เรามีเรื่องขอปรึกษาทุกคนหน่อยว่าเราควรทำยังไงต่อไปดี
คือเรามีพี่คนที่รู้จักในที่ทำงานเป็นผู้ชายที่เราไว้ใจมากๆเรานับถือเค้าเหมือนพี่ชายคนหนึ่ง ซึ่งเราสามารถคุยกันได้ปรึกษากันเกือบทุกเรื่อง เมื่อ 2 วันที่ผ่านมาก่อนที่เราจะมาตั้งกระทู้นี้ พี่เค้าได้มาชวนเราไปร้านนั่งเล่นกับพี่ๆที่ทำงานซึ่งเราก็สนิทและรู้จักกันดีอยู่แล้ว ซึ่งทุกอย่างมันไม่มีอะไรเลยปกติทุกอย่าง จนถึงตอนที่เรากลับมาจากเข้าห้องน้ำพี่เค้าขอให้เราจับมือเดินเข้าร้าน แต่เราไม่ได้จับเราเดินเข้าร้านไปเลย พอต่างคนต่างแยกย้ายพี่เค้าก็ไปส่งเราที่ห้องซึ่งเป็นทางผ่านเดียวกันเราก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะเราไว้ใจพี่เค้ามากๆ เเต่เพราะว่าความที่เราไว้ใจพี่เค้ามากเกินไปนี่แหละพี่เค้าเลยพาเราเค้าโรงเเรม ซึ่งทีเเรกเราจะไม่ยอมให้พี่เค้าเลี้ยวเข้า พี่เค้าบอกกับเราว่าขอเข้าไปนอนแปปนึ่งเเล้วให้เราเอารถขับกลับเองได้เลย ซึ่งพอเข้าไปจริงๆแล้วพี่เค้าไม่ให้กุญแจรถเราและโทรสัพของเราด้วยซึ่งตอนนั้นเราไม่มีอะไรติดตัวเลย พี่เค้าพยายามพูดหว่านล้อมเราซึ่งเรารู้เลยว่าพี่เค้าไม่ได้หวังดีกับเราแน่ๆ เราไม่ยอมเข้าห้องไปกับพี่เค้า พี่เค้าก็พยายามจับมือพยายามดึงแขนเราให้เข้าไปในห้อง เราบอกพี่เค้าว่าเราจะกลับอย่าทำแบบนี้ พี่เค้าบอกกับเราว่าพี่ไม่ทำอะรัยเราหรอกอย่าทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่อย่าโวยวาย ไปนั่งคุยกับพี่ในห้องก่อนแปปเดียวเดี่ยวพี่ให้โทรสัพแล้วจะพาเราไปส่งที่ห้อง เรายอมเข้าไปให้ห้องเพื่อจะเอาโทรสัพ แล้วพี่เค้าก็ให้เราไปนั่งตรงเตียงซึ่งเราไม่ยอมเรานั่งอยุ่ที่เก้าอี้ เเล้วพี่เค้าก็พยายามจะดึกเราให้ไปนั่งที่เตียงเค้า เราบอกพี่เค้าว่าอย่าทำแบบนี้ หนูจะกลับห้องเราร้องไห้ต่อหน้าเค้าแล้วบอกพี่เค้าว่า พี่หนูไหว้พี่ละหนูขอร้องหนูอยากกลับห้องพี่เอาโทรสัพให้หนูเถอะ หนูไม่ขออะไรเลย ซุ่งตอนนั้นเราคิดอะไรไม่ออกจริงๆเราไม่กล้าโวยวายไม่กล้าเสียงดัง ตอนนั้นเรากลัวมากๆเราไม่คิดว่าพี่เค้าจะพาเรามาที่นี่ เรายกมือไหว้เค้าทั้งน้ำตาขอร้องพี่เค้า พี่เค้าบอกกับเราว่าพี่จะไม่ทำอะไรเราเลยเเค่มานั่งกับพี่ก่อนมาคุยกันดีๆ พี่ขอพี่จะไม่ทำอะไรเราถ้าเราอมให้พี่หรือ..