อยากรู้ว่าตัวเองเป็นโรคอะไรหรือป่าว

เราไม่รู้ว่าเราคิดไปเองหรือป่าวแต่ยิ่งโตขึ้นเราก็พูดน้อยลงโลกส่วนตัวสูงขึ้นไม่อยากพูดอะไรกับใครแม้แต่คนในครอบครัวเราไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตแล้วมั้นทั้งเหนื่อยเศร้าเสียใจเครียดไปหมดทุกอย่างไม่มีความสุขราอยากรู้ว่าตัวเราเป้นโรคอะไรหรือป่าวเรามีครอบครัวมีเพื่อนที่สนิทแต่ไม่ได้มีปัญหาอะไรแต่เราไม่กล้าที่จะระบายหรือบอกเล่าเรื่องที่ทำให้เราไม่สบายใจเพราะเรากลัวเรามักจะเก็บไว้กลับตัวเองจนทำให้เครียดอย่างครอบครัวกับแม่เรื่องผู้หญิงๆด้วยกันเราไม่กล้าแม้แต่จะถามหรือปรึกษาอะไรในชีวิตเลยหรือเวลาเราจะไปไหนเราจะไม่กล้าขอพ่อหรือแม่จนต้องรอให้วันจะไปใกล้เข้ามาเราถึงจะยอมพูดเวลาเราอยากบอกอะไรเรามักจะไม่กล้าพูดแล้วเก็บไว้จนบ้างเรื่องเราก็ลืมเราหันไปพึ่งกูเกิลแทนแต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรกับเพื่อนสนิทเราก็ไม่กล้าระบายหรือเล่าเรื่องอะไรให้ใครฟังเลยเราไม่อยากเห้นใครในด้านที่อ่อนแอเพราะทุกคนมักคิดว่าเราไม่ได้เป้นอะไรแต่ความจริงแล้วเราเครียดเราไม่ค่อยมีความสุขในบ้างครั้งหรือบ่อยบ้างครั้งที่เราทะเลาะกับแม่หรือเราอยากจะอธิบายแต่สุดท้ายเราก็ไม่ทำเอาแต่พูดอยู่ในใจแล้วปล่อยให้เค้าว่าเราไปบ้างครั้งเราก็อารมณ์ร้อนบ้างครั้งก็อารมณ์ดีบ้างครั้งก็พูดเสียงดังเหมือนตะโกนไม่พอใจอะไรสักอย่างโดยที่เราไม่รู้ตัวเลยอ่ะค่ะเราเลยกลัวว่าเราเป็นอะไรหรือป่าวแม่ชอบพูดว่าหรือด่าด้วยคำที่มันกระทบจิตใจเรามากๆจนบ้างครั้งเราก็อยากจะร้องไห้แต่เราก็เก็บมันเอาไว้ช่วง2ปีที่ผ่านมานี้เราแทบจะไม่มีความสุขเราร้องไห้แทบทุกวันมีอะไรหลายๆอย่างปัญหามากมายเข้ามาพร้อมๆกันจนบ้างครั้งเราชินไปกับเศร้ามากๆแต่กลับไม่มีน้ำตาออกมาเลยเราเริ่มระบายความรู้สึกตัวเองโดยการเขียนลงในสมุดแต่เราก็ไม่คิดว่ามันจะช่วยอะไรเราเลยสักนิดบ้างครั้งเราก็คิดว่าเราไม่มีอะไรดีเราไม่เก่งอะไรสักอย่างเราพยายามจะไม่ดูถูกตัวเองแต่เราก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้ในบ้างครั้งเราก็คิดว่าอยากจะหลับไปโดยที่ไม่ต้องตื่นมาอีกเลย