ตามหัวข้อเลยค่ะ 
นี่ลงทุนตั้งกระทู้แรกเลยนะคะ ปกติสมัครมาเพื่ออ่านและตอบคนอื่น ๆ 555

คือเป็นคนไม่มีเซ้นและไม่สนใจเรื่องความรักเลย ตั้งแต่สมัยเรียน ตั้งหน้าตั้งตาเรียนอย่างเดียว ประสบการณ์ความรัก จะเรียกว่ารักหรือเปล่า สมัย ม.ปลาย มีเพื่อนชายนะ คือเล่นและไว้ใจด้วยกันนี่แหละ เราไม่ได้คิดอะไร มันชอบแอบมองเรา เราไม่รู้ตัวหรอก จนเพื่อนคนอื่น ๆ บอกว่ามันน่าจะชอบเรา นี่ก็ไม่พอใจ ไปฟาดเลยจ้า ว่า"ถ้าแกชอบเรา เราจะเลิกเล่นกับแก" 5555 โอ๊ยยยย เด็กมาก

แล้วก็อีกหนึ่งผลงาน
สมัย ม.3 ไปเรียนพิเศษวันเสาร์อาทิตย์ ได้รู้จักกับเพื่อนใหม่ โรงเรียนเดียวกันแต่ต่างห้อง เจ้านี่ชอบมายืมยางลบ ไม้บรรทัดบ่อย ๆ ทั้ง ๆ ที่นางก็มากับกลุ่มเพื่อนนางนะ แต่นางกลับมายืมเรา สมัยนั้นคืองงมาก ไอ้นี่ยืมอะไรนักหนาว่ะ แล้วก็เวลาตอบคำถามในห้องนี่โดนเรียกซุ่มจ้าา คือเรียนห้องกลาง ๆ ไง ส่วนนางเรียนห้อง/1 ก็ยอมรับว่านางเก่งแหละ นี่ตอบไม่ได้5555นางก็แอบกระซิบช่วย ซึ้งในน้ำใจ เลยไปซื้อไม้บรรทัด ยางลบให้ จะเรียกว่าซื้อให้ก็ไม่เชิง คือซื้อมาเป็นแพ็คเลยแบ่งให้ แล้วพอถึงวันเรียนเจอกันก็ยื่นให้ พร้อมกล่าวว่า"อะให้ แกจะได้ไม่ต้องมายืมเขาอีก" นางก็ไม่รับแล้วคืน บอกว่าไม่เป็นไร อยากยืม พร้อมเอามาคืน ตอนนั้นแอบด่าในใจ ไอ้นี่ ฉันรำคาญแกไง ถึงซื้อให้ ก็เพิ่งมารู้ตัวอีกว่านี่คือการที่เขาอยากคุย เซ้นความรักต่ำจริง ๆ ปัจจุบันก็เจอนางนะ นางมีแฟนและดูแฮปปี้ด้วย โตมาเสียดายอยู่ ตอนนั้น ไม่รู้เรื่องเองแหละ (ด่าได้แต่อย่างแรงนะ555)

แล้วพอเข้ามหาลัยก็ไม่เจอใครเลยถึงเวลาเลิกเรียนก็กลับบ้านเลย เราเรียนครูเอกไทย คนในเอกส่วนก็เป็นผู้หญิง ผู้ชายก็มีนะ  แต่มันก็มีแฟนกันหมดกันหมด เวลาบอกเพื่อนในห้องต่างกลุ่มว่าโสดก็มีแต่คนตกใจ คือก็เป็นคนไม่สวย แต่ไม่ขี้เหร่นะ คือคนขี้เหร่กว่าก็มี แต่เขาก็มีคนคุย หรือเราเป็นคนหัวเราะเสียงดัง เป็นคนสนุกสนานติดตลกเกินไปด้วยมั้ง จนเพื่อนบอกว่าให้มีความเป็นผู้หญิงบ้างจะได้มีคนดูแล คือเพื่อนในห้องมีแฟนกันหมด คนเงียบ ๆ คนเรียบร้อยยังมี จนบางทีโดนเพื่อนด่าว่าเป็นคนไม่มีหัวใจ รักใครไม่เป็น แรงมากแม่ ร้องไห้ได้ไหม 5555