ักให้พี่แค่นั้น เราอึ้งมากกับสิ่งที่พี่เค้าพูดมา เราเลยพูดกับพี่เค้าไปว่าพี่รู้ตัวรึป่าวว่าพี่พูดอะไรออกมา พี่เค้าบอกว่าพี่รู้ พี่จะไม่ทำอะไรเราเลยถ้าเรายอม เราอมให้พี่หน่อยหรือ..ชักให้พี่ก็ได้ เราบอกพี่เค้าว่าพี่ปล่อยหนูไปเหอะหนูอยากกลับห้อง ตอนนั้นเราคิดอะไรไม่ออกเลยได้แต่ร้องไห้แล้วเราก็รีบเดินออกจากห้องแล้วพี่เค้าก็ตามเราออกมาจากห้อง พอเค้าตามเราออกมาเราบอกพี่เค้าว่าอย่ามายุ่งกับหนูเอาโทรสัพหนูมาพี่เค้าก็ไม่ยอมให้ แล้วพี่เค้าก็บอกพี่ขอไปส่ง พี่เค้าถามเราว่าไม่โกดพี่ใช่มั้ย ตอนนั้นเราคิดอะไรไม่ออกเลยจริงๆ แล้วพี่เค้าก็ยอมไปส่งเรา แล้วเค้าก็พูดกับเราว่าพี่แค่อยากลองใจเราอยากสอนเราเฉยๆว่าอย่าไว้ใจใครง่ายๆ แล้วพี่เค้าหาทางเพื่อจะจอดรถข้างทางเราก็ขอร้องเค้าตลอดทางว่าหนูขอร้องเถอะหนูอยากกลับห้อง แล้วพี่เค้าก็จอดหน้าเซเว่นแล้วก็ดึงมือดึงแขนเรามากอดแล้วเราก็พยายามผลักออก พี่เค้าพยายามอธิบายเหตุผลกับเราต่างๆนาๆให้เราเข้าใจในสิ่งที่พี่เค้าทำกับเราแบบนี้ ซึ่งเราไม่เข้าใจอยู่แล้วกับสิ่งที่เกิดขึ้น เรากลัวมากๆกับสิ่งที่เกิดขึ้น ซึ่งมีเพื่อนคอยเตือนเราแล้วเกี่ยวกับพี่คนนี้เเต่เราคิดแค่ว่ามันไม่มีอะไร เราคิดแค่ว่าพี่เค้าก็เป็นคนที่หวังดีกับเราคนหนึ่ง ซึ่งความจริงมันไม่ใช่เลยพี่เค้าทำกับเราแบบนี้ได้ยังไง เราทำงานที่เดียวกัน ต้องเจอหน้ากันทุกวัน แล้วพี่เค้าก็มีเมียอยุ่แล้วอยุ่ที่เดียวกันด้วย เราให้อภัยเรื่องที่พี่เค้าทำกับเราไม่ได้จริงๆ ตอนนี้เรายังกลัวอยุ่มากๆ ทุกครั้งที่เราหลับตาลงมันก็จะเย็นภาพเหล่านั้นที่เค้าพยายามดึงมือดึงแขนเรา เราจะฝังใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น เเล้วเราก็ไม่อยากเห็นหน้าพี่เค้าอีก เราไม่สารถให้อภัยพี่เค้าได้เลยแล้วเราก็ไม่สามารถคุยกับพี่เค้าได้อีกต่อไป เราไม่ทำแรงเกินไปใช่มั้ยที่เราจะไม่ให้อภัยพี่เค้า ซึ่งเราอดคิดไม่ได้เลยว่าถ้าวันนั้นเราโวยวายหรือถ้ามันมีอะไรมากกว่านี้มันจะเกิดอะไรขึ้นกับเราบ้าง
