อยากเหล้า
เอาเข้าจริงสังคมที่โตมามั่นใจได้เลยว่ามีหลายคนที่ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ เอาเลยละกัน ตอนอายุได้สามขวบรู้เรื่องแล้วแหละ แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำกันทำไม คือตอนที่น้าชายอุ้ม ก็จะเอานิ้วเสียบคาไว้ตรงนั้นตลอด ก็ไม่ได้ขัดขืนนะ เพราะมันไม่ได้รู้สึกอะไร บางทีนั่งอยู่ก็เอากล้วยเสียบเข้าออกตรงนั้น ก็ไม่ขัดขืนอีก ตอนอาบน้ำก็มีคนแอบส่องดู เออทำไมนะ!
ตอนนอนก็เอามือมาขยำทั้งบนทั้งล่าง ทุกคืนก็พยายามเอานิ้วแหย่ตอนนอนหลับอยู่
ถึงมัธยม โตและ ก็เหมือนเดิม ล็อคกลอนประตูห้องนอน ก็ยังสะเดาะห์กลอนเข้ามาจนได้ ก็พยายามจะเอานิ้วแหย่เข้ามาเหมือนเดิม ทำไมอ่ะ เป็นน้าหลานกันนะ
มหาลัย เดินไปทางไหนดี อยู่ลำพังทำอะไร ! เข้าสู่วงการคนกลางคืน ทำงานเด็กเสิร์ฟในผับ เงินทิปดีนะสมัยนั้น คืนนึงหลายพันเลย เลิกงานเกือบเช้า เมาไปใส่บาตร ไม่รู้ได้บุญมั้ย เมาไปเรียน สรุปก็ไม่จบ เรียนมหาลัยได้แค่สองปี ผันตัวเองมาเป็นเด็กนั่งดริ้งค์ งานหนักกว่าเด็กเสิร์ฟอีกนะ ต้องโดนกอดจูบลูบคลำ เล่นยาอีก เพื่ออะไรนะ เงินละมั้ง
ลองให้รู้ วัดกันไปเลยละกัน กัญชา ยาบ้า ไอซ์ ยาอี เค โคเคน ลองมันเข้าไป สภาพน่าเกลียดมาก แต่พระคุ้มครองไม่ติดยา
เหล้า! ไม่เคยรู้จักคำว่าผสม เพียวทุกคืน กี่ปีนะอยู่แบบนั้น หลายปีเลย สุดท้ายได้อะไร ไม่มี ไม่มีอะไรเลย!
ไปๆๆ งานเพื่อนกินข้าว ดีจังมีคนเลี้ยงข้าว ซะที่ไหนโดนล็อคห้องแบบงงๆ ก็ตามนั้น โดนเสียบเข้าให้ โง่หรือซี่อ!
เหล้า เหล้า เหล้า กินทุกวัน ไม่มีนอนไม่หลับ พระคุ้มครอง กินที่อื่น ตื่นมาที่บ้านตลอดๆ โชคดีไป
เบื่อกทม.ไปเที่ยวหาดใหญ่ดีกว่า ร้านคาราโอเกะ
น่ากลัวนะจริงๆก็ เจอแต่ลูกค้าขาโหดเล่นยากันหนักมาก ตีกันก็หนักมาก แต่ก็โชคดีเหมือนเดิม ปลอดภัยไร้รอยขีดข่วน นอนที่พักพนักงาน คืนแรกก็โดนผีอำและ แต่ก็คิดว่าเอาน่า มาทำงานหาตัง คืนที่สอง เค้าคงไม่อยากให้เรามาเจออะไรที่มันเกินรับได้มั้ง ก็เลยบอกเถ้าแก่ว่า ผู้หญิงรูปร่างน่าตาแบบนี้มาบอกว่าให้กลับ ไม่ต้องทำงานที่นี่ เท่านั้นแหละ เถ้าแก่แถมเงินให้ด้วย บอกให้กลับได้เลยแบบงงๆ เออ!
