ก่อนอื่นก็ต้องสวัสดีทุกๆคนที่อ่านกระทู้ของหนูด้วยนะคะ ขอไม่เอ่ยชื่อนะคะ หนูอายุ 12 ปีค่ะ คือหนูเป็นเด็กที่โตมาด้วยคำด่าคำบ่นของแม่ซ้ำๆในทุกๆวัน ไม่มีวันไหนที่แม่ไม่หาเรื่องด่าหนูและต้องคอยดูครอบครัวของน้อง(เป็นลูกพี่ลูกน้อง)ที่ดูอบอุ่นและคงดีกว่าครอบครัวหนู
คือเมื่อล่าสุดแม่ซื้อกับข้าวมาแล้วหนูก็ทำหน้าบึ้ง คือก่อนหน้านั้นหนูเครียดเรื่องเรียนอยู่มันเลยดูเหมือนว่าหนูไม่พอใจในกับข้าวที่แม่ซื้อมา
แต่มันไม่ใช่ หนูอธิบายให้แม่ฟังแล้วแม่ก็ไม่ฟัง ใช่ค่ะหนูจึงน้ำตาตกต่อหน้าน้องและป้า หนูไม่ได้ร้องไห้ที่แม่ด่านะคะ แต่ร้องไห้ที่ทำไมครอบครัวหนู
มันถึงไม่เคยอบอุ่นเหมือนครอบครัวคนอื่นเขาบ้าง หนูอุส่าต์ตั้งหน้าตั้งตาเรียนเพื่อให้แม่ได้ภูมิใจแต่แม่กลับมาทำแบบนี้ มาทำร้ายจิตใจหนู
มันทำให้การเรียนหนูดร็อปไป หนูกลายเป็นเด็กที่คิดมาก เหมือนหนูกลายเป็นโรคซึมเศร้าหรือเป็นคนที่ไม่เต็มไปซะแล้ว เป็นเด็กที่ขาดความอบอุ่น
ขาดความรักเหมือนที่เด็กทุกๆคนควรได้ ทำไมล่ะคะหนูไม่เข้าใจว่าถ้าหนูโตมาจะต้องโดนแม่ด่าทำร้ายจิตใจขนาดนี้ หนูจะเกิดมาทำไม
เกิดมาก็ไม่มีใครรัก หนูต้องแอบไปร้องไห้คนเดียวบ่อยๆ บางทีมันอาจจะเป็นปมด้อยของหนูไปแล้วก็ได้ หนูเคยคิดที่จะเอามีดกรีดข้อมือตัวเอง
แต่มันก็ทำไมได้ หนูรู้ว่าพ่อกับแม่รักหนูมาก เอ๊ะ!! แล้วพ่อล่ะ? พ่อหนูดูเป็นคนที่โหดนะคะแต่ที่จริงเขาเป็นคนที่ใจดีมากเป็นที่ปรึกษาที่ดีเยี่ยมเลยล่ะค่ะ
พ่อรักหนูมากและนี่คืออีกเหตุผลหนึ่งที่หนูกรีดแขนตัวเองไม่ลง หนูเคยสาบานว่าชาติหน้าจะไม่เกิดมาเป็นลูกของแม่คนนี้อีก แต่ก็ต้องถอนคำสาบานไปหลายครั้ง อ้อลืมบอกค่ะ ว่าแม่หนูเป็นเอ่อเป็นโรคเกี่ยวกับจิตเวชต้องกินยาตลอด แต่เหมือนแม่ยิ่งกินแม่ยิ่งโหดเป็นเท่าตัว ถามว่าแม่เคยทำร้ายร่างกายมั้ย ไม่ค่ะ คำพูดของแม่ทำร้ายจิตใจมากกว่า ก็ไม่รู้นะคะว่ามันตรงกับที่ป้าเคยบอกว่า "แม่หนูเนี่ยชอบหาเรื่องลูกตัวเองอยู่ตลอดเลย" จึงอยากรู้ว่าคนที่เราเรียกคนๆนั้นว่า "แม่" เนี่ยเราต้องตอบแทนบุญคุณที่เขาทำร้ายจิตใจเราด้วยเหรอคะ ช่างไม่ยุติธรรมเลยเนอะ..........