ถูกคนไว้ใจหักหลัง ควรทำยังไงต่อไปดี
คือเรามีพี่คนที่รู้จักในที่ทำงานเป็นผู้ชายที่เราไว้ใจมากๆเรานับถือเค้าเหมือนพี่ชายคนหนึ่ง ซึ่งเราสามารถคุยกันได้ปรึกษากันเกือบทุกเรื่อง เมื่อ 2 วันที่ผ่านมาก่อนที่เราจะมาตั้งกระทู้นี้ พี่เค้าได้มาชวนเราไปร้านนั่งเล่นกับพี่ๆที่ทำงานซึ่งเราก็สนิทและรู้จักกันดีอยู่แล้ว ซึ่งทุกอย่างมันไม่มีอะไรเลยปกติทุกอย่าง จนถึงตอนที่เรากลับมาจากเข้าห้องน้ำพี่เค้าขอให้เราจับมือเดินเข้าร้าน แต่เราไม่ได้จับเราเดินเข้าร้านไปเลย พอต่างคนต่างแยกย้ายพี่เค้าก็ไปส่งเราที่ห้องซึ่งเป็นทางผ่านเดียวกันเราก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะเราไว้ใจพี่เค้ามากๆ เเต่เพราะว่าความที่เราไว้ใจพี่เค้ามากเกินไปนี่แหละพี่เค้าเลยพาเราเค้าโรงเเรม ซึ่งทีเเรกเราจะไม่ยอมให้พี่เค้าเลี้ยวเข้า พี่เค้าบอกกับเราว่าขอเข้าไปนอนแปปนึ่งเเล้วให้เราเอารถขับกลับเองได้เลย ซึ่งพอเข้าไปจริงๆแล้วพี่เค้าไม่ให้กุญแจรถเราและโทรสัพของเราด้วยซึ่งตอนนั้นเราไม่มีอะไรติดตัวเลย พี่เค้าพยายามพูดหว่านล้อมเราซึ่งเรารู้เลยว่าพี่เค้าไม่ได้หวังดีกับเราแน่ๆ เราไม่ยอมเข้าห้องไปกับพี่เค้า พี่เค้าก็พยายามจับมือพยายามดึงแขนเราให้เข้าไปในห้อง เราบอกพี่เค้าว่าเราจะกลับอย่าทำแบบนี้ พี่เค้าบอกกับเราว่าพี่ไม่ทำอะรัยเราหรอกอย่าทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่อย่าโวยวาย ไปนั่งคุยกับพี่ในห้องก่อนแปปเดียวเดี่ยวพี่ให้โทรสัพแล้วจะพาเราไปส่งที่ห้อง เรายอมเข้าไปให้ห้องเพื่อจะเอาโทรสัพ แล้วพี่เค้าก็ให้เราไปนั่งตรงเตียงซึ่งเราไม่ยอมเรานั่งอยุ่ที่เก้าอี้ เเล้วพี่เค้าก็พยายามจะดึกเราให้ไปนั่งที่เตียงเค้า เราบอกพี่เค้าว่าอย่าทำแบบนี้ หนูจะกลับห้องเราร้องไห้ต่อหน้าเค้าแล้วบอกพี่เค้าว่า พี่หนูไหว้พี่ละหนูขอร้องหนูอยากกลับห้องพี่เอาโทรสัพให้หนูเถอะ หนูไม่ขออะไรเลย ซุ่งตอนนั้นเราคิดอะไรไม่ออกจริงๆเราไม่กล้าโวยวายไม่กล้าเสียงดัง ตอนนั้นเรากลัวมากๆเราไม่คิดว่าพี่เค้าจะพาเรามาที่นี่ เรายกมือไหว้เค้าทั้งน้ำตาขอร้องพี่เค้า พี่เค้าบอกกับเราว่าพี่จะไม่ทำอะไรเราเลยเเค่มานั่งกับพี่ก่อนมาคุยกันดีๆ พี่ขอพี่จะไม่ทำอะไรเราถ้าเราอมให้พี่หรือ..