เอาจริง ๆ ก็มีแอบคิดว่า นี่ติดอะไรป่าวว่ะ พื้นฐานมนุษย์สัมพันธ์ก็มีอยู่นะ ทำไมไม่มีผู้เขามาเลย แต่ก็มองย้อนไป เออนี่ก็ไม่คุยกับผู้จริง ๆ แหละ คือเป็นคนขี้อายกับผู้ แต่ถ้าเพื่อนผู้หญิงกับผู้ใหญ่จะค่อนข้างถูกใจคนแบบเรา หรือเรานิสัยคนแก่ด้วยมั้ง

ก็เรียนครูมาจนห้าปีแหละ ก็ไม่มีใครจริง ๆ ไม่เจอใครเลย ถามถึงของแชทในเฟซบุ๊ก ก็มีบ้าง แต่นาน ๆ ทีนะ นี่ก็ไม่เคยคุย แค่อ่านและไม่ตอบ เพราะมองว่า ไม่เคยเจอตัวจริง สาเหตุนี่ด้วยหรือเปล่าที่ไม่เปิดโอกาสให้ตัวเอง เลยโสดมาจนถึงอายุขนาดนี้ 

โสดจนชนิดที่ว่าแม่มาถามว่า ไม่มีคนมาจีบเลยเหรอ ก็บอกว่าไม่มีจริง ๆ จะเจอใคร วันๆไปเรียนแล้วก็กลับบ้าน จนแม่ปลอบใจว่า เดี๋ยวจบทำงานดี ๆ ก็มีคนเข้ามาเองแหละ รอเลือกเอาเลย

ปัจจุบันตอนนี้รับบรรจุรับราชการครูจะเข้ามา 3 ปีแล้ว ก็ยังไม่เจอใคร ในโรงเรียนครูส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง ครูผู้ชายก็อาวุโส สอนเสร็จก็กลับหอ ไม่เจอใครเลยจริง ๆ จนมานั่งคิด เพื่อนเริ่มทยอยแต่งงาน บางคนลูกคนที่2แล้ว นี่ยังไม่เคยมีแฟนเลย กลับบ้านไปเวลาญาติถาม มีแฟนยัง แต่งงานยัง นี่อ๊าย อายเด้อ 5555 ได้แต่ขำกลบเกลื่อนไป 

หรือเราอ้วนขึ้นด้วยไม่สวยด้วยมั้ง จนเพื่อนแบบให้ไปลดความอ้วน เดี๋ยวติดต่อผู้ให้  หรือบางทีนางบอกจะพาไปสายมู ไหว้พระขอพรขอผัว นี่คือแบบนั่งคิด ฉันมาถึงจุดนี้แล้วหรือว่ะ ต้องขนาดนี้เลยเหรอ

ถามว่าไม่มีได้ไหม ก็ได้นะ แต่พอมานั่งคิด คือเราเป็นลูกคนเดียวด้วยค่ะ แบบคิดไปถึงว่า ถ้าแก่ตัวไป จะอยู่ยังไง ญาติลูกพี่ลูกน้องก็ไม่ได้เยอะ มองอนาคตออกเลยค่ะว่าจะเหงาแค่ไหน มองคู่อื่น ๆ การมีใครสักคนมันก็เหมือนมาชวยเติมเต็มให้กันนะ เหมือนมีเพื่อนคู่คิด  อันนี้มองในมุมสำหรับคนที่เจอคนดีนะคะ คือที่ผ่านมาครอบครัวเจอปัญหาใหญ่แล้วแบบ เราต้องเข้มแข็งมากอะ ต่อหน้าครอบครัว พอก่อนนอนแอบร้องไห้ก็เคย จะโทรไปร้องกับเพื่อนก็เกรงใจเขา ถ้ามีใครสักคนรับฟังมันน่าจะโอเคนะ หรือว่าชีวิตนี่จะเกิดมาโสดแล้วตายไปนะ55555 

สรุปคือ เราเป็นคนแปลกไหมคะ ?
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ🙏🙏