สวัสดีเราเป็นเด็กคนนึงกำลังเรียนอยู่ พ่อกับแม่เราแยกทางกันตั้งแต่เรา2ขวบ ตอนนั้นเราไม่รู้พ่อคิดอะไรถ้าเป็นตอนนี้เราคงโกรธมาก แม่เราเล่าให้ฟังว่าพ่อเราทะเลาะกับแม่ทำให้แม่เราหนีออกจากห้องของพ่อกับแม่ที่มาทำงานละมาอยู่ด้วยกันในตอนนั้น
หลังจากนั้นเราก็ไม่เคยเจอพ่ออีกเลย เราจำไม่ได้เลยว่าหน้าพ่อเราเป็นยังไง เราต้องหน้าเหมือนพ่อแน่ๆเลย^_^ พอเราเริ่มอายุได้7ขวบ พ่อเรากลับมาหาเราอีกครั้ง กลับมาครั้งนี้ไม่เหมือน5ปีที่แล้วความจริงคือไม่ได้อยู่ด้วยกันอีกไปตลอด ได้เจอหน้าเพี่ยงแค่เวลาที่ไม่ถึงวัน พ่อเราบอกตาเราว่าอยากเอาเราไปนอนบ้านคืนนึง ตาเราไม่ให้เลย พ่อเราคงเสียใจมากเเน่ๆเลยทั้งๆที่คนเป็นพ่อไม่มีสิทธิ์ที่จะได้นอนกับลูกอีกเลย._. ผ่านไปเวลา2ปีเราได้10ขวบ เราได้เริ่มสมัครเฟสบุ๊คมาเล่นๆ สมัครไลน์เราก็ยังไม่รู้อะไร เราลองค้นหาชื่อพ่อในเฟสแล้วลองติดต่อไป เราติดต่อไม่ได้เลยเราเสียใจมากเลย เราหมกมุ่นแต่กับเรื่องนี้เราหวังว่าพอเราโตขึ้น เรากับพ่อต้องได้เจอกันนะ
แล้ววันหนึ่งเราไปตลาดกับยาย มีญาติฝั่งพ่อเรามาเจอพอดี เลยถ่ายรูปส่งไปให้พ่อแล้วเราได้คุยกับพ่อ เราดีใจมากๆเลย เรามีไลน์พ่อเราโทรคุยกันตลอด แต่ มันก็ไม่มีความสุขหรอกนะเราแอบคุยในห้อง เวลาพ่อโทรมาเราจะเข้าห้องล๊อคประตูทุกครั้ง...ผ่านไปก็ไม่นาน แม่เรารู้ทำให้เราโดนแม่โมโหใส่ แล้วเราก็บอกกับแม่คำนี้เป็นคำที่ไม่เคยพูดออกจากปากมาเลย "หนูอยากไปอยู่กับพ่อ" ตาตีเราเพราะเรื่องนี้ตอนเรา10ขวบ ทำไมกันละ? เราผิดขนาดนั้นหรอที่เราอยากคุยกับพ่อ...
ตอนนี้เรา15ปี เราก็ยังไม่ได้คุยกับพ่อเลยตั้งแต่วันนั้น มีวันนึงเราพูดถึงพ่อ แม่เราบอกกับเราว่าเราไม่มีพ่อแต่เราไม่มีปมด้อยเพราะแม่ก็มีพร้อมทุกอย่าง แม่เราไม่เคยเข้าใจเลยเอาเป็นว่าเราไม่ขอเล่านะมีหลายเรื่องที่แม่เราไม่พอใจเราก็ตั้งใจทำทุกอย่างแม่เรากดดันเราต้องเป็นแบบนั้นโตมาเราจะต้องเป็นแอร์นะหางานเงินดีๆ เราตั้งแต่เด็กคนที่ไม่คิดว่าจะชอบภาษา เรากลับเก่งภาษาสมัยประถมจนทุกวันนี้ได้ไปแข่งหลายๆที่จนเราชอบ /-/
แล้วอาทิตย์ก่อนเราไปหาป้ากับลุงที่บ้าน เราได้ขอไลน์พ่อไว้คุย เรารู้ความจริงแล้ว"พ่อเราทำงานอยู่เมืองนอกตอนนี้ป่วยทำให้กลับไทยมาบวช"เราได้ยินแบบนี้เราเสียใจมากเลย... แล้วเราก็ได้คุยกับพ่อ ถึงพ่อเราเคยทำผิดเคยทิ้งเราเราก็หาคำตอบไม่ได้ทำไมเรายังรักพ่อขนาดนี้อาจเป็นเพราะ พ่อฟังเราทุกอย่างกลับโรงเรียนเราเล่าให้ฟังตลอด แต่เเม่ เราเล่าให้ฟังไม่ได้เลยแม่มีแต่งานแม่ทำงานเพื่อทุกคนเรารู้ แต่เเม่ไม่สนใจความคิดเราเลยคำที่แม่พูดตอนที่โกรธเราเรื่องต่างๆ เราหวังว่าสักวันเราจะได้กอดพ่ออีกครั้งนะ
กระทู้นี้ตั้งเมื่อวันที่19 กรกฎาคม2563
คิดยังไงกับครอบครัวที่กดดันหรอ
ตอนนี้เรา15ปี เราก็ยังไม่ได้คุยกับพ่อเลยตั้งแต่วันนั้น มีวันนึงเราพูดถึงพ่อ แม่เราบอกกับเราว่าเราไม่มีพ่อแต่เราไม่มีปมด้อยเพราะแม่ก็มีพร้อมทุกอย่าง แม่เราไม่เคยเข้าใจเลยเอาเป็นว่าเราไม่ขอเล่านะมีหลายเรื่องที่แม่เราไม่พอใจเราก็ตั้งใจทำทุกอย่างแม่เรากดดันเราต้องเป็นแบบนั้นโตมาเราจะต้องเป็นแอร์นะหางานเงินดีๆ เราตั้งแต่เด็กคนที่ไม่คิดว่าจะชอบภาษา เรากลับเก่งภาษาสมัยประถมจนทุกวันนี้ได้ไปแข่งหลายๆที่จนเราชอบ /-/
แล้วอาทิตย์ก่อนเราไปหาป้ากับลุงที่บ้าน เราได้ขอไลน์พ่อไว้คุย เรารู้ความจริงแล้ว"พ่อเราทำงานอยู่เมืองนอกตอนนี้ป่วยทำให้กลับไทยมาบวช"เราได้ยินแบบนี้เราเสียใจมากเลย... แล้วเราก็ได้คุยกับพ่อ ถึงพ่อเราเคยทำผิดเคยทิ้งเราเราก็หาคำตอบไม่ได้ทำไมเรายังรักพ่อขนาดนี้อาจเป็นเพราะ พ่อฟังเราทุกอย่างกลับโรงเรียนเราเล่าให้ฟังตลอด แต่เเม่ เราเล่าให้ฟังไม่ได้เลยแม่มีแต่งานแม่ทำงานเพื่อทุกคนเรารู้ แต่เเม่ไม่สนใจความคิดเราเลยคำที่แม่พูดตอนที่โกรธเราเรื่องต่างๆ เราหวังว่าสักวันเราจะได้กอดพ่ออีกครั้งนะ
กระทู้นี้ตั้งเมื่อวันที่19 กรกฎาคม2563