ักให้พี่แค่นั้น เราอึ้งมากกับสิ่งที่พี่เค้าพูดมา เราเลยพูดกับพี่เค้าไปว่าพี่รู้ตัวรึป่าวว่าพี่พูดอะไรออกมา พี่เค้าบอกว่าพี่รู้ พี่จะไม่ทำอะไรเราเลยถ้าเรายอม เราอมให้พี่หน่อยหรือ..ชักให้พี่ก็ได้ เราบอกพี่เค้าว่าพี่ปล่อยหนูไปเหอะหนูอยากกลับห้อง ตอนนั้นเราคิดอะไรไม่ออกเลยได้แต่ร้องไห้แล้วเราก็รีบเดินออกจากห้องแล้วพี่เค้าก็ตามเราออกมาจากห้อง พอเค้าตามเราออกมาเราบอกพี่เค้าว่าอย่ามายุ่งกับหนูเอาโทรสัพหนูมาพี่เค้าก็ไม่ยอมให้ แล้วพี่เค้าก็บอกพี่ขอไปส่ง พี่เค้าถามเราว่าไม่โกดพี่ใช่มั้ย ตอนนั้นเราคิดอะไรไม่ออกเลยจริงๆ แล้วพี่เค้าก็ยอมไปส่งเรา แล้วเค้าก็พูดกับเราว่าพี่แค่อยากลองใจเราอยากสอนเราเฉยๆว่าอย่าไว้ใจใครง่ายๆ แล้วพี่เค้าหาทางเพื่อจะจอดรถข้างทางเราก็ขอร้องเค้าตลอดทางว่าหนูขอร้องเถอะหนูอยากกลับห้อง แล้วพี่เค้าก็จอดหน้าเซเว่นแล้วก็ดึงมือดึงแขนเรามากอดแล้วเราก็พยายามผลักออก พี่เค้าพยายามอธิบายเหตุผลกับเราต่างๆนาๆให้เราเข้าใจในสิ่งที่พี่เค้าทำกับเราแบบนี้ ซึ่งเราไม่เข้าใจอยู่แล้วกับสิ่งที่เกิดขึ้น เรากลัวมากๆกับสิ่งที่เกิดขึ้น ซึ่งมีเพื่อนคอยเตือนเราแล้วเกี่ยวกับพี่คนนี้เเต่เราคิดแค่ว่ามันไม่มีอะไร เราคิดแค่ว่าพี่เค้าก็เป็นคนที่หวังดีกับเราคนหนึ่ง ซึ่งความจริงมันไม่ใช่เลยพี่เค้าทำกับเราแบบนี้ได้ยังไง เราทำงานที่เดียวกัน ต้องเจอหน้ากันทุกวัน แล้วพี่เค้าก็มีเมียอยุ่แล้วอยุ่ที่เดียวกันด้วย เราให้อภัยเรื่องที่พี่เค้าทำกับเราไม่ได้จริงๆ ตอนนี้เรายังกลัวอยุ่มากๆ ทุกครั้งที่เราหลับตาลงมันก็จะเย็นภาพเหล่านั้นที่เค้าพยายามดึงมือดึงแขนเรา เราจะฝังใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น เเล้วเราก็ไม่อยากเห็นหน้าพี่เค้าอีก เราไม่สารถให้อภัยพี่เค้าได้เลยแล้วเราก็ไม่สามารถคุยกับพี่เค้าได้อีกต่อไป เราไม่ทำแรงเกินไปใช่มั้ยที่เราจะไม่ให้อภัยพี่เค้า ซึ่งเราอดคิดไม่ได้เลยว่าถ้าวันนั้นเราโวยวายหรือถ้ามันมีอะไรมากกว่านี้มันจะเกิดอะไรขึ้นกับเราบ้าง