สวัสดีทุกคนที่เข้ามาอ่านกระทู้ของผมนะครับ
ผมจะเข้าเรื่องเลยนะครับ ผมมาใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศ (เยอรมัน) มา 6 ปี เเล้ว เเต่ผมไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่ เพื่อนสนิทผมก็ไม่มีครับ
เพื่อนที่ผมเคยมีก็จะมีเเค่ติดต่อกันบางครั้งบางคราวจนถึงไม่ค่อยได้ติดต่อกันเลย เพื่อนที่ผมเอ่ยในที่นี้คือเพื่อนร่วมงานที่ทำงานผมนะครับ ผมกับพวกเขาติดต่อกันเฉพาะเเค่เรื่องงานเเล้วก็เเค่ถามสารทุกข์สุขดิบนิดหน่อย นอกนั้นก็ไม่มีการติดต่อกันครับ เพราะเพื่อนร่วมงานของผมเเต่ละคนก็มีครอบครัวกันไปหมดเเล้ว ผมก็เกรงใจไม่อยากรบกวนพวกเขา เพื่อนร่วมงานผมทุกคนอายุ 30+ กันหมดเเล้วครับ เเต่ผมเป็นคนที่เด็กสุด ยังไม่มีครอบครัว555 (ผมอายุ 19) นั่นเลยทำให้ผมไม่ค่อยได้มีการติดต่อกับใครมากนักในที่ทำงานคือจะเจอกันก็เฉพาะที่ทำงาน เวลาส่วนตัวก็ต่างคนต่างอยู่
ผมก็เลยตัวคนเดียวมาตลอดเลยครับ555 อยากมีเพื่อนที่ไว้คอยเป็นที่ปรึกษาเอาไว้คุยกันเเก้เหงา การมาอยู่ต่างประเทศคนเดียวเเละยิ่งเป็นที่ๆคนไทยก็มีไม่มากนักนั้นมันทำให้รู้สึกเหงามากๆครับ
ผมมีข้อเสียอย่างนึงที่เป็นสาเหตุที่ทำให้ผมไม่มีเพื่อนเลยก็คือ ผมจะเป็นคนที่ชอบหน้าบึ้ง ทำให้มองดูไม่น่าเข้าใกล้555 คนส่วนมากถ้ามองผมจากภายนอกอาจจะว่าผมเป็นคนหยิ่ง เเต่ที่จริงผมไม่ใช่คนขี้โมโหอารมณ์ร้ายหรือหยิ่งนะครับ ผมก็เป็นคนอารมณ์ดี เฮฮา สบายๆเข้ากับคนง่าย เเต่มันติดที่ตรงผมชอบหน้าบึ้งนี่เเหละ555 คือมันติดมาตั้งเเต่ไหนเเต่ไรเเล้วอะ ซึ่งผมก็ไม่ค่อยชอบหรอกที่ทำหน้าบึ้งเเต่มันเเก้ไม่ได้ซักทีเเละอีกอย่างนึงเลยก็คือผมเป็นคนขี้อายด้วย ไม่ค่อยกล้าเข้าไปทักใครที่ไม่รู้จัก ยิ่งเป็นฝรั่งด้วยเเล้วผมยิ่งประหม่าหนักเลยครับ ไม่รู้ว่าเขาจะอยากคุยหรือเป็นเพื่อนกับเราหรือเปล่าเพราะไม่ใช่ฝรั่งทุกคนที่ชอบชาวต่างชาติ นี่เลยคือข้อเสียหลักๆของผมเลยครับ ผมเลยอยากจะได้คำเเนะนำจากพี่ๆน้องๆทุกคนที่เข้ามาอ่านว่า ผมควรจะประพฤติตัวยังไง ควรพูดเเบบไหน ควรปรับเปลี่ยนนิสัยตัวเองยังไง ขอคำเเนะนำจากทุกคนด้วยครับ
ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่านเเละให้คำเเนะนำนะครับ ทุกคนช่วยให้เด็กคนนึงได้มีเพื่อน555
ขอให้ทุกคนมีความสุขนะครับ