กลับมากทม.เหมือนเดิม ไปเที่ยวผับ เจอคนสิงคโปร์ชวนไปทำงานที่นั่น ตัดสินใจอาทิตย์เดียวบินเลย งานก็แบบเดิมๆเอ็นเตอร์เทนแลกดื่ม แรกๆก็สนุกดี ทำไปซักพักก็เหมือนจะเก็บเงินได้นะ และแล้วก็มีคนชวนเป็นนายหน้าหาผู้หญิงมาทำงานนั่งดริ๊งค์ที่สิงคโปร์ ก็ได้ส่วนแบ่งมาบ้าง ก็เข้าท่านะ ทำอยู่สองปีได้มั้ง จนได้มีแฟน
ฝั่งเป็นฝากับเค้าซักที คบกันสองปีก็ได้แต่งงานกัน ชีวิตเหมือนจะเริ่มดีขึ้น แต่ก็ไม่ใช่เลย ความรู้สึกเหมือนอยู่ผิดที่ผิดทาง ไทย -สิงคโปร์อยู่ใกล้กันแท้ๆแต่รู้สึกเหงาจับใจ ถึงแต่งงานแล้วก็หนีกลับไทยตั้งหลายครั้ง อยู่แบบทรมานใจ เฮ้อ!
ถึงเวลาต้องรับความจริงเข้าสู่สังคมสิงคโปร์ สังคมที่ถ้าไม่มีงานไม่มีเงินจะไม่มีคนให้เกียรติคุณ งานแรกที่ทำ งานบริษัททำได้สามปีก็ออกอยู่ไม่ได้ คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ไม่ได้จริงๆ งานต่อไปดิวตี้ฟรีที่สนามบิน ทำได้สองปีก็ออกอีก เฮ้อ! เบื่อตัวเอง งานต่อไป ร้านอาหารไทย คนไทยที่อยู่สิงคโปร์ส่วนมากถ้าไม่ทำงานกลางคืนก็คงต้องงานร้านอาหารนี่เเหละ ทำได้สามปีก็ออกเหมือนเดิม เหนื่อยนะงานที่นี่ ไม่ได้มาอยู่ในประเทศที่พัฒนาแล้วจะสบายขึ้นนะ เหนื่อยกว่าอยู่ไทยอีกมั้ง
ไม่ไหวและต้องเปลี่ยนความคิดตัวเองใหม่ พัฒนาความรู้ความสามารถ ไปลงเรียนปริญญาของสิงคโปร์ ยากมาก ! ขอบคุณความโชคดีของตัวเองได้เพื่อนร่วมชั้นดี เรียนจนจบ ไม่จบไม่ได้ค่าเทอมแพงมาก จบปุ๊บได้งานปั๊บ เรียนการโรงแรมก็ได้งานโรงแรมสมใจ ปัจจุบันก็ยังทำงานโรงแรมอยู่ เอาจริงๆชีวิตก็ดีขึ้นมากนะ แต่ไม่รู้ทำไมไม่มีความสุขเลย ความสุขคืออะไร ?
เป็นภาวะซึมเศร้ามาหลายปีแล้ว หาทางออกจากภาวะนี้ไม่ได้เลย ถ้าไม่กินยาก็จะมีอาการร้องให้ตลอดเวลากินไม่ได้ นอนไม่ได้ อยากอ้วกอย่างเดียว เล่ามาจนถึงตอนนี้กลับไปย้อนดูตอนที่กินเหล้าหนักมาก ไม่เคยรู้จักคำว่าซึมเศร้าเลย เมาเหมือนหมาทุกวัน หรือจะใช่ทางของเรา!
