ระลอกริ้ว ...................................................... โดย ตระกองขวัญ

0 ค่อยค่อยไหลค่อยค่อยหลากจนกรากเชี่ยว คืนเปล่าเปลี่ยวเงียบงันก็พลันสลาย คลื่นตีฟองละอองซัดกระจัดกระจาย รวบรวมสายชำแรกกระแทกกระทั้น 0 ปริมาณฝุ่นฝนที่หล่นร่วง ผูกเงื่อนบ่วงหน่วงจิตให้คิดประหวั่น เสียงโค

0 อุษากาลทาบถิ่น .. ยามสิ้นฝน เวียนรอบดับมืดหม่นให้ป่นหาย บทเพ-ลาลมล่อง .. วันผ่องพราย เริ่มพร้อมปลายปีกวิหคที่โบกบิน 0 ทานตะวันช้อยช่อ .. ขึ้นรอแดด ที่จะแวดล้อมสู่ .. ไม่รู้สิ้น หอมเกสรเพรียกผชุมปีกภ

เวียนฤดูผ่านพ้น..................เปลี่ยนผัน ธรรมชาติโปรยสวรรค์...........สู่หล้า หนาวร้อนก็วนกัน.................หมุนผ่าน ยามพิศมองฟากฟ้า..............เฟื่องแล้วงามตา ฤดูร้อนลมเอ่ยอ้า................

0 น้ำปลายฝนกรากเชี่ยวเป็นเกลียวระลอก กระเพื่อมผิวพลิ้วกระฉอกคล้ายบอกว่า เข้มดินโคลนขุ่นข้นที่ปนมา บ่งร่องรอยอันยากยาที่ป่าบน 0 จะกี่รอบเดือนปีในที่นั้น แม่น้ำพร้องจำนรรจ์หมื่นพันหน ยังไม่อาจผ่านนัยสู่

O เมื่อคลื่นฝน .. พรมพร่างไม่ว่างเว้น ค่อยโรยเส้นล้อมห่มสายลมร่ำ จึง-ผืนฟ้ารอบด้านคลี่ม่านดำ ของคืนค่ำให้สยาย .. ลงคลายตัว O เพียงจะให้หม่นหมอง .. ที่มองว่า เหมือนรูปรอยเหว่ว้า .. ยามฟ้าหลัว บังดวงวัน

O ดูเลือดฝาดปาดแต้ม .. ทั้งแก้มหน้า เหมือนรอให้สายตาลองฝ่า .. หัก ดูเถิด .. แววตาพร้อมละม่อมพักตร์ เหมือนล้อมกักให้ละห้อย .. แต่คอยรอ O ปั่นป่วนด้วยลมตื่น .. โลมพื้นผิว- น้ำ, เมื่อริ้วเลือดซ่านด้วยหวา

...แม้นสุริยาจะลาลับ แต่นั่นก็เพื่อได้ให้โอกาสจันทราได้ส่องฉาย ธรรมชาติยามค่ำที่ แขดาราฉาย ก็เปล่งประกายขึ้นมาทันที.... @ทิพากร รอนเคลื่อนลับ จับนที แสงรพี รุจีอ่อน ย้อนลับหาย นิศากร ย้อนจรัส ประภาส

๔ การเคลื่อนตัวของเลโอรวดเร็วดุจพายุร้ายว่องไวดั่งสายฟ้า ทิ้งแสงไฟที่ลุกโชติช่วงอยู่เบื้องหลังห่างออกมาไกลจนมิอาจได้ยินการต่อสู้ใด ๆ เลโอไม่อยากคาดเดาว่ามันตนใดตามมา สิ่งเดียวที่มุ่งมั่นตอนนี้คือต้อ