รู้สึกสับสน แฟนที่คบกันมา 4 ปี มาบอกว่าเราเห็นแก่ตัว ทั้งๆที่เราทำทุกอย่าง หยั่งกับทาส

อยู่ด้วยกันทำแทบทุกอย่าง งานบ้าน ซักผ้า รีดผ้า นู้นนี่ บลาๆๆๆๆ แต่เค้ากลับไม่ ไม่แตะอะไรเลย ดีแต่พูดไปวันๆ เวลาทะเลาะกันด่าเราไม่ดี เราเห็นแก่ตัว คือ งงกับคำพูดที่เค้าพูดออกมามาก ทั้งๆที่ตัวเองไม่เอาอะไรเลยสักอย่าง แม้แต่จานข้าว กินเสร็จแล้วก็ไม่มีน้ำใจที่จะเก็บ รอเราทำอย่างเดียว บางครั้งเอาตรงๆเราก็เหนื่อยอะ ต้องมานั่งเช็ด นั่งเก็บ ทำเป็นเด็ก พอพูดก็อ้างทำงานเหนื่อย คือ เราก็ทำงานเหมือนกันนะ มันไม่เหนื่อยเหมือนกันหรอ กว่าจะเดินทางมาถึงบ้าน กลับมาต้องมานั่งประเคนนู่นนี่ ราวกับคุณชาย ที่ตั้งกระทู้นี้คือไม่ได้อะไร กับเรื่องเล็กน้อย แต่คือมันต้องช่วยกันบ้าง ไม่ใช่ใครคนนึงทำอยู่คนเดียวมันเหนื่อยนะ เวลากินข้าว หรือซื้ออะไรมา เราจะนึกถึงเค้าตลอด ซื้อมาเผื่อ แล้วกินด้วยกัน แต่คำตอบที่ได้ในวันนี้คือ เราไม่เคยทำแบบที่พูดเมื่อกี้  เราเห็นแก่ตัวนับครั้งไม่ถ้วน เราก็งงๆนะ เราไม่เคยทำแบบนั้น ทำไมมาโยนใส่กันเฉยเลย ลองคิดๆดู หลายครั้ง ก็ไม่ใช่อะ อีกเรื่อง เวลาออกไปเจอเพื่อนนอกบ้าน ไปแต่ละครั้งไม่เคยคิดถึงเราเลย กลับเช้าทุกครั้ง ไม่เคยถามเลย เราโอเคมั้ย แต่ถึงคราวเราจะไปบ้าง เค้าไม่พอใจ เหวี่ยงใส่เรา ไร้เหตุผลอย่างมาก คือไม่เคยยอมกัน จะเอาชนะตลอด คือกูยอมไม่ได้ อายเพื่อน ประมาณนี้ อยากถามทุกคนว่าคนประเภทแบบนี้ควรจะเรียกว่าอะไรดีคะ เอือมระอา