ผมไม่ค่อยมีเพื่อนครับ อยากขอคำเเนะนำครับ
ผมจะเข้าเรื่องเลยนะครับ ผมมาใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศ (เยอรมัน) มา 6 ปี เเล้ว เเต่ผมไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่ เพื่อนสนิทผมก็ไม่มีครับ
เพื่อนที่ผมเคยมีก็จะมีเเค่ติดต่อกันบางครั้งบางคราวจนถึงไม่ค่อยได้ติดต่อกันเลย เพื่อนที่ผมเอ่ยในที่นี้คือเพื่อนร่วมงานที่ทำงานผมนะครับ ผมกับพวกเขาติดต่อกันเฉพาะเเค่เรื่องงานเเล้วก็เเค่ถามสารทุกข์สุขดิบนิดหน่อย นอกนั้นก็ไม่มีการติดต่อกันครับ เพราะเพื่อนร่วมงานของผมเเต่ละคนก็มีครอบครัวกันไปหมดเเล้ว ผมก็เกรงใจไม่อยากรบกวนพวกเขา เพื่อนร่วมงานผมทุกคนอายุ 30+ กันหมดเเล้วครับ เเต่ผมเป็นคนที่เด็กสุด ยังไม่มีครอบครัว555 (ผมอายุ 19) นั่นเลยทำให้ผมไม่ค่อยได้มีการติดต่อกับใครมากนักในที่ทำงานคือจะเจอกันก็เฉพาะที่ทำงาน เวลาส่วนตัวก็ต่างคนต่างอยู่
ผมก็เลยตัวคนเดียวมาตลอดเลยครับ555 อยากมีเพื่อนที่ไว้คอยเป็นที่ปรึกษาเอาไว้คุยกันเเก้เหงา การมาอยู่ต่างประเทศคนเดียวเเละยิ่งเป็นที่ๆคนไทยก็มีไม่มากนักนั้นมันทำให้รู้สึกเหงามากๆครับ
ผมมีข้อเสียอย่างนึงที่เป็นสาเหตุที่ทำให้ผมไม่มีเพื่อนเลยก็คือ ผมจะเป็นคนที่ชอบหน้าบึ้ง ทำให้มองดูไม่น่าเข้าใกล้555 คนส่วนมากถ้ามองผมจากภายนอกอาจจะว่าผมเป็นคนหยิ่ง เเต่ที่จริงผมไม่ใช่คนขี้โมโหอารมณ์ร้ายหรือหยิ่งนะครับ ผมก็เป็นคนอารมณ์ดี เฮฮา สบายๆเข้ากับคนง่าย เเต่มันติดที่ตรงผมชอบหน้าบึ้งนี่เเหละ555 คือมันติดมาตั้งเเต่ไหนเเต่ไรเเล้วอะ ซึ่งผมก็ไม่ค่อยชอบหรอกที่ทำหน้าบึ้งเเต่มันเเก้ไม่ได้ซักทีเเละอีกอย่างนึงเลยก็คือผมเป็นคนขี้อายด้วย ไม่ค่อยกล้าเข้าไปทักใครที่ไม่รู้จัก ยิ่งเป็นฝรั่งด้วยเเล้วผมยิ่งประหม่าหนักเลยครับ ไม่รู้ว่าเขาจะอยากคุยหรือเป็นเพื่อนกับเราหรือเปล่าเพราะไม่ใช่ฝรั่งทุกคนที่ชอบชาวต่างชาติ นี่เลยคือข้อเสียหลักๆของผมเลยครับ ผมเลยอยากจะได้คำเเนะนำจากพี่ๆน้องๆทุกคนที่เข้ามาอ่านว่า ผมควรจะประพฤติตัวยังไง ควรพูดเเบบไหน ควรปรับเปลี่ยนนิสัยตัวเองยังไง ขอคำเเนะนำจากทุกคนด้วยครับ
ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่านเเละให้คำเเนะนำนะครับ ทุกคนช่วยให้เด็กคนนึงได้มีเพื่อน555
ขอให้ทุกคนมีความสุขนะครับ