แล้วเพื่อนๆพี่ๆน้องๆที่อ่านกระทู้นี้คิดว่าอย่างไรบ้างคะ ช่วยบอกด้วยนะคะเผื่อมันจะทำให้หนูกลับมามีชีวิตที่สดใสและร่าเริงเหมือนแต่ก่อน
ขอบคุณที่อ่านค่ะ
คำว่า "แม่" เราต้องนับถือว่าเป็นคนที่มีพระคุณด้วยหรือคะ?
คือเมื่อล่าสุดแม่ซื้อกับข้าวมาแล้วหนูก็ทำหน้าบึ้ง คือก่อนหน้านั้นหนูเครียดเรื่องเรียนอยู่มันเลยดูเหมือนว่าหนูไม่พอใจในกับข้าวที่แม่ซื้อมา
แต่มันไม่ใช่ หนูอธิบายให้แม่ฟังแล้วแม่ก็ไม่ฟัง ใช่ค่ะหนูจึงน้ำตาตกต่อหน้าน้องและป้า หนูไม่ได้ร้องไห้ที่แม่ด่านะคะ แต่ร้องไห้ที่ทำไมครอบครัวหนู
มันถึงไม่เคยอบอุ่นเหมือนครอบครัวคนอื่นเขาบ้าง หนูอุส่าต์ตั้งหน้าตั้งตาเรียนเพื่อให้แม่ได้ภูมิใจแต่แม่กลับมาทำแบบนี้ มาทำร้ายจิตใจหนู
มันทำให้การเรียนหนูดร็อปไป หนูกลายเป็นเด็กที่คิดมาก เหมือนหนูกลายเป็นโรคซึมเศร้าหรือเป็นคนที่ไม่เต็มไปซะแล้ว เป็นเด็กที่ขาดความอบอุ่น
ขาดความรักเหมือนที่เด็กทุกๆคนควรได้ ทำไมล่ะคะหนูไม่เข้าใจว่าถ้าหนูโตมาจะต้องโดนแม่ด่าทำร้ายจิตใจขนาดนี้ หนูจะเกิดมาทำไม
เกิดมาก็ไม่มีใครรัก หนูต้องแอบไปร้องไห้คนเดียวบ่อยๆ บางทีมันอาจจะเป็นปมด้อยของหนูไปแล้วก็ได้ หนูเคยคิดที่จะเอามีดกรีดข้อมือตัวเอง
แต่มันก็ทำไมได้ หนูรู้ว่าพ่อกับแม่รักหนูมาก เอ๊ะ!! แล้วพ่อล่ะ? พ่อหนูดูเป็นคนที่โหดนะคะแต่ที่จริงเขาเป็นคนที่ใจดีมากเป็นที่ปรึกษาที่ดีเยี่ยมเลยล่ะค่ะ
พ่อรักหนูมากและนี่คืออีกเหตุผลหนึ่งที่หนูกรีดแขนตัวเองไม่ลง หนูเคยสาบานว่าชาติหน้าจะไม่เกิดมาเป็นลูกของแม่คนนี้อีก แต่ก็ต้องถอนคำสาบานไปหลายครั้ง อ้อลืมบอกค่ะ ว่าแม่หนูเป็นเอ่อเป็นโรคเกี่ยวกับจิตเวชต้องกินยาตลอด แต่เหมือนแม่ยิ่งกินแม่ยิ่งโหดเป็นเท่าตัว ถามว่าแม่เคยทำร้ายร่างกายมั้ย ไม่ค่ะ คำพูดของแม่ทำร้ายจิตใจมากกว่า ก็ไม่รู้นะคะว่ามันตรงกับที่ป้าเคยบอกว่า "แม่หนูเนี่ยชอบหาเรื่องลูกตัวเองอยู่ตลอดเลย" จึงอยากรู้ว่าคนที่เราเรียกคนๆนั้นว่า "แม่" เนี่ยเราต้องตอบแทนบุญคุณที่เขาทำร้ายจิตใจเราด้วยเหรอคะ ช่างไม่ยุติธรรมเลยเนอะ..........
แล้วเพื่อนๆพี่ๆน้องๆที่อ่านกระทู้นี้คิดว่าอย่างไรบ้างคะ ช่วยบอกด้วยนะคะเผื่อมันจะทำให้หนูกลับมามีชีวิตที่สดใสและร่าเริงเหมือนแต่ก่อน
ขอบคุณที่อ่านค่ะ