ตั้งแต่ฤดูกาลแรกที่เข้ามาก็มีเสียงวิจารณ์ตั้งแต่เริ่มว่าจะไม่รุ่งในพรีเมียร์เนื่องจากตัวเล็ก คงรับแรงปะทะ และเกมหนักหน่วงแบบอังกฤษไม่ได้
แฟนบอลซิตี้เองก็หวั่นๆเช่นกัน ตอนนั้นเราเคยมีนักเตะเพลเมกเกอร์ก็คือเอลาโน่ หลังจากนั้นแฟนบอลก็เริ่มรู้สึกว่าตำแหน่งนี้เราไม่มีใครให้พึ่งได้เลย
เป็นจิ๊กซอที่ขาดหายไปมานานพอควร ที่ทำให้เกมบุกของซิตี้แทบไม่มีอะไรเลย ได้แต่ครอสไร้สาระไปเรื่อยๆ
ไม่ได้ครอสริมเส้นหลังแบบใครๆเค้าเนื่องจากพาบอลขึ้นหน้าไม่ได้ ก็ครอสกันตั้งแต่กลางสนามนี่แหละ ความจริงเรียกว่าสาดยาวน่าจะถูกกว่า
เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่ยุคอีริคส์สันถึงมาร์ค ฮิวจ์ส
ตอนนั้นผู้จัดการทีมคือมันชินี่พัฒนาเกมรับได้เห็นผลก็จริง แต่ไม่รู้ว่าจะทำเกมบุกดีแค่ไหนยังไม่เห็นดีขึ้น แล้วไปซื้อนักเตะไม่ใช่บิ๊กเนมมาให้ลุ้นกันอีก
ซิลบาเองแฟนซิตี้จำได้ก็คือนักเตะบาเลนเซียที่ยิงประตูซิตี้ได้ในนัดกระชับมิตรก่อนเปิดฤดูกาล ยัดเยียดความปาชัยให้อีริคส์สันในนัดแรกที่เป็นผู้จัดการ
ซิลวาเองลงนัดแรกๆในชุดสีฟ้าก็โดนเบียดล้มๆ จนแอบคิดกันว่าคงเหมือนที่นักวิจารณ์คาดกัน
แต่ไม่กี่เกมต่อมาก็เริ่มเห็นผล ด้วยการขึ้นคู่กับยาย่า คือชิ่งกับยาย่าไปจนถึงหน้ากรอบได้อย่างที่เราแฟนบอลไม่เคยเห็นมาก่อนตั้งแต่ยุคอีริคส์สัน
ยาย่าอาจไม่มีสายตาและน้ำหนักบอลขนาดคิลลิ่งพาสให้ใครเข้าฮอตก็จริง แต่ใครแย่งบอลจากเท้าได้ยากมาก จำไม่ได้เลยว่ามีเกมไหนที่เห็นยาย่าเสียบอล
กลายเป็นคู่ที่เข้ากัน ซิลบาพอโดนรุมหนักๆก็ฝากบอลกับยาย่า พอมีช่องซิลบาก็ออกตัวมารับบอลแล้วป้อนคิลลิ่งพาสให้เพื่อนๆเข้าฮ็อตเป็นกอบเป็นกำ
จนได้แชมป์เอฟเอ แล้วยิ่งมีกุนเข้ามาฤดูกาลต่อมาก็คว้าแชมป์พรีเมียร์สมัยแรกสำเร็จ
จนมามีเดอ บรอยยืนกลางคู่ซิลบา ก็ทำให้เกมบุกน่ากลัวขึ้นอย่างมากจนตามมาด้วยถ้วยอีกหลายๆใบต่อมา
ซิลบาอาจไม่ใช่นักเตะที่เปลี่ยนเกม แต่ทุกเกม การเคลื่อนที่หาที่ว่างรับบอลทำให้นักเตะคนอื่นๆในทีมไม่ถูกกดดันช่วยเกมซิตี้ได้อย่างมาก
เรียกว่าปิดทองหลังพระ ทำให้เกมที่มีซิลบาไหลลื่นมาก การจ่าย การหาที่ว่างอาจไม่ต้องใช้สกิลให้คนจดจำ แต่ระดับสมองการอ่านเกมเรียกว่าตรึงใจ
ทำให้ผมเป็นแฟนบอลซิลบามาตลอด 10 ปี
ถึงจะได้หรือไม่ได้ถ้วยแชมเปียนลีค การเล่นที่เพลินตาแบบนี้ก็คงหาคนมาแทนไม่ได้และจะอยู่ในความทรงจำตลอดไป
จากแฟนที่ครั้งหนึ่งที่ตามไปถึงรัสเซียเพียงเพื่อได้เห็นซิลบาเล่นกับตาตัวเองสักครั้งในชีวิต