เอาไงดี อุตส่าห์ผ่านจุดนั้นมาได้หลายปีดีดัก หรือจะกลับไปเป็นขี้เมาเหมือนเดิม....ยังมีต่อเดี๋ยวมาเล่าใหม่
อยากเหล้า
เอาเข้าจริงสังคมที่โตมามั่นใจได้เลยว่ามีหลายคนที่ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ เอาเลยละกัน ตอนอายุได้สามขวบรู้เรื่องแล้วแหละ แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำกันทำไม คือตอนที่น้าชายอุ้ม ก็จะเอานิ้วเสียบคาไว้ตรงนั้นตลอด ก็ไม่ได้ขัดขืนนะ เพราะมันไม่ได้รู้สึกอะไร บางทีนั่งอยู่ก็เอากล้วยเสียบเข้าออกตรงนั้น ก็ไม่ขัดขืนอีก ตอนอาบน้ำก็มีคนแอบส่องดู เออทำไมนะ!
ตอนนอนก็เอามือมาขยำทั้งบนทั้งล่าง ทุกคืนก็พยายามเอานิ้วแหย่ตอนนอนหลับอยู่
ถึงมัธยม โตและ ก็เหมือนเดิม ล็อคกลอนประตูห้องนอน ก็ยังสะเดาะห์กลอนเข้ามาจนได้ ก็พยายามจะเอานิ้วแหย่เข้ามาเหมือนเดิม ทำไมอ่ะ เป็นน้าหลานกันนะ
มหาลัย เดินไปทางไหนดี อยู่ลำพังทำอะไร ! เข้าสู่วงการคนกลางคืน ทำงานเด็กเสิร์ฟในผับ เงินทิปดีนะสมัยนั้น คืนนึงหลายพันเลย เลิกงานเกือบเช้า เมาไปใส่บาตร ไม่รู้ได้บุญมั้ย เมาไปเรียน สรุปก็ไม่จบ เรียนมหาลัยได้แค่สองปี ผันตัวเองมาเป็นเด็กนั่งดริ้งค์ งานหนักกว่าเด็กเสิร์ฟอีกนะ ต้องโดนกอดจูบลูบคลำ เล่นยาอีก เพื่ออะไรนะ เงินละมั้ง
ลองให้รู้ วัดกันไปเลยละกัน กัญชา ยาบ้า ไอซ์ ยาอี เค โคเคน ลองมันเข้าไป สภาพน่าเกลียดมาก แต่พระคุ้มครองไม่ติดยา
เหล้า! ไม่เคยรู้จักคำว่าผสม เพียวทุกคืน กี่ปีนะอยู่แบบนั้น หลายปีเลย สุดท้ายได้อะไร ไม่มี ไม่มีอะไรเลย!
ไปๆๆ งานเพื่อนกินข้าว ดีจังมีคนเลี้ยงข้าว ซะที่ไหนโดนล็อคห้องแบบงงๆ ก็ตามนั้น โดนเสียบเข้าให้ โง่หรือซี่อ!
เหล้า เหล้า เหล้า กินทุกวัน ไม่มีนอนไม่หลับ พระคุ้มครอง กินที่อื่น ตื่นมาที่บ้านตลอดๆ โชคดีไป
เบื่อกทม.ไปเที่ยวหาดใหญ่ดีกว่า ร้านคาราโอเกะ
น่ากลัวนะจริงๆก็ เจอแต่ลูกค้าขาโหดเล่นยากันหนักมาก ตีกันก็หนักมาก แต่ก็โชคดีเหมือนเดิม ปลอดภัยไร้รอยขีดข่วน นอนที่พักพนักงาน คืนแรกก็โดนผีอำและ แต่ก็คิดว่าเอาน่า มาทำงานหาตัง คืนที่สอง เค้าคงไม่อยากให้เรามาเจออะไรที่มันเกินรับได้มั้ง ก็เลยบอกเถ้าแก่ว่า ผู้หญิงรูปร่างน่าตาแบบนี้มาบอกว่าให้กลับ ไม่ต้องทำงานที่นี่ เท่านั้นแหละ เถ้าแก่แถมเงินให้ด้วย บอกให้กลับได้เลยแบบงงๆ เออ!
กลับมากทม.เหมือนเดิม ไปเที่ยวผับ เจอคนสิงคโปร์ชวนไปทำงานที่นั่น ตัดสินใจอาทิตย์เดียวบินเลย งานก็แบบเดิมๆเอ็นเตอร์เทนแลกดื่ม แรกๆก็สนุกดี ทำไปซักพักก็เหมือนจะเก็บเงินได้นะ และแล้วก็มีคนชวนเป็นนายหน้าหาผู้หญิงมาทำงานนั่งดริ๊งค์ที่สิงคโปร์ ก็ได้ส่วนแบ่งมาบ้าง ก็เข้าท่านะ ทำอยู่สองปีได้มั้ง จนได้มีแฟน
ฝั่งเป็นฝากับเค้าซักที คบกันสองปีก็ได้แต่งงานกัน ชีวิตเหมือนจะเริ่มดีขึ้น แต่ก็ไม่ใช่เลย ความรู้สึกเหมือนอยู่ผิดที่ผิดทาง ไทย -สิงคโปร์อยู่ใกล้กันแท้ๆแต่รู้สึกเหงาจับใจ ถึงแต่งงานแล้วก็หนีกลับไทยตั้งหลายครั้ง อยู่แบบทรมานใจ เฮ้อ!
ถึงเวลาต้องรับความจริงเข้าสู่สังคมสิงคโปร์ สังคมที่ถ้าไม่มีงานไม่มีเงินจะไม่มีคนให้เกียรติคุณ งานแรกที่ทำ งานบริษัททำได้สามปีก็ออกอยู่ไม่ได้ คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ไม่ได้จริงๆ งานต่อไปดิวตี้ฟรีที่สนามบิน ทำได้สองปีก็ออกอีก เฮ้อ! เบื่อตัวเอง งานต่อไป ร้านอาหารไทย คนไทยที่อยู่สิงคโปร์ส่วนมากถ้าไม่ทำงานกลางคืนก็คงต้องงานร้านอาหารนี่เเหละ ทำได้สามปีก็ออกเหมือนเดิม เหนื่อยนะงานที่นี่ ไม่ได้มาอยู่ในประเทศที่พัฒนาแล้วจะสบายขึ้นนะ เหนื่อยกว่าอยู่ไทยอีกมั้ง
ไม่ไหวและต้องเปลี่ยนความคิดตัวเองใหม่ พัฒนาความรู้ความสามารถ ไปลงเรียนปริญญาของสิงคโปร์ ยากมาก ! ขอบคุณความโชคดีของตัวเองได้เพื่อนร่วมชั้นดี เรียนจนจบ ไม่จบไม่ได้ค่าเทอมแพงมาก จบปุ๊บได้งานปั๊บ เรียนการโรงแรมก็ได้งานโรงแรมสมใจ ปัจจุบันก็ยังทำงานโรงแรมอยู่ เอาจริงๆชีวิตก็ดีขึ้นมากนะ แต่ไม่รู้ทำไมไม่มีความสุขเลย ความสุขคืออะไร ?
เป็นภาวะซึมเศร้ามาหลายปีแล้ว หาทางออกจากภาวะนี้ไม่ได้เลย ถ้าไม่กินยาก็จะมีอาการร้องให้ตลอดเวลากินไม่ได้ นอนไม่ได้ อยากอ้วกอย่างเดียว เล่ามาจนถึงตอนนี้กลับไปย้อนดูตอนที่กินเหล้าหนักมาก ไม่เคยรู้จักคำว่าซึมเศร้าเลย เมาเหมือนหมาทุกวัน หรือจะใช่ทางของเรา!
เอาไงดี อุตส่าห์ผ่านจุดนั้นมาได้หลายปีดีดัก หรือจะกลับไปเป็นขี้เมาเหมือนเดิม....ยังมีต่อเดี๋ยวมาเล่าใหม่