊ะของเรา
มีใครมีนิสัย/พฤติกรรม คล้ายๆเราไหมคะ?