สวัสดีค่ะหนูมีเรื่องจะมาถาม:
คือว่าหนูรู้สึกแปลกกับตัวเอง หนูมีโรคประจำตัวนะ หนูเป็นคนลาวคนเดียวแหละที่เป็นโรค MG กล้ามเนื้ออ่อนแรง (หนังตาตก)
หนูเป็นตั้งแต่อายุ4ขวบ จนป่านนี้ยังไม่หายเลย ตอนนี้อายุ16ปีแล้วนะ ก็คือตอนเด็กเราจะไม่มีความเครียดไง แต่พอโตมาแล้วมันเหนื่อย ตอนเด็กหนูเรียนเก่งนะ ได้อันดับหนึ่งตลอดเลย แต่พอโตมาแล้วมันเหนื่อยมันก็เลยอ่อน กลายมาเป็นที่สี่บ้าง หนูถูกแม่กดดันมาตั้งแต่เด็กเลย คือจำความได้ก็เห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกันตลอด หนูร้องไห้บ่อยมาก วันหนึ่งเป็นสิบครั้งได้ ร้องไห้ทุกวันไม่มีวันไหนจะไม่ร้อง คือหนูถูกเพื่อล้อตลอดเลย เพื่อนที่ลาวจะชอบพูดว่า ประสาทหร่อย อีตาตีบ ก็คือคนทั้งโรงเรียนล้อเราอะ จะไม่ให้ร้องไห้ได้ไง มาถึงบ้าน ก็มาเจอคนที่บ้านว่า ด่าเรา มันท้อมากนะ แต่เราก็ผ่านมาได้ แต่เมื่อปีก่อนนี้ พ่อกับแม่เราทะเลาะกันหนักมาก ถึงขนาดลงไม้ลงมือ แล้วเราเข้าไปห้าม เราถูกแม่สาดน้ำร้อนใส่ แขนเรานี่หนังลอกออกหมดเลย เลือดไหลไม่หยุด แต่ที่เสียใจมากคือ แม่บอกว่า มายืนตรงนี้ทำไม (ก็พ่อแต่ตีกันอยู่เราก็มาห้าม เราผิดด้วยหรอ มันเป็นความผิดของเราหรอ) ตั้งแต่วันนั้น จากที่เราเคยเป็นคนร่าเรีง เราก็กลายเป็นคนไม่พูด ไม่ชอบคนเยอะ ชอบการอยู่คนเดียว (แม่เราจะเคร่งครัดเรื่องคบเพื่อน เราเลยกลายเป็นคนเพื่อนน้อย รวมทั้งเราเป็นโรค เลยไม่มีใครอยากเล่นกับเรา ) เราเป็นคนชอบเรียน ไม่เคยโดดเรียนนอกจากวันที่คุณหมอนัด แต่ว่าตั้งแต่วันนั้นมาเราไม่อยากไปเรียนเลย โดดเรียนบ่อย อยากอยู่แค่ที่บ้าน อยู่คนเดียวมันสบายใจดี พ่อกับแม่เราถึงกับขั้นจะหย่ากัน ตอนนั้นเราไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรเลย เอาแต่ร้องไห้ พ่อให้เราเลือกว่าจะอยู่กับใคร ทีแรกเราจะอยู่กับพ่อ แต่ยายเราบอกว่า พ่อไม่เคยรักเรา เราก็ว่าจะอยู่กับยาย แม่เราบอกว่ายายไม่ได้รักเรา อยู่กับแม่ก็ไม่ได้กับพ่อก็ไม่ได้ กับยายก็ไม่ได้ แล้วเราจะอยู่กับใครล่ะ เราต้องอยู่คนเดียวหรอ เราเหนื่อยมากตอนนี้ เราไม่ได้ระบาย เราทำได้แต่ร้องไห้ เสียใจ ไม่เห็นมีใครรักเรา ไม่เห็นมีใครต้องการเรา แต่มันผ่านเรื่องนี้มาได้นะ ละทีนี้ เวลาอยู่ที่บ้าน พ่อกับแม่จะชอบคุยกับน้องมากกว่าเรา คือหน้าเราอ่ะ ไม่มีใครอยากมอง พ่อกับแม่ตามใจน้องมาก อยากได้อะไรชื่อให้หมด แต่กับเรากับไม่ แม่บอกว่า ค่ายาเราสูง คือเราจะต้องเก็บเงินชื่อเอง ( เราก็เสียใจเเล้วปะ เราก็ไม่ได้อยากเกิดมาเป็นโรคนี้ให้ลำบากพ่อกับแม่หรอก แต่เราเลือกเกิดไม่ได้ไง แม่จะพูดให้เราเสียใจอยู่ตลอดอะ คือเราชอบทะเลาะกับแม่ ละทีนี้ไม่สามารถคุยกับใครได้ พ่อเราก็ไม่ชอบเราไง เพื่อนเราก็ไม่มี ) เราก็เลยเก็บกดมาตลอด อืดอัดมาก มีอะไรอยู่ในใจแต่ไม่สามารถพูดออกมาได้ จนเราชีนกับการอยู่คนเดียว กินข้าวคนเดียว มันสบายใจดี แต่น้อยใจทุกครั้งนะว่า ทำไมพ่อกับแม่ไม่สนใจเราบ้าง ละทีนี้เราต้องย้ายไปเรียนโรงเรียนใหม่ ต้องเจอคนใหม่ ไปวันแรกก็โดนล้อแล้วอะ🥺 ไปเรียนที่ใหม่ ไกลจากพ่อแม่ ต้องนอนหอ ละทีนี้เราก็ไม่ถูกกันกับรูมเมท เราชอบความสะอาดแต่รูมเมท สกปรกมาก เราเป็นคนแพ้ง่าย นอนยาก กินยาก ลำบากไปหมด รูมเมทก็ขัดขวางไปซะทุกเรื่อง วันหนึ่งเราโดนเขากล่าวหาว่าขโมยของเขา แต่เราแค่เก็บให้ไง จนได้ขื้นห้อง ปกครอง เขาเรียกผู้ปกครองมา เราเสียใจมาก ที่ทำให้พ่อกับแม่พูมใจไม่ได้เลย เราเอาแต่ร้องไห้ เหนื่อย ไม่อยากไปเรียน เราท้อมากจนอยากข้าตัวตาย เราคิดว่า ถ้าเราตายไปพ่อแม่น่าจะสบาย ไม่ต้องมาเสียหน้ากับการที่เราทำผิด ไม่ต้องมาเสียเงินค่ายาให้เรา ไม่ต้องอายคนอื่นว่าได้ลูกไม่ดี เราคิดแบบนี้มาตลอด นี่แค่อาการเริ่มต้น สามเดือนผ่านมานี้ อาการเราหนักมาก
•เราหนังตาตกแรงมากจนไปเรียนไม่ได้
•เราเครียดกับทุกเรื่องในชิวิตเรา
•บางทีเราคิดว่าเราเป็นโรคชึมเศร้า เพราะเราไปดูใน Google ละมันมีทุกข้อ คะแนนที่กูคือ ขั้นรุนแรงอะ แต่ตอนนี้เราไม่แน่ใจว่าเราเป็นจริงหรือป่าว ที่เราพูดมา มันแค่10% เองนะ แล้วในความเป็นจริง คนที่อายุ16ปี มารับอะไรแบบนี้ มันไหวมั้ย🥺 ใจหนูก็อยากระบายนะ แต่หนูกลัวว่าทุกคนจะรำคาญหนู
ช่วยบอกหน่อยได้ไหมว่า หนูเป็นโรคชิมเศร้ามั้ย
ตอนนี้อาการที่หนูเป็นอยู่คือ
° นอนไม่หลับ หลับยาก บางทีก็นอนเยอะ นอนทั้งวัน
• ไม่อยากทานข้าว คือเป็นโรคกะเพาะอยู่ แต่ไม่อยากทานข้าว ทานแล้วมันจะอาเจียนออกมา
•ท้อ ร้องไห้ได้ทุกเวลา เหนื่อยกับทุกเรื่อง
•ทุกอย่างในชีวิตคือพ่อแม่เป็นคนเลือกให้ ทั้งการเรียน ทุกอย่าง ไม่มีความคิดเห็นของตัวเอง เหมือนเราเป็นตุ๊กตาให้เขาบังคับเล่น
•เคยกีดแขนตัวเองด้วยนะ เวลาร้องไห้คือชอบตีตัวเอง ชอบเอามือชัดกำแพง
•เหนื่อยง่าย หายใจไม่ออก
ช่วยให้คำปรึกษาหนูด้วยนะ
ถ้าหนูพิมพ์ผิดต้องขอโทษด้วย หนูไม่ถนัด
ขอบคุณที่ให้คำปรึกษานะคะ
ถ้ามีใครอยากให้หนูเล่าวันหลังหนูจะมาเล่าเพี่มนะค่า
ขอบคุณที่อ่านจนจบ : )
ช่วยบอกหน่อยได้ไหม ว่าหนูเป็นอะไรอยู่?
