นี่เป็นกระทู้แรกของเค้า ผิดพลาดตรงไหนเค้าขอโทษด้วยน้าา
เข้าเรื่องกันดีกว่า. คือบ้านเราอะมี5คน พ่อแม่2น้องอีก2ละก็เรา1เป็นห้า คือเราจะรู้สึกอึดอัดมากเลยๆนะเวลาอยู่บ้านแบบเราโทรคุนกับเพื่อนเเม่ก็เดินเข้ามาจ้อง คือเราเเค่คุยกับเพื่อนอะ ต้องทำแบบนั้นเลยหรอ เวลาเราตะออกไปเดอะมอลคือเราบอกพ่อ(แต่ก่อนแม่มาบ้านแค่เสาร์อาทิตย์)เเต่แม่ดันรู้ด้วย บางทีเพื่อนไปทำฟันเราก็ไปกับเพื่อน เเม่ยังคอลมาเลยอะเเบบเมื่อไหร่ตะกลับ เห้ยคือเราขออิสระหน่อยไม่ได้หรอ เเล้วอาทิตย์ที่เเล้วเราขอให้แม่ซื้อไอโฟนse2020ให้เพราะเครื่องเรามันค้างละเมมเต็มทั้งๆที่ลบไปกี่รอบเเล้วไม่รู้ เเล้วเราบอกแม่ว่าเดี๋ยวจะไปทำพาร์ทไทม์ใช้คืน. เเม่กับพ่อก็ไม่ให้ทำพาร์ทไทม์อีก เเต่เค้าก็ซื้อให้ เเล้วอีกเรื่องคือเราอะเป็นโรคหอบ เเล้วพึ่งไปหาหมอมาหมอก็ให้เครื่องพ่นยามาเลยครั้งนั้นก็8000 ละครั้งที่2ก็อีก2000 รวมๆก็1หมื่น เเล้ววันถัดมาเราขอเงินไปซื้อสมุด100บาทสมุดโรงเรียนหมดเเล้ว. พ่อบอกเราว่าจะหาเงินมาจากไหน เเม่ก็พูดเสริมว่า เเค่หาหมอ2ครั้งก็หมื่นนึงเเล้ว ตอนนั้นเราคิดอย่างเดียวเลยคือเราเป็นภาระของบ้าน เรานอนตื่นกลางดึกมาเกือบๆอาทิตย์ทรมานสุดๆ เเต่เราก็ยังคิดอยู่นะว่า คือถ้าไม่ให้เงินเเล้วทำไมไม่ให้ทำพาร์ทไทม์ถ้าได้ทำก็คิดว่าจะออกค่าใช้จ่ายเอง เเล้วเเม่เราอะจริงๆเป็นแม่เลี้ยงไม่ใช่เเม่เเท้ๆ เเม่เเท้ๆเกิดมายังไม่เคยเห็นหน้าเลย ละเวลาเเม่เราอะไปบ้านย่าที่ตจว เเม่ก็จะเป็นอีกคนนึงเลย เหมือนเหรียญ2ด้านอะ วันนั้นเเม่เราเรียกเราไปคุยต่อหน้าย่า เเม่บอกว่ามีอะไรให้คุยกัยเเม่คุยเหมือนเพื่อนเลย อย่าไปคุยไปปรึกษาเพื่อน คือในใจก็คิดว่า จะให้ทำได้ไงวะ เเค่คุยกับเเม่ยังต้องมีหางเสียงเลย เเค่เราขานอ่าห้ะเเม่ยังถามว่านี่เเม่หรือเพื่อนเลย มันอึดอัดมากๆ แบบไม่มีความสุขเลย เวลาเรามีเรื่องไม่สบายใจเราก็บอกแค่เพื่อน เพราะถ้าเราบอกแม่กับพ่อเค้าก็จะไม่ค่อยให้คำปรึกษาจะติมากกว่า