ตำนานแห่งเรือใบ ดาบิต ซิลวา
ดาบิด ซิลบา นักเตะตำนานที่แฟนเรือใบไม่มีวันลืม
แฟนบอลซิตี้เองก็หวั่นๆเช่นกัน ตอนนั้นเราเคยมีนักเตะเพลเมกเกอร์ก็คือเอลาโน่ หลังจากนั้นแฟนบอลก็เริ่มรู้สึกว่าตำแหน่งนี้เราไม่มีใครให้พึ่งได้เลย
เป็นจิ๊กซอที่ขาดหายไปมานานพอควร ที่ทำให้เกมบุกของซิตี้แทบไม่มีอะไรเลย ได้แต่ครอสไร้สาระไปเรื่อยๆ
ไม่ได้ครอสริมเส้นหลังแบบใครๆเค้าเนื่องจากพาบอลขึ้นหน้าไม่ได้ ก็ครอสกันตั้งแต่กลางสนามนี่แหละ ความจริงเรียกว่าสาดยาวน่าจะถูกกว่า
เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่ยุคอีริคส์สันถึงมาร์ค ฮิวจ์ส
ตอนนั้นผู้จัดการทีมคือมันชินี่พัฒนาเกมรับได้เห็นผลก็จริง แต่ไม่รู้ว่าจะทำเกมบุกดีแค่ไหนยังไม่เห็นดีขึ้น แล้วไปซื้อนักเตะไม่ใช่บิ๊กเนมมาให้ลุ้นกันอีก
ซิลบาเองแฟนซิตี้จำได้ก็คือนักเตะบาเลนเซียที่ยิงประตูซิตี้ได้ในนัดกระชับมิตรก่อนเปิดฤดูกาล ยัดเยียดความปาชัยให้อีริคส์สันในนัดแรกที่เป็นผู้จัดการ
ซิลวาเองลงนัดแรกๆในชุดสีฟ้าก็โดนเบียดล้มๆ จนแอบคิดกันว่าคงเหมือนที่นักวิจารณ์คาดกัน
แต่ไม่กี่เกมต่อมาก็เริ่มเห็นผล ด้วยการขึ้นคู่กับยาย่า คือชิ่งกับยาย่าไปจนถึงหน้ากรอบได้อย่างที่เราแฟนบอลไม่เคยเห็นมาก่อนตั้งแต่ยุคอีริคส์สัน
ยาย่าอาจไม่มีสายตาและน้ำหนักบอลขนาดคิลลิ่งพาสให้ใครเข้าฮอตก็จริง แต่ใครแย่งบอลจากเท้าได้ยากมาก จำไม่ได้เลยว่ามีเกมไหนที่เห็นยาย่าเสียบอล
กลายเป็นคู่ที่เข้ากัน ซิลบาพอโดนรุมหนักๆก็ฝากบอลกับยาย่า พอมีช่องซิลบาก็ออกตัวมารับบอลแล้วป้อนคิลลิ่งพาสให้เพื่อนๆเข้าฮ็อตเป็นกอบเป็นกำ
จนได้แชมป์เอฟเอ แล้วยิ่งมีกุนเข้ามาฤดูกาลต่อมาก็คว้าแชมป์พรีเมียร์สมัยแรกสำเร็จ
จนมามีเดอ บรอยยืนกลางคู่ซิลบา ก็ทำให้เกมบุกน่ากลัวขึ้นอย่างมากจนตามมาด้วยถ้วยอีกหลายๆใบต่อมา
ซิลบาอาจไม่ใช่นักเตะที่เปลี่ยนเกม แต่ทุกเกม การเคลื่อนที่หาที่ว่างรับบอลทำให้นักเตะคนอื่นๆในทีมไม่ถูกกดดันช่วยเกมซิตี้ได้อย่างมาก
เรียกว่าปิดทองหลังพระ ทำให้เกมที่มีซิลบาไหลลื่นมาก การจ่าย การหาที่ว่างอาจไม่ต้องใช้สกิลให้คนจดจำ แต่ระดับสมองการอ่านเกมเรียกว่าตรึงใจ
ทำให้ผมเป็นแฟนบอลซิลบามาตลอด 10 ปี
ถึงจะได้หรือไม่ได้ถ้วยแชมเปียนลีค การเล่นที่เพลินตาแบบนี้ก็คงหาคนมาแทนไม่ได้และจะอยู่ในความทรงจำตลอดไป
จากแฟนที่ครั้งหนึ่งที่ตามไปถึงรัสเซียเพียงเพื่อได้เห็นซิลบาเล่นกับตาตัวเองสักครั้งในชีวิต
ตำนานแห่งเรือใบ ดาบิต ซิลวา