คือว่าหนูรู้สึกแปลกกับตัวเอง หนูมีโรคประจำตัวนะ หนูเป็นคนลาวคนเดียวแหละที่เป็นโรค MG กล้ามเนื้ออ่อนแรง (หนังตาตก)
หนูเป็นตั้งแต่อายุ4ขวบ จนป่านนี้ยังไม่หายเลย ตอนนี้อายุ16ปีแล้วนะ ก็คือตอนเด็กเราจะไม่มีความเครียดไง แต่พอโตมาแล้วมันเหนื่อย ตอนเด็กหนูเรียนเก่งนะ ได้อันดับหนึ่งตลอดเลย แต่พอโตมาแล้วมันเหนื่อยมันก็เลยอ่อน กลายมาเป็นที่สี่บ้าง หนูถูกแม่กดดันมาตั้งแต่เด็กเลย คือจำความได้ก็เห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกันตลอด หนูร้องไห้บ่อยมาก วันหนึ่งเป็นสิบครั้งได้ ร้องไห้ทุกวันไม่มีวันไหนจะไม่ร้อง คือหนูถูกเพื่อล้อตลอดเลย เพื่อนที่ลาวจะชอบพูดว่า ประสาทหร่อย อีตาตีบ ก็คือคนทั้งโรงเรียนล้อเราอะ จะไม่ให้ร้องไห้ได้ไง มาถึงบ้าน ก็มาเจอคนที่บ้านว่า ด่าเรา มันท้อมากนะ แต่เราก็ผ่านมาได้ แต่เมื่อปีก่อนนี้ พ่อกับแม่เราทะเลาะกันหนักมาก ถึงขนาดลงไม้ลงมือ แล้วเราเข้าไปห้าม เราถูกแม่สาดน้ำร้อนใส่ แขนเรานี่หนังลอกออกหมดเลย เลือดไหลไม่หยุด แต่ที่เสียใจมากคือ แม่บอกว่า มายืนตรงนี้ทำไม (ก็พ่อแต่ตีกันอยู่เราก็มาห้าม เราผิดด้วยหรอ มันเป็นความผิดของเราหรอ) ตั้งแต่วันนั้น จากที่เราเคยเป็นคนร่าเรีง เราก็กลายเป็นคนไม่พูด ไม่ชอบคนเยอะ ชอบการอยู่คนเดียว (แม่เราจะเคร่งครัดเรื่องคบเพื่อน เราเลยกลายเป็นคนเพื่อนน้อย รวมทั้งเราเป็นโรค เลยไม่มีใครอยากเล่นกับเรา ) เราเป็นคนชอบเรียน ไม่เคยโดดเรียนนอกจากวันที่คุณหมอนัด แต่ว่าตั้งแต่วันนั้นมาเราไม่อยากไปเรียนเลย โดดเรียนบ่อย อยากอยู่แค่ที่บ้าน อยู่คนเดียวมันสบายใจดี พ่อกับแม่เราถึงกับขั้นจะหย่ากัน ตอนนั้นเราไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรเลย เอาแต่ร้องไห้ พ่อให้เราเลือกว่าจะอยู่กับใคร ทีแรกเราจะอยู่กับพ่อ แต่ยายเราบอกว่า พ่อไม่เคยรักเรา เราก็ว่าจะอยู่กับยาย แม่เราบอกว่ายายไม่ได้รักเรา อยู่กับแม่ก็ไม่ได้กับพ่อก็ไม่ได้ กับยายก็ไม่ได้ แล้วเราจะอยู่กับใครล่ะ เราต้องอยู่คนเดียวหรอ เราเหนื่อยมากตอนนี้ เราไม่ได้ระบาย เราทำได้แต่ร้องไห้ เสียใจ ไม่เห็นมีใครรักเรา ไม่เห็นมีใครต้องการเรา แต่มันผ่านเรื่องนี้มาได้นะ ละทีนี้ เวลาอยู่ที่บ้าน พ่อกับแม่จะชอบคุยกับน้องมากกว่าเรา คือหน้าเราอ่ะ ไม่มีใครอยากมอง พ่อกับแม่ตามใจน้องมาก อยากได้อะไรชื่อให้หมด แต่กับเรากับไม่ แม่บอกว่า ค่ายาเราสูง คือเราจะต้องเก็บเงินชื่อเอง ( เราก็เสียใจเเล้วปะ เราก็ไม่ได้อยากเกิดมาเป็นโรคนี้ให้ลำบากพ่อกับแม่หรอก แต่เราเลือกเกิดไม่ได้ไง แม่จะพูดให้เราเสียใจอยู่ตลอดอะ คือเราชอบทะเลาะกับแม่ ละทีนี้ไม่สามารถคุยกับใครได้ พ่อเราก็ไม่ชอบเราไง เพื่อนเราก็ไม่มี ) เราก็เลยเก็บกดมาตลอด อืดอัดมาก มีอะไรอยู่ในใจแต่ไม่สามารถพูดออกมาได้ จนเราชีนกับการอยู่คนเดียว กินข้าวคนเดียว มันสบายใจดี แต่น้อยใจทุกครั้งนะว่า ทำไมพ่อกับแม่ไม่สนใจเราบ้าง ละทีนี้เราต้องย้ายไปเรียนโรงเรียนใหม่ ต้องเจอคนใหม่ ไปวันแรกก็โดนล้อแล้วอะ🥺 ไปเรียนที่ใหม่ ไกลจากพ่อแม่ ต้องนอนหอ ละทีนี้เราก็ไม่ถูกกันกับรูมเมท เราชอบความสะอาดแต่รูมเมท สกปรกมาก เราเป็นคนแพ้ง่าย นอนยาก กินยาก ลำบากไปหมด รูมเมทก็ขัดขวางไปซะทุกเรื่อง วันหนึ่งเราโดนเขากล่าวหาว่าขโมยของเขา แต่เราแค่เก็บให้ไง จนได้ขื้นห้อง ปกครอง เขาเรียกผู้ปกครองมา เราเสียใจมาก ที่ทำให้พ่อกับแม่พูมใจไม่ได้เลย เราเอาแต่ร้องไห้ เหนื่อย ไม่อยากไปเรียน เราท้อมากจนอยากข้าตัวตาย เราคิดว่า ถ้าเราตายไปพ่อแม่น่าจะสบาย ไม่ต้องมาเสียหน้ากับการที่เราทำผิด ไม่ต้องมาเสียเงินค่ายาให้เรา ไม่ต้องอายคนอื่นว่าได้ลูกไม่ดี เราคิดแบบนี้มาตลอด นี่แค่อาการเริ่มต้น สามเดือนผ่านมานี้ อาการเราหนักมาก
•เราหนังตาตกแรงมากจนไปเรียนไม่ได้
•เราเครียดกับทุกเรื่องในชิวิตเรา
•บางทีเราคิดว่าเราเป็นโรคชึมเศร้า เพราะเราไปดูใน Google ละมันมีทุกข้อ คะแนนที่กูคือ ขั้นรุนแรงอะ แต่ตอนนี้เราไม่แน่ใจว่าเราเป็นจริงหรือป่าว ที่เราพูดมา มันแค่10% เองนะ แล้วในความเป็นจริง คนที่อายุ16ปี มารับอะไรแบบนี้ มันไหวมั้ย🥺 ใจหนูก็อยากระบายนะ แต่หนูกลัวว่าทุกคนจะรำคาญหนู
ช่วยบอกหน่อยได้ไหมว่า หนูเป็นโรคชิมเศร้ามั้ย
ตอนนี้อาการที่หนูเป็นอยู่คือ
° นอนไม่หลับ หลับยาก บางทีก็นอนเยอะ นอนทั้งวัน
• ไม่อยากทานข้าว คือเป็นโรคกะเพาะอยู่ แต่ไม่อยากทานข้าว ทานแล้วมันจะอาเจียนออกมา
•ท้อ ร้องไห้ได้ทุกเวลา เหนื่อยกับทุกเรื่อง
•ทุกอย่างในชีวิตคือพ่อแม่เป็นคนเลือกให้ ทั้งการเรียน ทุกอย่าง ไม่มีความคิดเห็นของตัวเอง เหมือนเราเป็นตุ๊กตาให้เขาบังคับเล่น
•เคยกีดแขนตัวเองด้วยนะ เวลาร้องไห้คือชอบตีตัวเอง ชอบเอามือชัดกำแพง
•เหนื่อยง่าย หายใจไม่ออก
ช่วยให้คำปรึกษาหนูด้วยนะ
ถ้าหนูพิมพ์ผิดต้องขอโทษด้วย หนูไม่ถนัด
ขอบคุณที่ให้คำปรึกษานะคะ
ถ้ามีใครอยากให้หนูเล่าวันหลังหนูจะมาเล่าเพี่มนะค่า
ขอบคุณที่อ่านจนจบ : )