เเล้ววันนี้มีประชุมผปคของเราช่วงบ่ายเพราะขึ้นม4แล้วเราเลยยอกแม่ว่าจะออกไปพร้อมพ่อตอนเช้าเลย จะไปหาเพื่อนด้วยไม่ได้เจอมาจะเดือนกว่าๆเเล้วคนมันคิดถึง เเม่ถามเราว่าไปทำอะไรเอ้าไปหาเพื่อนต้องมีเหตุผลด้วยหรอ??? เราเลยโดนห้ามไม่ให้ไป. คือเราอายุ15แล้วอะม4แล้วเราโดนห้ามไปซะทุกอย่าง บ้านเราอยู่เรือนจำพิเศษใกล้ๆกับเดอะมอล ยังไปไม่ได้เลย ไปโรงเรียน ก็ต้องรีบกลับเบอกแล้วห้ามไปไหน ต้องสแกนหน้าด้วย ห้ามนู่นห้ามนี่ เราระบายให้เพื่อนฟังเพื่อนยังบอกว่าเก็บกดแทน,เห็นด้วยกับเราเลย บางทีเราก็อยากย้ายออกจากบ้านนะเหมือนมันไม่ใช่ที่ของเราอะ เเต่ก่อนอะยังมีอิสระนิดนึงนะเพราะอยู่กับพ่อแต่มันก็แค่นิดเดียวอะ เเต่ตอนนี้คือไม่มีเลยไม่มีจริงๆ เเบบนี่ชีวิตใครกันเเน่ว้ะ ห้ามมีเเฟน ห้ามเที่ยว กลับบ้านเเล้วห้ามออก จริงๆเค้าอาบน้ำร้อนมาก่อนก็น่าจะรู้นิน่าว่าเด็กๆเค้าไม่ชอบโดนบังคับมันไม่มีใครชอบหรอกใครๆก็ต้องการอิสระถูกมั้ย เพื่อนๆคิดว่าเราควรทำยังไงดีเอ่ย???
อึดอัดมากค่ะเวลาอยู่บ้าน
เข้าเรื่องกันดีกว่า. คือบ้านเราอะมี5คน พ่อแม่2น้องอีก2ละก็เรา1เป็นห้า คือเราจะรู้สึกอึดอัดมากเลยๆนะเวลาอยู่บ้านแบบเราโทรคุนกับเพื่อนเเม่ก็เดินเข้ามาจ้อง คือเราเเค่คุยกับเพื่อนอะ ต้องทำแบบนั้นเลยหรอ เวลาเราตะออกไปเดอะมอลคือเราบอกพ่อ(แต่ก่อนแม่มาบ้านแค่เสาร์อาทิตย์)เเต่แม่ดันรู้ด้วย บางทีเพื่อนไปทำฟันเราก็ไปกับเพื่อน เเม่ยังคอลมาเลยอะเเบบเมื่อไหร่ตะกลับ เห้ยคือเราขออิสระหน่อยไม่ได้หรอ เเล้วอาทิตย์ที่เเล้วเราขอให้แม่ซื้อไอโฟนse2020ให้เพราะเครื่องเรามันค้างละเมมเต็มทั้งๆที่ลบไปกี่รอบเเล้วไม่รู้ เเล้วเราบอกแม่ว่าเดี๋ยวจะไปทำพาร์ทไทม์ใช้คืน. เเม่กับพ่อก็ไม่ให้ทำพาร์ทไทม์อีก เเต่เค้าก็ซื้อให้ เเล้วอีกเรื่องคือเราอะเป็นโรคหอบ เเล้วพึ่งไปหาหมอมาหมอก็ให้เครื่องพ่นยามาเลยครั้งนั้นก็8000 ละครั้งที่2ก็อีก2000 รวมๆก็1หมื่น เเล้ววันถัดมาเราขอเงินไปซื้อสมุด100บาทสมุดโรงเรียนหมดเเล้ว. พ่อบอกเราว่าจะหาเงินมาจากไหน เเม่ก็พูดเสริมว่า เเค่หาหมอ2ครั้งก็หมื่นนึงเเล้ว ตอนนั้นเราคิดอย่างเดียวเลยคือเราเป็นภาระของบ้าน เรานอนตื่นกลางดึกมาเกือบๆอาทิตย์ทรมานสุดๆ เเต่เราก็ยังคิดอยู่นะว่า คือถ้าไม่ให้เงินเเล้วทำไมไม่ให้ทำพาร์ทไทม์ถ้าได้ทำก็คิดว่าจะออกค่าใช้จ่ายเอง เเล้วเเม่เราอะจริงๆเป็นแม่เลี้ยงไม่ใช่เเม่เเท้ๆ เเม่เเท้ๆเกิดมายังไม่เคยเห็นหน้าเลย ละเวลาเเม่เราอะไปบ้านย่าที่ตจว เเม่ก็จะเป็นอีกคนนึงเลย เหมือนเหรียญ2ด้านอะ วันนั้นเเม่เราเรียกเราไปคุยต่อหน้าย่า เเม่บอกว่ามีอะไรให้คุยกัยเเม่คุยเหมือนเพื่อนเลย อย่าไปคุยไปปรึกษาเพื่อน คือในใจก็คิดว่า จะให้ทำได้ไงวะ เเค่คุยกับเเม่ยังต้องมีหางเสียงเลย เเค่เราขานอ่าห้ะเเม่ยังถามว่านี่เเม่หรือเพื่อนเลย มันอึดอัดมากๆ แบบไม่มีความสุขเลย เวลาเรามีเรื่องไม่สบายใจเราก็บอกแค่เพื่อน เพราะถ้าเราบอกแม่กับพ่อเค้าก็จะไม่ค่อยให้คำปรึกษาจะติมากกว่า เเล้ววันนี้มีประชุมผปคของเราช่วงบ่ายเพราะขึ้นม4แล้วเราเลยยอกแม่ว่าจะออกไปพร้อมพ่อตอนเช้าเลย จะไปหาเพื่อนด้วยไม่ได้เจอมาจะเดือนกว่าๆเเล้วคนมันคิดถึง เเม่ถามเราว่าไปทำอะไรเอ้าไปหาเพื่อนต้องมีเหตุผลด้วยหรอ??? เราเลยโดนห้ามไม่ให้ไป. คือเราอายุ15แล้วอะม4แล้วเราโดนห้ามไปซะทุกอย่าง บ้านเราอยู่เรือนจำพิเศษใกล้ๆกับเดอะมอล ยังไปไม่ได้เลย ไปโรงเรียน ก็ต้องรีบกลับเบอกแล้วห้ามไปไหน ต้องสแกนหน้าด้วย ห้ามนู่นห้ามนี่ เราระบายให้เพื่อนฟังเพื่อนยังบอกว่าเก็บกดแทน,เห็นด้วยกับเราเลย บางทีเราก็อยากย้ายออกจากบ้านนะเหมือนมันไม่ใช่ที่ของเราอะ เเต่ก่อนอะยังมีอิสระนิดนึงนะเพราะอยู่กับพ่อแต่มันก็แค่นิดเดียวอะ เเต่ตอนนี้คือไม่มีเลยไม่มีจริงๆ เเบบนี่ชีวิตใครกันเเน่ว้ะ ห้ามมีเเฟน ห้ามเที่ยว กลับบ้านเเล้วห้ามออก จริงๆเค้าอาบน้ำร้อนมาก่อนก็น่าจะรู้นิน่าว่าเด็กๆเค้าไม่ชอบโดนบังคับมันไม่มีใครชอบหรอกใครๆก็ต้องการอิสระถูกมั้ย เพื่อนๆคิดว่าเราควรทำยังไงดีเอ่ย???